Հարցազրույց Վազգեն Սարգսյանի եղբոր` «Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանի հետ:
-Պարոն Սարգսյան, ի՞նչ եք կարծում, ժողովուրդը կուլ տվե՞ց Հոկտեմբերի 27-ը, եւ ըստ ձեզ, եթե 27 չլիներ, Մարտի 1 կլինե՞ր:
-Երկու դեպքում էլ նույնությունը նրանում էր, որ շահերի բախում կար: Մարդկանց մի ահռելի խումբ, ներառյալ ես, Վազգենի ընկերները, հասարակության մի ստվար զանգված, հոկտեմբերի 27-ից եւ մարտի 1-ից հետո, շատ ծանր վիճակի մեջ ընկանք, եւ հույսի, հավատի, փոփոխության եւ վերագտնման խնդիր առաջացավ մեզ մոտ: Իսկ հասարակության մի ուրիշ զանգվածի մոտ, որը փոքրամասնություն էր, Հոկտեմբերի 27-ից, Մարտի 1-ից հետո նոր հնարավորությունների դաշտ բացվեց` սեփական զգացողություններին, նյութապաշտությանը հագուրդ տալով` իշխանությունը բանեցնելու, այդ ազատ տեղում իրեն ցույց տալու, իրենով կարեւորելով երկրի ապագան: Ինչը, միանշանակ, հակաժողովրդական է, եւ ինչը, միանշանակ, ժողովուրդը չի ներելու այդ մարդկանց: Դա ակնհայտ է: Ըստ իս, Հոկտեմբերի 27-ի եւ Մարտի 1-ի զոհերը, անկախ նրանից, թե ինչքան շուտ հեռացան, իրենք երջանիկ մարդիկ են, իրենք հիշվելու են: Իրենք հանուն գործի, ժողովրդին ծառայելու համար են աշխատել եւ հեռացել են մարդկանց մեջ այդ հիշողությամբ: Իսկ հակառակ թեւի մարդիկ, միեւնույն է, հենց հաջորդ իսկ օրվանից արժանացան ատելության եւ ինչ էլ ուզում են անեն, այդ ատելությունը իրենց վրայից դուրս չի գալու:
-Պարոն Սարգսյան, 11 տարի անց Հոկտեմբերի 27-ի հետ կապված Ձեզ ամենաշատը ի՞նչն է մտահոգում:
-Հիմնական խնդիրն այն է, որ դա համակարգված հարված էր կոնկրետ թեւի: Հասկանալի էր` Վազգենը Պաշտպանության նախարար էր, մարդկանց բանակ էր տարել եւ այլն, եւ բազմաթիվ մարդիկ կլինեին, որ իրենից նեղացած կլինեին: Բա Կարեն Դեմիրճյանին ինչի՞ համար: Հետեւաբար, այստեղ իշխանության խնդիր էր լուծվում: Եւ թե՛ դատաքննության, թե՛ դատավարության փուլերը հիմնավորեցին դա, որ կա իշխանության խնդիր եւ այդ արագացված տեմպերով վկաների հարցաքննությունը, դատավորի հրամանով հիվանդանալն ու առողջանալը, առ այսօր այս ամեն ինչը լուրջ կասկածներ է թողել ոչ միայն ինձ մոտ, այլեւ հասարակության լայն հատվածի մոտ: Եւ այս ամեն ինչը պետք է փարատվի, եթե մենք ուզում ենք ապագա Հայաստան ունենանք:
-Մինչեւ ե՞րբ:
-Մինչեւ երկրում հասնենք համակարգային փոփոխության: Մինչեւ այն խնդիրները, որոնցով մարդիկ առաջնորդվում են, փոխվեն եւ գան մարդիկ, ովքեր առաջնորդվում են հանուն ժողովրդի շահի, «առաջին հերթին՝ ժողովրդին, նոր` մեզ» սկզբունքով:
-Եթե անգամ բոլոր հարցերի պատասխանները տրվեն, մեղավորները հայտնվեն ճաղերից այնկողմ, ի՞նչ կլինի, արդյո՞ք մարդիկ իրենց սփոփված կզգան: Նկատի ունեմ` այս խարանը կարո՞ղ ենք երբեւէ մաքրել մեր ճակատից, եթե անգամ բոլոր հարցերի պատասխաները տրվեն:
-Ես այս խնդրին չեմ նայում վրեժխնդրության տեսանկյունից: Բացարձակապես. վրեժի մեջ չէ, որ իմ սիրտը պետք է հովանա: Մենք, որպես երկիր, պետք է իմանանք` ովքե՞ր են մեր թշնամիները, ովքե՞ր են այն մարդիկ, որ դեմ են ժողովրդավարությանը: Ովքեր, ժողովրդավարությունից խոսելով, իրենց դեմ ելածին փորձում են սաստել զենքով: Ժողովուրդը այդ մարդկանց գիտի: Ովքեր մի քանի տարում միլիարդատեր են դառնում, որովհետեւ կորցրել են Վազգենի եւ Դեմիրճյանի գլուխը: Ժողովուրդը այդ հարցերի պատասխանները հստակ գիտի: Այստեղ գտնել-մտածելն այդ ուղղությամբ ուղղակի անիմաստ է: Ուղղակի պիտի գա օրը, որպեսզի «ճիշտը» ուղիղ ասվի: Այդ ցանկացած «ճիշտ», եթե մենք պետություն ենք, եթե մենք պետականություն ենք հաստատում, պիտի ունենանք: Մեր պետության երրորդ մարմինը՝ դատականը, հիմնավորված պիտի ասի, պիտի գրի փաստացի, ու դրանից հետո ցանկացած հայի սիրտ կհանգստանա: Նաեւ այն մարդկանց, ովքեր եղել են, իրենք էլ պիտի ապաշխարեն. իրենց խիղճը կհանգստանա, երբ իրենք կխոստովանեն: Դա քրիստոնեության թիվ մեկ սկզբունքն է: Հետեւաբար, խաչը հանելուց առաջ թող այդ ուղղությամբ մտածեն:
