Եթե Նուբարաշենի զորամասի հրամանատարի տեղակալ Արմեն Բարեղամյանին ավելի վաղ` ժամկետային զինծառայող, երկկողմանի ծնողազուրկ Բագրատ Եղիշյանին ծեծելուց անմիջապես հետո կալանավորած լինեին, չէր պատահի մյուս զինծառայողի` 18-ամյա Էրիկ Գրիգորյանի դեպքը:
40-ամյա փոխգնդապետ Արմեն Սուրենի Բարեղամյանը 2010 թվականի նոյեմբերի 9-ին Երևանի Էրեբունի և Նուբարաշեն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանի կողմից արագացված դատաքննությամբ դատապարտվեց 2 տարի 6 ամիս ժամկետով ազատազրկման` իշխանազանցության` զինվորին ծեծելու համար, ինչի արդյունքում ժամկետային զինծառայող Բագրատ Եղիշյանը, ըստ գործի նյութերի, ստացել էր միջին ծանրության վնասվածք:
Այժմ անցնենք դեպքի մանրամասներին. 2010թ. հունիսի 16-ին, ժամը 11.00-ից մինչև ժամը 21.00-ն ընկած ժամանակահատվածում տուժող Բագրատ Եղիշյանին հատկացվել է ազատարձակում, և նա գնացել է Հրազդան, սակայն նշված ժամին չի ներկայացել զորամաս:
Նրան ծառայության վայր են բերել զորամասի աշխատակիցները: Փոխգնդապետը հանդիմանել է զինվորին` նշված ժամին չներկայանալու և դրա համար վերադասի դիտողությանը արժանանալու համար, և անցնելով պաշտոնեական լիազորությունների սահմանը, կորցնելով ինքնատիրապետումը` դաժան ծեծի է ենթարկել ծնողազուրկ զինվորին:
Արդյունքում Բագրատի քթոսկրերն են կոտրվել, ձախ աչքի ստորին կոպի տակ արյունազեղումներ են առաջացել: Դեպքից միայն 2,5 ամիս անց է գործով քննիչը որոշում կայացրել փոխել զինվորի ծառայության վայրը` հենց նրա անվտանգության համար:
Այդ ընթացքում Արմեն Բարեղամյանը եղել է ոչ միայն ազատության, այլ նաև ծառայության մեջ: Եվ հենց գործը առաջին ատյանի դատարանի վարույթ ընդունելու օրը` 2010-ի հոկտեմբերի 28-ին, Արմեն Բարեղամյանը մեկ ուրիշ զինվորի է ծեծել` շարքային Էրիկ Գրիգորյանին:
Գործով դատավճիռ կայացնելիս դատավորը, բարեբախտաբար, անմիջապես փոխել է խափանման միջոցը` չհեռանալու մասին ստորագրությունը փոխարինելով կալանքով:
Արմեն Բարեղամյանի պաշտպանն այժմ գործը բողոքարկել է վերաքննիչ քրեական դատարան` ակնկալելով 2 տարի 6 ամիս ազատազրկումը փոխարինել ավելի մեղմ պատժով` պայմանականորեն չկիրառել այն:
Ինչ վերաբերում է Էրիկ Գրիգորյանի դեպքին, ապա մինչ կալանավորվելը Արմեն Բարեղամյանը հոկտեմբերի 28-ին դաժան ծեծի էր ենթարկել նրան, ինչի արդյունքում Էրիկը ուղեղի ցնցմամբ, սալջարդերով ու քթի կոտրվածքով տեղափոխվել էր Զինվորական հոսպիտալի դիմածնոտային բաժանմունք:
Ծեծողի նկատմամբ սկզբում խափանման միջոց էր ընտրվել չհեռանալու մասին ստորագրությունը, և կրկին նրան թողել էին ծառայության մեջ:
Երևանի 4-րդ կայազորային քննչական բաժնում այդ փաստի առթիվ հարուցվել էր քրեական գործ` քրեական օրենսգրքի 375 հոդվածի 1-ին մասի հատկանիշներով, որը նախատեսում է 2-5 տարվա ազատազրկում:
Էրիկի` հոսպիտալ շտապած հարազատները լրատվամիջոցներից մեկին պատմել էին, որ Էրիկը դեպքի օրը չի մասնակցել առավոտյան նախավարժանքին, քանի որ ոտքը մեխ է մտած եղել:
Եվ դրա համար Արմեն Բարեղամյանը 1 ժամ 40 րոպե ծեծել է զինվորին` իր անօրինական գործողությունները շարունակելով նույնիսկ այն ժամանակ, երբ Էրիկը ծեծից արդեն ուշագնաց է եղել: Նրան տարել է լվացարանի մոտ, ջուր է լցրել վրան` ուշքի բերել ու շարունակել ծեծը արդեն փայտե աթոռով:
Թե որքանով կծանրանա Արմեն Բարեղամյանի վիճակը թույլ տված երկրորդ իշխանազանցությունից հետո և քանի տարի կավելանա նրա պատժաժամկետին` ցույց կտա ժամանակը:
Բայց հետաքրքիր է, որ այդ նույն ժամանակը ի հայտ է բերում նաև Արցախյան ազատամարտին մասնակցածների, իմ կարծիքով, անազնիվ տեսակը. առաջին ատյանի դատարանը Արմեն Բարեղամյանի նկատմամբ պատիժ նշանակելիս հաշվի է առել նաև այն հանգամանքը, որ ամբաստանյալը 1992-1994թթ. ակտիվ մասնակցություն է ունեցել ՀՀ և ԼՂՀ պետական սահմանների պաշտպանության համար մղված մարտական գործողություններին, վիրավորվել է, պատասխանատու պաշտոններ է զբաղեցրել ՀՀ զինված ուժերում, ՀՀ պաշտպանության նախարարի կողմից պարգևատրվել է «Անդրանիկ Օզանյան», «Անբասիր ծառայության համար»` 1-ին և 2-րդ աստիճանի մեդալներով, իսկ «Հայրենակցական միություն» ՀԿ կողմից` «Փառապանծ մարտիկ» մեդալով, ՀՀ Երկրապահ կամավորական միության կողմից` «Հայաստանի երկրապահ» հուշամեդալով:
Փաստորեն, այս երկու հանցագործությունից հետո շատ հավանական է, որ Արմեն Բարեղամյանի ծառայությունն այլևս անբասիր չի համարվի: Դրանցում կհամոզվենք միայն դատական ակտերի օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո:
«Ժամանակ» օրաթերթ
