Այն, որ ՀՀ Նախագահի ապօրինի ընտրությունները շարունակվելու են նաև 2008թ.-ից հետո, իշխանությունները ցուցադրեցին`
1. Երևանի ավագանու և թիվ 10-րդ ընտրատարածքի ընտրություններով,
2. «Մարտի 1-ի» չբացահայտումով և, որպես հետևանք, քաղբանտարկյալների գոյությամբ,
3. Ընտրախախտներին պատասխանտվության չենթարկելով, որոնցից գլխավորներն, այսօր շարունակում են գործել Հանրային ՀԽ-ում, ՀՌԱՀ-ում, ԿԸՀ-ում և ԱԺ ՊԻ հանձնաժողովում:
4. Հհկականների պարտադրած նախագծի, այլ ոչ թե Ընտրական օրենսգրքի, «քննարկումներով»:
Եվ այս բոլորը տեղի է ունենում տեղական և միջազգային, իբր շահագրգիռ, սուբյեկտների «աչքի առջև», որոնք կա′մ հարմարվել են ապօրինություններին կա′մ հոգնել են սկզբունքային գործունեությունից կա′մ, ուղղակի, չգիտեն ինչ անեն և այսպես տարիներ շարունակ մեր հասարակությանը զբաղեցնում են չիրականացվող խոստումներով`այսինքն, աջակցում են ապօրինի իշխանությունների վերարտադրմանը:
Հավանաբար, դա է պատճառը նաև, որ գրեթե բոլորը /քաղաքականագետներ, սոցիոլոգներ, ԶԼՄ-ներ, «դիմադիր և ընդդիմադիր» գործիչներ, փորձագետներ/ խոսում են առաջիկա ընտրությունների մասին, վերլուծություններ են անում, թվեր և անուններ են «խաղացնում», չանդրադառնալով, անգամ, այդ բոլորին հիմք հանդիսացող «կուսակցական դաշտին», որը, որպես այդպիսին գոյություն էլ չունի:
Այսպես, միայն հաշվի առնելով «Կուսակցությունների մասին» ՀՀ օրենքի 5-րդ հոդվածի 11-րդ և 31-րդ հոդվածի 2-րդ մասերի պահանջները, ՀՀ պետական ռեգիստրում գրանցված «կուսակցական դաշտն», առնվազն, ըստ մեր տեղեկությունների, իրականում ներկայանում է 8 կուսակցություններով: Մնացած, մոտ 7 տասնյակը, լուծարման ենթակա կուսակցություններ են, որոնց լուծարման համար իբր «իրավական լծակներ չունի» Արդարադատության նախարարությունը:
Ա’յ քեզ` Պետական լիազոր մարմին:
Իսկ, հաշվի առնելով, որ Հանրապետական և «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունները օրենքով արգելված բարեգործական գործունեություն են իրականացնում, ապա «կուսակցական դաշտը» սահմանափակվում է միայն 6 կուսակցությունով, այն են` «Ժառանգություն», ԺԿ, ՀԺԿ, ՀԿԿ, «Հանրապետություն», ՕԵԿ և վերջ:
Մնում է միայն ափսոսել այն միջոցների օգտագործմանը, որոնք վատնում են, իրականում գոյություն չունեցող մի քանի տասնյակ կուսակցությունների խորհրդակցությունների անցկացման, տարբեր հանրային խորհուրդների ձևավորման, կուսակցությունների ինչ որ խոշորացման, դաշիքների ստեղծման, քարոզչության և այլնի համար:
Պետության կողմից ճանաչված «կուսակցական դաշտում» տիրող այս ապօրինությունների վերացման ուղղությամբ պետական իրավասու մարմինների անթաքույց անգործությունը ևս, հիմք է տալիս հայտարարելու, որ առաջիկա ընտրությունները նույնպես անցկացնելու են նախորդների նման` ապօրինի:
Բայց, գուցե «խելքի գան»… ժամանակ դեռ կա:
