«Եթե ինստիտուտը պետք է զբաղվի մարդու իրավուքների պաշտպանությամբ, ապա չպիտի նայի, թե իրավունքների պաշտպանության ուղղությամբ իր գործողությունները պայմանավորված են քաղաքական գնահատականներով, կամ քաղաքական ազդեցություն կունենա՞ն, թե՞ ոչ: Ցավոք սրտի, մեր նման երկրներում իրավապաշտպանությունը չի կարող քաղաքական ազդեցություն չունենալ: Այնպես որ մտավախությունը, թե աշխատանքը պետք է այնպես իրականացնել, որ դա քաղաքական ազդեցություն չունենա, նշանակում է չզբաղվել իրավապաշտպանւթյամբ, սա ուղղակին ինքնաբացասում է»,- անդրադառնալով ՀՀ ՄԻՊ Արմեն Հարությունյանի վերջին ասուլիսի ընթացքում հնչեցրած մտքին, թե ինքը փորձել է քաղաքականությունից զերծ պահել օմբուդսմենի ինստիտուտը, «Առաջին լրատվականի» հետ զրույցում կարծիք հայտնեց Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար Արթուր Սաքունցը:
Նրա խոսքերով, երկրորդ օմբուդսմնի գործունեության մեջ միակ բանը, որ կարող է մշտապես մնալ, դա 2008թ. մարտի 1-ի վերաբերյալ արտահերթ զեկույցն է, որտեղ ամրագրված են բոլոր հուզող հարցերը, որոնք մենք ունենք և պարբերաբար բարձրացնում ենք. «Այդ զեկույցը ՀՀ-ում միակ պաշտոնական փաստաթուղթն է, որտեղ ամրագրված և օրակարգ է մտցված մարտի մեկի հետ կապված բոլոր խնդիրները` ոստիկանության կողմից ուժի գործադրման անհամաչափությունը, 10 զոհերի խնդիրը, զինված ուժերի ներգրավումը, արտակարգ դրության վերաբերյալ հարցեր, ձերբակալությունները: պատահական չէ, որ այդ զեկույցը բավականին բուռն քննարկման արժանացավ և շատ կարճ ժամկետում այն լռության մատնեցին: Իհարկե, ինքնին զեկույցի փաստը դրական էր և դրանով Արմեն Հարությունյանը պատմության մեջ որպես երկրորդ օմբուդսմեն կհիշվի, սակայն ինքն իր իսկ զեկույցում ամրագրված հարցերի լուծման ուղղությամբ հետևողական չեղավ, որպեսզի հասնի դրանց լուծմանը և իր բարձրացրած հարցերի պատասխանին»:
Սաքունցի գնահատմամբ, իր իսկ հրապարակած զեկույցի հետակա ճակատագրին չհետևելըան հենց այն ինդիկատորն է, որով կարելի է չափել, թե ինչքանով է երկրորդ օմբուդսմենը եղել հետևողական իրավունքների պաշտպանության հարցում.
«Կարող եմ հստակ ասել, որ հետևողական չի եղել: Քանի հեռացանք 2008թ. մարտի մեկից, այնքան ակտիվությունը, հետևողականությունը նվազեց: Նրա այդ զեկույցը պիկն էր, բայց միաժամանակ դա բացառություն էր, ոչ թե օրինաչափություն: Պետք է ասենք, որ երկրորդ օմբուդսմենը չկարողացավ հենց ինքը ազատ լինել քաղաքական կապանքներից, քաղաքական գործոնները, որոնք այս պահին գոյություն ունեին մեր երկրում մեծապես ազդեցին նրա գործունեության վրա: Իսկ այն բացատրությունները, թե օմբուդսմենը երկուստեք քննադատության է արժանանում, դեռևս չի նշանակում, որ ՄԻՊ գրասենյակը չքաղաքականացված է, ընդհակառակը` քննադատության պատճառը հենց նա է, որ ինքը հենց քաղաքականության մեջ էր»:
