1953թ. Երևանում մի մանկիկ ծնվեց, ում անվանակոչեցին Սամսոն, որը եբրայերենից թարգմանաբար նշանակում է արևային:
«Արևային» մանկիկը չէր էլ կարող պատկերացնել` ինչ էր պատրաստել կյանքն իր համար: Լավ գնահատականներով ավարտելով Հովհ.Թումանյանի դպրոցը, ինչպես նաև Պոլիտեխնիկական ինստիտուտը` Սամսոնն աշխատանքի է անցնում «Հայէլեկտրո» գործարանում: 1988թ. Սպիտակի ավերիչ երկրաշարժը անտարբեր չթողեց նաև Սամսոնին: Նա սեփական նախաձեռնությամբ մեկնում է Սպիտակ` Երևանում թողնելով կնոջը և երկու երեխաներին` օգնելու բոլոր նրանց, ովքեր ունեին դրա կարիքը:
Սամսոնը որոշում է կայացնում մասնակցել նաև Արցախյան պատերազմին, որտեղ էլ հակառակորդի կողմից հրազենային վնասվածք է ստանում: Վիրահատության ժամանակ նա կորցնում է աջ ոտքը, բայց կյանքը նրան դեռ շատ «անակնկալներ» էր պատրաստել:
1997թ. հունիսի 21-ին` Սևանից վերադառնալիս, ավտովթարի զոհ են դառնում նրա երեխաները և կինը: Սամսոնը, իրեն կորցրած, վաճառում է բնակարանը, որպեսզի կարողանա հոգալ թաղման արարողության ծախսերը: Հասկանալով, որ կյանքն անիմաստ է առանց իր ընտանիքի` նա երկու ինքնասպանության փորձ է կատարում, սակայն նրա խոսքերով. «Աստված չկամեցավ ինձ էլ տանել»: Ինքնասպանության առաջին փորձն անում է գերազմանատանը, սակայն նռնակը շատ հեռու է ընկնում և չի վնասում իրեն, երկրորդ փորձը 2002թ. հանրապետության հրապարակում է անում` փորձելով ինքնահրկիզվել, սակայն այս փորձն էլ է ապարդյուն անցնում, և Սամսոնը որոշում է, որ պետք չէ Աստծու կամքին հակառակվել, պետք է շարունակել ապրել և տանել այդ ծանր խաչը:
Սամսոնի տունն այսօր Նոր Նորքի տուն-ինտերնատն է, իսկ ընտանիքը` իր հարևան 72-ամյա Կառլեն Հարությունյանն է, ճիշտ է նա եղբայրներ ունի, սակայն նրանց չի ցանկանում անհանգստացնել, որովհետև նրանք էլ հազիվ ծայրը ծայրին են հասցնում: Սամսոնը տուն-ինտերնատ է տեղափոխվում նախկին վարչապետ Սերժ Սարգսյանի հրամանով: Ինտերնատում օրը լավ է անցնում, չնայած Սամսոնը շատ քիչ է լինում այնտեղ, ողջ օրն անցկացնում է զբոսնելով, պատարագների մասնակցելով և ընկերներին հանդիպելով: Ճիշտ է կենսաթոշակը չի բավականացնում. նա ստանում է 80 հազար դրամ, որից պետությունը պահումներ անելով կոմունալ ծախսերի համար` տալիս է միայն 35 հազարը, որն էլ ծխախոտի և քաղցրավենիքի համար է բավականացնում: Սամսոնը կյանքից չի դժգոհում, կարծում է, որ եթե կյանքը այդպես է կամեցել, ուրեմն այդպես էլ պետք է լիներ և ինքը հիմա արդեն իրավունք չունի ինչ –որ պահանջելու թե՛ կյանքից, թե՛ պետությունից, քանի որ շատ ավելի կարիքավորներ կան, որոնք ուշադրության և աջակցության կարիք ունեն: Սամսոնը զրույցի վերջում ավելացրեց, որ վատ է միայն դեղորայքի հարցը, որովհետև եթե ուզում ես լավ դեղերով բուժվել, ուրեմն դու քո գրպանից պետք է վճարես, քանի որ պետությունը տրամադրում է միայն դրանց փոխարինողը, որն էլ չի արդարացնում: Հաջողություն ասելով` միայն մի բան ավելացրեց.«Ախ, եթե ոտքս վրաս լիներ, ես կարող էի ապրել, որովոհետև սա իմ դարն է… Լավ ես գնացի իմ տուն»: