Ռուբեն Հայրապետյանը, որը մի քանի ամիս առաջ գրեթե երդվում էր, թե հոգնել է պատգամավոր լինելուց և չի ուզում առաջադրվել, հայտարարել է, որ առաջադրվելու է մեծամասնական ընտրակարգով: Թե ով է Ռուբեն Հայրապետյանը՝ գիտեն բոլորը: Նա միայն ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահը չէ կամ ՀՀԿ-ական պատգամավոր, որը գրեթե երբեք չի մասնակցում խորհրդարանի աշխատանքներին, եթե պետք չէ կոճակ սեղմել: Նա նաև մարդ է, որը, ասենք, իրեն անցանկալի հարցեր ուղղող լրագրողների հետ խոսում է միայն հայհոյանքներով, բայց դրա համար ոչ մի պատասխանատվության չի ենթարկվում:
Եվ ահա այդ մարդը նորից ուզում է դառնալ պատգամավոր, ու կասկած չկա նաև, որ կդառնա: Ու կասկած չկա նաև, որ նրան պատգամավոր դառնալու հանձնարարական տվել է ՀՀԿ-ն, որի խորհրդի անդամ է Հայրապետյանը: Եվ դա այն ՀՀԿ-ն է, որի նախագահ Սերժ Սարգսյանն ու որի գործադիր մարմնի անդամ Տիգրան Սարգսյանը հայտարարում են, թե իրենց ցուցակում գործարարներ և օլիգարխներ չեն լինելու:
Իսկ ի՞նչ կապ ունի՝ ցուցակում են լինելու, թե պատգամավոր են դառնալու մեծամասնականով: Օրինակ՝ Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Կարեն Կարապետյանը, ամիսներ առաջ լքելով իր պաշտոնը, հայտարարեց, թե հրաժարական է տալիս քաղաքականությունից հեռանալու համար և մնում է միայն բիզնես դաշտում: Կարեն Կարապետյանն էլ ՀՀԿ խորհրդի անդամ է, և նա էլ այժմ պատրաստվում է առաջադրվել մեծամասնականով: Այսինքն՝ բիզնեսի մեջ մնացած և քաղաքականությունից իբր հեռացող ՀՀԿ-ականը այսօր պատրաստվում է պատգամավոր դառնալ մեծամասնական ընտրակարգով:
Նույն կերպ առաջադրվելու ցանկություն է հայտնում նաև հանքատեր, նախկին ճայասպան Վարդան Այվազյանը, որը կարող է իր հանքերը վաճառելու վերաբերյալ բանակցություններ վարել այս կամ այն պատվիրակության հետ, իսկ հետո իրեն հատուկ անինտելեկտուալ ցինիզմով հայտարարել, թե ինքն ընդամենը սեփականատեր է, բայց չի կառավարում իր բիզնեսները:
Եվ կասկած չկա, որ ՀՀԿ-ական գործարար մեծամասնականների թիվը լինելու է բավական մեծ, միևնույն ժամանակ նաև բացահայտելով այն մեծ սուտը, որ հանրությանը պատրաստվում են մատուցել Սերժ և Տիգրան Սարգսյանները՝ ի դեմս անբասիր ընտրական համամասնական ցուցակի: Մյուս կողմից՝ սա նաև ցույց է տալիս, որ իշխանությունը Հայաստանում իրականում շարունակում է մնալ օլիգարխիայի ձեռքին՝ չնայած, այսպես ասած, արդիականացման մասին հայտարարություններին, որ արվում են մինչև անգամ Սերժ Սարգսյանի շուրթերից:
Բանն այն է, որ եթե Հայաստանում իշխող ուժն օլիգարխիան չլիներ, ապա հազիվ թե Սերժ Սարգսյանը կարիք ունենար մեծամասնական ընտրակարգով պատգամավորության հավանություն տալ օլիգարխներին: Իշխանությունը նրանց պարզապես կհորդորեր մի-մի ինտելիգենտ կերպար ճարել և որպես լիազոր ներկայացուցիչ գործուղել խորհրդարան: Բայց, ըստ երևույթին, օլիգարխները չեն վստահում Սերժ Սարգսյանին և պնդել են անձամբ խորհրդարանում ներկայացված լինելու վրա, ինչին էլ Սարգսյանը տեղի է տվել՝ ընդամենը կարողանալով փոխզիջման գալ համամասնական ցուցակի հարցում:
Այսինքն՝ ՀՀԿ համամասնական ցուցակը, որ մատուցվում է որպես հանրության, քաղաքացիական պահանջներին ընդառաջ գնալու քայլ, հասարակության հետ յուրօրինակ իշխանական փոխզիջում, իրականում փոխզիջում է օլիգարխների և Սերժ Սարգսյանի միջև, ընդ որում՝ փոխզիջում, որի մեծամասնական մանդատը կարող է լինել այսբերգի միայն երևացող մասը:
