Ընտրություններից առաջ ընդդիմության միավորման թեման բնականաբար լինելու է հանրային և քաղաքական օրակարգի թիվ մեկ հարցերից մեկը, եթե ոչ հենց թիվ մեկը: Սակայն սա նաև նշանակում է, որ այս կապակցությամբ թիվ մեկ զբաղմունք են լինելու նաև տարատեսակ շահարկումները, որ իրենց թույլ կտան ոչ միայն իշխանությունները, այլ որ առավել ցավալի է` ընդդիմադիր համարվողներից շատերը:
«Ժառանգության» վարչության փոխնախագահ Ռուբեն Հակոբյանը Արմինֆոյին տված հարցազրույցում ասել է, որ Հայ ազգային կոնգրեսի տոտալիտար հակումները խոչընդոտում են ընդդիմության միավորմանը, քանի որ Կոնգրեսը բոլորից պահանջում է Լևոն Տեր-Պետրոսյանին ընդունել որպես առաջնորդի: Սա թերևս հենց շահարկման պարզ օրինակներից մեկն է, որ թույլ է տալիս իրեն ընդդիմադիր համարող գործիչը:
Նախ, Հայ ազգային կոնգրեսի առաջնորդ Տեր-Պետրոսյանին ընդդիմադիր առաջնորդի կարգավիճակում տեսնում է ոչ միայն Կոնգրեսը, այլ նաև միջազգային հանրությունը, ինչի վկայությունն այն է, որ Հայաստան եկող միջազգային պաշտոնական պատվիրակությունների գերակշիռ մեծամասնությունը հանդիպում է ունենում նաև Տեր-Պետրոսյանի հետ:
Իսկ օրինակ Ռուբեն Հակոբյանի դե յուրե առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ հանդիպումներ կարծես թե չկան: Թեև պատճառն իհարկե այն է, որ Հովհաննիսյանին շատ դժվար է գտնել հանրապետությունում: Նա սովորաբար պարբերական այցելությունների մեջ է: Թե ուրիշ ում է Ռուբեն Հակոբյանը տեսնում առաջնորդ, դժվար է ասել: Միգուցե իր նախկին դաշնակցական շեֆերի՞ն: Գուցե:
Բայց խնդիրը սա չէ: Խնդիրը փաստերի մեջ է: Իսկ փաստերը խոսում են այն մասին, որ այս երկրում որպես համակարգային ընդդիմադիր կառույց կայացած է միայն Հայ ազգային կոնգրեսը, որը ոչ թե պարզապես խորհրդարանական ընդդիմություն խաղացող կուսակցություն է, այլ իշխանական համակարգին ամենօրյա ռեժիմով ընդդիմացող համակարգ:
Եվ եթե դա ներկայիս համակարգին հետևողականորեն ընդդիմացող միակ համակարգն է, ապա բնականաբար, տրամաբանական է, որ այդ համակարգի առաջնորդն էլ պետք է լինի ընդդիմության առաջնորդի հիմնական թեկնածուն: Այստեղ իհարկե կարելի է վիճել, քննարկել այդ համակարգի արդյունավետությունը, գործունեության տրամաբանության մրցունակությունը, արդիականությունը, համակարգի պահվածքը և այլն:
Սակայն խնդիրը նաև այլ է: Դրանից դժգոհող, տրտնջացող գործիչներն ու ուժերը չեն ուզում ներկայացնել մի որևէ այլընտրանքային համակարգի մեխանիզմ, տարբերակ, նախագիծ կամ ծրագիր` ո՛չ հասարակությանը, ո՛չ էլ Հայ ազգային կոնգրեսին: Արդյունքում ստացվում է, որ ընդդիմության միավորում ասելով` այդ մարդիկ ընդամենը ցանկանում են հանգստանալ Կոնգրեսի` մինչ այժմ վաստակած դափնիների վրա, իրենց վզից գցել այդ դափնիները:
Դա էլ իհարկե կարելի է, դա էլ որևէ մեկի մենաշնորհը չէ, բայց գոնե աշխատելու դեպքում, այլապես անաշխատ դափնիները որևէ մեկին, առավել ևս հասարակությանն ու պետությանը օգուտ չեն կարող բերել: Հակառակ դեպքում ստացվում է, որ աշխատանքի մենաշնորհը բոլորը սիրով հանձնում են Կոնգրեսին, իսկ դափնիները պահանջում են ազատականացնել և դնել մրցույթի:
Լուսանկարը՝ Գագիկ Շամշյանի
