Թեև այսօր Հայաստանում նշվում է աշխատավորի տոնը, սակայն հանուն արդարության պետք է նկատենք, որ ներկայիս Հայաստանում «աշխատավոր» հասկացություն, ըստ էության, գոյություն չունի: Բանն այն է, որ աշխատանք ասվածն ամենից առաջ ենթադրում է պաշտպանվածություն, ենթադրում է իրավունք: Այսինքն` ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհում աշխատանքը վաղուց հասցվել է իրավունքի մակարդակի, իսկ Հայաստանում այսօր աշխատանքը, ըստ էության, ողորմածություն է, որ շարքային քաղաքացիների առաջ է «նետում» երկիրը կլանած քրեաօլիգարխիկ համակարգը: Եվ սա թող ամենևին էլ չթվա գույների անհարկի խտացում տոնական այս օրը:
Մենք պետք է կարողանանք իրերի դրությանը նայել բաց աչքերով, անկեղծությամբ և հասկանալ այն իրավիճակը, որում գտնվում ենք: Այլապես տոները մեզ համար կարող են դառնալ բավականին անմխիթար առօրյայի վտանգավոր դիմակներ:
Մենք շնորհավորում ենք Հայաստանում բոլոր ազնիվ ու նվիրյալ աշխատողների տոնը` ինչ ոլորտում և ինչ պաշտոնում էլ որ նրանք աշխատեն, բայց նաև համարում ենք, որ նրանց տոնը լիարժեք և իրական կլինի այն ժամանակ, երբ այդ աշխատանքը կհասնի իրավունքի մակարդակի և կդադարի հանրայնորեն ընկալվել և մատուցվել որպես օլիգարխիկ իշխանության ողորմածություն, մեծահոգություն կամ փշրանք: Իսկ դրա համար անհրաժեշտ է, որ մեր երկրում տեղի ունենան լուրջ համակարգային փոփոխություններ, որ մեր երկրում ձևավորվեն քաղաքացիական ավանդույթներ, իրավական գիտակցություն, որ աշխատավոր մարդիկ պաշտպանվեն արհմիություններով, որոնք կազմում են ցանկացած քաղաքակիրթ պետության և համակարգի հիմքերից, առանցքներից մեկը:
Դժվար է ասել՝ մո՞տ է Հայաստանը դրան, թե՞ հեռու: Բայց այն, որ այսօր մեր երկրում ավելի ու ավելի են շատանում այդ մասին, այդ ուղղությամբ, այդպես մտածող մարդիկ` կարծես թե փաստ է: Իսկ դա նշանակում է, որ Հայաստանում մի շատ կարևոր աշխատանք՝ մտքի, գիտակցության, քաղաքացու աշխատանքը սկսված է և այն ընթանում է առաջ: Իսկ այդ աշխատանքը անպայման տալու է իր պտուղներն ու ապագայում մենք իսկապես ունենալու ենք աշխատանքի լիարժեք տոն, որովհետև ի դեմս աշխատանքի մարդը ոչ միայն ապրուստի միջոց, նյութական հարստության և բարեկեցության աղբյուր, այլ նաև իրավունք է ձեռք բերելու:
