Լրագրող Անուշ Մկրտչյանը E էլեկտրոնային պարբերականի (ejournal.am) իր բլոգում գրում է.
Հայաստանում օրի օրի շատանում են Դեյվիդ Կոպերֆիլդները: Ու դա գիտաֆանտաստիկ հնարավորություններով երկրի համար թերևս շատ նորմալ երևույթ է: Դե արդեն պարզել ենք, որ հինգ տարին մեկ երկրով ուրվական է շրջում` ընտրակաշառք բաժանելով, հետո էլ աննկատ հեռանում, որ հանկարծ խորհրդրանական ընտրություններին մասնկացող կուսակցություններից ոչ մեկի աչքին չերևա, թե չէ, որ բռնել են էէէէէ: Բայց սա ամենահետաքրքիր ֆոկուսը չէ: ԽՈՍՏՈՒՄՆԵՐ:
Ահա իրական վարպետությունը որտեղ է դրսևորվում: Իսկական ֆոկուսնիկը (աճպարար բառը այս դեպքում չուզեցի օգտագործել) պետք է կարողանա միաժամանակ իջեցնել հարկերն ու բարձրացնել թոշակները, մի օրում կամ տրաքի պայթի մի տարում անօթևան ընտանիք չթողնել, բոլորին անվճար բուժել, փողը վերջանալու դեպքում` ցավները տանել: Իսկական ֆոկուսնիկը պետք է կարողանա այնպես գոռալ ու մուննաթ գալ ժողովրդի վրա, որ վերջինս հավատա իրեն, իսկ հավատալը վերջին շրջանում փոփոխական հետևանքներ է ենթադրում` ֆոկուսի կարևոր էլեմենտներից մեկը:
Իսկական ֆոկուսնիկը պետք է եսը մտցնի գլխարկի մեջ ու միջից մենք հանի, մոգոնի ժամանակի մեքենա` անորոշ ապագան խորհրդային անցյալ դարձնելու համար, 30 վայրկյանանոց հեղափոխություն անի: Դե էլ չեմ ասում` ինչ ֆոկուսնիկ, որ դավադիր գերանը սեփական աչքում թողած` ուրիշի ձեռքից փուշ չհանի, պարելով սարեր չշարժի, զենքից էլ հեռախոս չսարքի: Մի խոսքով` Никакой магии, только ловкость рук:
Բայց ֆոկուսն արդյունավետ չի լինի, եթե չգործածվի կախարդական բառը` ՊԻՏԻ-ն:
Ու ինչքան հաճախ է ասվում այդ բառն, այնքան գիտաֆանտաստիկ երևույթները մեր կյանքում շատանում են: Նոր ֆոկուսները դեռ առջևում են, քանի դեռ դրանց սպասող ու բանի տեղ դնող կա:
P.S.
Նախընտրկան քարոզարշավը նայելիս ու լսելիս` հանկարծ Պարույր Սևակի բանաստեղծություններից մեկը հիշեցի: Տեսնես մեր ներկա ու ապագա պատգավորներից քանիսն է այն կարդացել:
Պիտի… Ա~խ այս անվերջ «պիտի» – ն Վերջ ունենա ՞ պիտի… «Պիտի… այսպես անենք, Պիտի… այդպես անենք: Պիտի…այսպես լինի, Պիտի…այնպես լինի: Պիտի…պիտի…պիտի»… Այսպես ,«պիտի» – ն պիտի Նստի գահի վրա, Իսկ մենք մնանք ոտքի, Երկրպագենք նրան…
