Սույն թվականի հունվարի 1-ից ուժի մեջ է Պետական կենսաթոշակների մասին նոր օրենքը, թեև պատրաստ չեն օրենքի գործածման համար անհրաժեշտ կարգերը: Նոր օրենքը շատ կետերով տարբերվում է նախորդից, որն ընդունվել էր 2002թ.-ին և գործում էր մինչ օրս: Անհասկանալի և շատ անորոշ են ձևակերպած օրենքի բազում կետեր: Մասնավորապես կենսաթոշակի իրավունք և կենսաթոշակ ստանալու իրավունքի մասին 7-րդ հոդվածում նշված է.«Հայաստանի Հանրապետության երկքաղաքացին կենսաթոշակի իրավունք ունի, եթե նա մշտապես կամ առավելապես բնակվում է Հայաստանի Հանրապետությունում և կենսաթոշակ չի ստանում այլ պետությունից: Նախ, ինչ ասել է «առավելապես ապրում է Հայաստանում». սա խիստ հարաբերական տերմին է, և կարող է հակասությունների առիթ տալ: Բացի այդ, քաղաքացին պարտավոր է համարվում լիազորագիր բերել իր բնակության երկրից այն մասին, որ այդ երկրից կենսաթոշակ չի ստանում: Տեղին է հիշեցնել, որ մեր երկիրը կենսաթոշակային ապահովագրական հարաբերություններ ունի միայն ԱՊՀ երկրների համապատասխան գերատեսչությունների հետ, որոնք հարցման դեպքում փոխադարձաբար տրամադրում են անհրաժեշտ տեղեկատվություն, փաստաթղթեր, լիազորագրեր և այլն: Ինչ վերաբերում է ոչ ԱՊՀ տարածքի երկրներին, ապա այստեղ խնդիրը շատ ավելի բարդ է: Այս ոլորտում մեզ հետ չհամագործակցող երկիրը ուղղակի չի պատասխանի պաշտոնական հարցմանը` տվյալ մարդուն տալի՞ս է կենսաթոշակ, թե՞ ոչ: Ավելնորդ է նշել , որ հասարակ քաղաքացու համար թոշակ չստանալու մասին փաստաթուղթ բերելը գործնականում անհնար է: Մեկ վատ փոփոխություն ևս, այսուհետ ԱՊՀ երկրներից ուղարկված լիազորագրերը ևս մեր պետությունում չեն ճանաչվի: Քաղաքացին պարտավոր է առնվազն տարին մեկ անգամ գալ Հայաստան և նոտարական գրասենյակից փաստաթուղթ ստանալ` Հայսատանում լինելու մասին: Միայն այդ դեպքում նա կորող է լիազորագիր տալ մեկ ուրիշին` իր բացակայության ընթացքում կենսաթոշակը ստանալու համար:
