1885թ. այս օրը Սիլիվրիում (Կ.Պոլսի մոտ) ծնվեց արևմտահայ բանաստեղծ, արձակագիր և բժիշկ Ռուբեն Սևակը (Չիլինկիրյան Ռուբեն Հովհաննեսի):
Սովորել է ծննդավայրի Ասքանազյան նախակրթարանում, այնուհետ Պարտիզակի վարժարանում (մինչև 1901թ.)։ Ավարտել է Կ.Պոլսի Պերպերյան վարժարանը (1905թ.), Լոզանի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետը (1911թ.)։ 1911-1914թթ. աշխատել է Լոզանի հիվանդանոցներից մեկում։
1909թ. գարնանը, երբ Ադանայում երիտթուրքական իշխանությունների կազմակերպած արյունահեղությանը զոհ դարձավ 30 հազար հայ, Ռուբեն Սևակը եղավ այն ազգային գործիչներից մեկը, որը երիտթուրքական հեղափոխությունից «գինովցածներին» Արշակ Չոպանյանի, Անդրանիկ Օզանյանի, Փարամազի և մյուսների նման զգուշացնում էր ահագնացող վտանգի մասին։
Եվ այդ զգուշացումը Ռուբեն Սևակը ոչ միայն արտահայտում էր իր բանաստեղծությունների մեջ, ինչպես օրինակ «Գիւղական եկեղեցիին մէջ», «Գիւղական գերեզմանին մէջ», «Վրէժին սերմնացանը», «Վերջին օրօր», «Վերջին հայերը» ստեղծագործություններում, այլև նամակներում ու հրապարակախոսական ելույթներում։
Բայց 1915թ. օգոստոսի 26-ին թուրքական յաթաղանի զոհ դարձած Ռուբեն Սևակը ոչ միայն խոսքով ու գրչով էր պաշտպանում իր գաղափարները, այլև կյանքի գնով ապացուցեց ժողովրդին անմնացորդ նվիրվածությունը։
1915թ. վերադարձել է Կ.Պոլիս, ձերբակալվել է և աքսորի ճանապարհին նահատակվել այն խմբի հետ, որի մեջ էին նաև Դանիել Վարուժանը, Սիամանթոն և ուրիշներ։
Մահից առաջ թուրք դահիճները Ռուբեն Սևակին առաջարկեցին ընդունել մահմեդականություն, ամուսնանալ թուրք պաշտոնյայի աղջկա հետ և փրկել իր կյանքը։ Ռուբեն Սևակի հետ աքսորավայրում գտնվող երևելի հայ գործիչները համոզում էին նրան ընդունել առաջարկությունը և փրկվել։
Սակայն Ռուբեն Սևակը հավատարիմ մնաց իր ընտանիքին, իր զավակներին։
Ամուսնացած էր գերմանացի գնդապետ Ֆրանս Ապելի դստեր` Յանի Ապելի հետ: Ուներ երկու երեխա:
Երևանում գործում է Ռուբեն Սևակի անվան դպրոց։
Ֆրանսիայի Նից քաղաքում գտնվում է Ռուբեն Սևակի Հիշատակի տունը, որը հիմնադրվել է Հովհաննես Չիլինկիրյանի հովանավորությամբ։ Հովհաննես Չիլինկիրյանը Ռուբեն Սևակի եղբոր որդին է և պաշտպանում ու զարգացնում է նրա գաղափարները։
Նա նաև մեծ ուշադրություն է դարձնում Երևանում գտնվող Ռուբեն Սևակի անվան դպրոցին` ցույց տալով անհրաժեշտ օգնություն ու աջակցություն։
