Ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբի նախագահ Լևոն Բարսեղյանը ՀՀ ՄԻՊ Արմեն Հարությունյանի աշխատանքը տասը բալանոց համակարգում երեք կամ չորս գնահատեց.
«Հնարավորինը չի արել, գուցե թե իր անձնական կախումների և կապերի հաշվարկով է, որ Հարությունյանը գտնում է, թե հնարավորինն է արել որպես մարդու իրավուքների պաշտպան: Սերժ Սարգսյանն էլ հնարավորն է անում, բոլորն էլ հնարավորն են անում, բայց հարցն այն է, թե այդ հնարավորի հասկացությունը մենք որքանով ենք ընդունելի համարում հանրության կարիքների տեսանկյունից»:
Բարսեղյանի գնահատմամբ, հանրության կարիքների տեսանկյունից չափազանց քիչ բան է արվել, չի եղել մարդու իրավունքների պաշտպանի ագրեսիվ, կռվարար տեսակը, որը կարող էր շատ ավելին անել, քան թե արել է.
«Այդ հաստատությունը մեր օրենսդրության և մեր իրականության մեջ ես նմանեցնում են մի շատ խոշոր հասարակական կազմակերպության, որն առատորեն ֆինանսավորվում է պետբյուջեից և միջազգային դրամաշնորհներից, իսկ իրավական լծակների տեսանկյունից, ցավոք, շատ թույլ է, անկախ նրանից, թե Արմեն Հարությունյա՞նն է այնտեղ, Լարիսա Ալավերդյա՞նը, թե՞ մեկ ուրիշը»:
Այդուամենայնիվ, ըստ Բարսեղյանի, պետք չէ նսեմացնել նաև նաձի անձնական որակները և մարտնչելու կարողությունը և նույնիսկ այս օրենսդրության պայմաններում շատ ավելին կարելի էր անել, լինել ծայրահեղ վճռական ու անզիջում մարդու իրավունքների պաշտպանության տեսանկյունից:
Լևոն Բարսեղյանը նաև նկատեց, որ ինքը կասկածներ ունի, որ Արմեն Հարությունյանը զանազան թելելրով իշխանությունների հե կապված է, ինչն էլ համեստ մնալու և իշխանությունների թելադրանքը կատարելու դրդապատճառ կարող էր լինել. «Օբյեկտիվորեն նա ավելին անել չէր կարող և պիտի վաղուց հրաժարական տար, ոչ թե այս պաշտոնն իր համար տրամպլին դարձներ նորանոր պաշտոնների անցնելու և կարիերա կառուցելու համար»: