Այսօր պետք է բացվեն թիվ 11 լրատվական ուղղվածության հեռուստաալիքի համար ներկայացված մրցութային փաթեթները: Հենց այս մրցույթին է մասնակցում նաեւ«Ա1+» հեռուստաընկերությունը, որն իր փաթեթին կից պատրաստվում է ներկայացնել հանրության քվեները: Հավաքված գումարների մասին տվյալներն ու հավաստագրերը պետք է ներկայացվեն մրցութային փաթեթի բացման ժամանակ:
-Պարոն Մելիքյան, «Ա1+» հեռուստաընկերությանը սատարելու նպատակով ստեղծվել է «Ժողովրդական հեռուստատեսություն» հիմնադրամը, որի հոգաբարձուների խորհրդում ընդգրկված են հանրությանը հայտնի արվեստագետներ, լրագրողներ, իրավապաշտպաններ, ԱԺ պատգամավոր: Հայտնի է նաեւ, որ 2008 թ. հունիսի 17-ին Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը բավարարեց «Ա1+»-ի` «Մելտեքս» ՍՊԸ-ի հայցը` ընդդեմ ՀՀ-ի` գտնելով, որ նրա եթերազրկմամբ խախտվել է Կոնվենցիայի 10-րդ հոդվածը («Արտահայտվելու ազատություն»): Այդ որոշումից հետո «Ա1+»-ն առաջին անգամ է մասնակցում ՀՌԱՀ հայտարարած մրցույթին: Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք:
-Սկսած 2002 թվականից, երբ եթերազրկվեց «Ա1+»-ը, հանրությունն այս կամ այն կերպ աջակցել է հեռուստաընկերությանը, բայց սա նոր մեթոդ է եւ քաղաքակիրթ աշխարհում ընդունված: Այդ հոգաբարձուների խորհուրդը կազմված է հայտնի մարդկանցից, եւ եթե Հեռուստատեսության եւ ռադիոյի ազգային հանձնաժողովը հաշվի առնի հանրության կարծիքը, անպայման կզգա հանրության պահանջը, որն ուզում է ունենալ «Ա1+»-ի պես հեռուստաընկերություն: Եվ այդ պահանջն ունեցող հանրությունը պետք է ՀՌԱՀ-ից պահանջի ազատ եւ արդար մրցույթ անցկացնել: Շատ կարեւոր է, որ «Ա1+»-ն ունի մրցույթին մասնակցելու փորձ. ՀՌԱՀ հայտարարած մրցույթներին մասնակցում է արդեն տասներեքերորդ անգամ: Եվ հայտը քննելիս պետք է ՀՌԱՀ-ը հաշվի առնի հեռուստաընկերության ստեղծագործական ներուժն ու աշխատանքային փորձը: Ես կարծում եմ, որ հատկապես հիմա, երբ կա Եվրոպական դատարանի որոշումը, պետությունը եւ ՀՌԱՀ-ը պետք է շատ զգոն գտնվեն: ՄԻԵԴ որոշումը ցույց է տալիս, որ «Ա1+»-ի նկատմամբ ցուցաբերվել է անարդարություն, եւ մրցույթի ժամանակ պետք է հայտերը գնահատվեն օբյեկտիվ:
-Ինչո՞ւ են կրկին «Ա1+»-ին եւ «Արմնյուզին» դարձրել մրցակիցներ, երբ «Ա1+»-ը մեկ անգամ պարտվել է վերջինիս:
-Այդ հիմնավորումն այնքան էլ ուժեղ չէ: Կա օբյեկտիվ իրականություն. երկուսն էլ պայքարում են լրատվական դաշտում տեղ ունենալու համար: Կարծում եմ, որ օբյեկտիվության պարագայում, եթե մենք վերհիշենք այն ամենն, ինչ անում էր «Ա1+»-ը եթեր դուրս գալու ժամանակաշրջանում եւ համեմատենք այսօր «Արմնյուզի» կատարածի հետ (իսկ դա համեմատության համար լավագույն տարբերակն է), ապա նախընտրելի է «Ա1+»-ը:
-Ձեր կարծիքով, այսօր պրոֆեսիոնալ չափանիշները հարգող լրագրողը կարո՞ղ է տեղ ունենալ հայաստանյան հեռուստաընկերություններում:
-Հայաստանում ԶԼՄ-ները դարձել են քաղաքական համակարգի մաս: Գրեթե բոլոր ԶԼՄ-ներում էլ գործում են ներքին խաղի կանոններ: Լրագրողները գիտեն` ինչ գրել եւ ինչ չգրել, գիտեն, թե ում պետք է գովել եւ ում` փնովել: Գոյություն ունի ինչպես թաքնված գրաքննություն, այնպես էլ` ինքնագրաքննություն: Ոչ միայն հեռուստաընկերություններում, այլեւ տպագիր մամուլում է դա. այդ առումով վիճակը բարդ է:
-Շատ է խոսվում, որ մամուլն այսօր ծայրահեղ բեւեռացված է. գոյություն ունեն ծայրահեղ իշխանամետ եւ ընդդիմադիր լրատվամիջոցներ: Եթե քաղաքական համակարգը երկբեւեռ է եւ բաժանված սեւի ու սպիտակի, հնարավո՞ր է, որ ԶԼՄ-ները կարողանան վեր կանգնել այդ ամենից:
-Եթե հասարակությունը զարգացած չէ եւ գտնվում է անցումային փուլում, մեր երկիրը ժողովրդավարական չէ, չեն հարգվում մարդու իրավունքները, օրենքը, այդ ամենը, իհարկե, արտացոլվում է ԶԼՄ-ների գործունեության մեջ: Ես կարծում եմ, որ այսպես երկար շարունակվել չի կարող, եւ մամուլն անվերջ չի կարող մնալ որպես քաղաքական համակարգի մաս: Եթե համեմատենք անցյալ դարի 90-ականների հետ, հետընթացը նկատելի է: ԶԼՄ-ներն այսօր չեն կատարում հիմնական` սոցիալական ֆունկցիան`օբյեկտիվ տեղեկատվություն տրամադրել հանրությանը: Այսօր դրանք դարձել են որպես քարոզչամիջոց:
