Հայաստանի Հանրապետության իշխանությանը կից «ժողգործիքների» անսամբլի առաջին ջութակ, ինչպես Սերժ Սարգսյանը կասեր` «դհոլի նման դատարկ», Արտաշես Գեղամյանը ռուսական Ռեգնում գործակալությունում հանդես է եկել հերթական ծավալուն հոդվածով, որը ձոն է Ռուսաստանին, որում Ռուսաստանը ներկայացվում է որպես այս աշխարհում Հայաստանի բարին կամեցող միակ պետությունը:
Մի խոսքով, «դհոլի» հերթական սոնետը նախկինների բովանդակային շարունակությունն է, ինչից բացի` այլ բան սպասելն իհարկե անիմաստ է: Եվ ընդհանրապես որևէ բան ասելն էլ այդ կապակցությամբ անիմաստ է: «Դհոլին» ի՞նչ ասես:
Իսկ Ռուսաստանին էլ որևէ բան ասելու առիթը կամ պատճառը «դհոլը» չէ, որ պետք է լինի: Ռուսաստանը Հայաստանի հանդեպ իր ապաշնորհ, կայսերապաշտական, արհամարհական, ճորտատիրական քաղաքականության հետևանքով տալիս է այնքան առիթներ, որ ինչ որ չի թողնում «դհոլի» կարիք:
Ռուսաստանին այս դեպքում պետք է միայն կարեկցել: Պետք է կարեկցել այն գերտերությանը, ով իր համաշխարհային հավակնություններով հանդերձ, Հայաստանում մնացել է «դհոլների» պաշտպանության հույսին: Դրա լավագույն վկայությունն է ներկայումս Ռուսաստանի իրական արժեքի, որ նա ունի առնվազն Հայաստանի հետ հարաբերության համատեքստում:
Եթե այդ երկիրը, որ իրեն արջ է երևակայում, Հայաստանում կարող է ընդամենը «դհոլների» վրա հենվել, ապա այդտեղ արդեն ասելու բան իսկապես չկա: Ռուսաստանը Հայաստանում մնացել է արտաշեսգեղամյանների հույսին, որոնք այսօր նույնիսկ իշխանության համար բանի պետք չեն, որոնց Հայաստանի իշխանությունը նույնիսկ իր ներքին կարիքների համար հարկ չի համարում օգտագործել, որովհետև գիտե, որ այդ գործիքներն այնքան են մաշվել, որ ոչ մի բանի պիտանի չեն:
Ստացվում է, որ Ռուսաստանը մնացել է այն գործիքների հույսին, որոնք նույնիսկ Հայաստանի իշխանությունն է անպետք համարում: Թեև, մյուս կողմից, չի բացառվում, որ Ռուսաստանը Հայաստանի իշխանությանը թույլ չի տալիս ձեռք տալ իր գործիքներին:
Արջը` դհոլի վրա, ծիծաղելի և միաժամանակ ողբերգական կերպար է: Դժբախտաբար այդ պատկերը ողբերգական է նաև Հայաստանի համար, որովհետև դհոլը թևի տակ դրած արջերն են հռչակվել Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցներ:
