«Ազգային Լեգիոն» ջոկատի անդամ, ազատամարտիկ Մկրտիչ Տոնոյանի Արցախյան շարժման ամենահիշելի դրվագներից մեկը եղել է 1992թ. Գյուլիբերդում.«1992թ., երբ մեզ փոխարինելու եկավ «Արծիվ 5»-ը, մեզնից մեկ-երկու հոգի պետք է մնար, և մնացինք ես և Ցուլը: Փոխանակումն արվում էր գիշերը, որ թշնամին չտեսներ, որ հերթափոխ է եղել: Շատ հոգնած էինք, 25 օր առանց հանգստանալու էինք անցկացրել, գիտեինք, որ գիշերը քնել չի կարելի, բայց գալիս էր մի պահ, երբ օրգանիզմդ չէր դիմանում. դու նստած ես աչքերդ բաց են, բայց քնած ես: Մենք թշնամուց չէինք վախենում, որ կգա-կկրակի, ավելի շատ վախենում էինք մեր հրամանատարից` Մասիսի Լյովայից, որովհետև գալիս, ստուգում էր, թե ով է քնած: Ցուլը աչքերը բաց նստած է, բայց քնած է, ու որպեսզի աչքերը չփակվեն, դաշյուն-սվինով փոս է փորում, այդ սվին էլ ձայն է արձակում: Ու հանկարծ Լյովը մոտենում է և Ցուլի զենքը վերցնում: Ցուլը շրջվում է և տեսնում, որ զենքը չկա ու խփում է Լյովի մեջքին, որ զենքը տեղը դնի: Լյովն էլ ասում է, որ թուրքը գար, պետք է ասեիր` զենքը տեղը դի՞ր, Ցուլն էլ պատասխանում է. «Հո թուրքը քո նման էշ չի, որ գիշերը գա, Ցուլի ավտոմատ տանի»»: