Կառավարող կոալիցիայի հայտարարությունը, որ հրապարակվեց փետրվարի 13-ին, կարծես թե նոր իրավիճակ է ստեղծում Հայաստանում: Ի՞նչ է նշանակում կոալիցիոն կուսակցությունների առանձին ցուցակ: Իհարկե, դա կարող է շատ բան նշանակել, բայց որպես այդ քաղաքական որոշման հետևանք՝ թերևս կարող է լինել հետևյալը. Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունն ամենայն հավանականությամբ փորձելու է «Օրինաց երկրի» հետ միասին խորհրդարանում ապահովել բացարձակ մեծամասնություն:
Այսինքն՝ ՀՀԿ-ն ու ՕԵԿ-ը կունենան այնպիսի ծավալ, որ մեծամասնության համար ԲՀԿ-ի կարիքը չլինի: Ներկայումս ՀՀԿ-ն ինքնին ունի այդպիսի ծավալ, սակայն մարտավարական նկատառումներից ելնելով՝ Հանրապետականը, բնականաբար, կփորձի որոշակիորեն նվազեցնել իր տոկոսները ՕԵԿ-ի հաշվին՝ այդպիսով թերևս ցրելով լարվածությունը, որ կարող է առաջանալ ՀՀԿ բացարձակ հաղթանակ ապահովելու ճանապարհին, եթե դրվի այդպիսի խնդիր: Այսինքն՝ շատ հավանական է, որ ՀՀԿ-ն կփորձի ՕԵԿ-ի հետ միասին ապահովել համամասնական մոտ 40-45 տոկոս ձայն, իսկ մնացյալն էլ համալրել մեծամասնական եղանակով՝ արդյունքում ստանալով դե յուրե՝ ոչ, բայց դե ֆակտո անվիճելի և բացարձակ մեծամասնություն:
ԲՀԿ-ի խնդիրը, առանձին ցուցակների պարագայում, կլինի ընդդիմությունից հնարավորինս շատ ձայն վերցնելը: «Բարգավաճ Հայաստան»-ն անկասկած հանդես կգա ընդգծված ընդդիմադիր կեցվածքով, կփորձի հնարավորինս տարանջատվել Հանրապետականից, հնարավորինս խուսափել մինչ այժմ իշխանության գործունեության պատասխանատվությունից, ամեն ինչ ներկայացնել այնպես, կարծես արվել է ԲՀԿ-ի կամքին հակառակ: Այդ հարցում փորձ կարվի շեշտը դնել Գագիկ Ծառուկյանի հանրային որոշակի վարկանիշի վրա, ինչպես նաև նրա դրամական հնարավորությունների միջոցով փորձ կարվի պարզապես «գնել» այդ վարկանիշի մի զգալի մասն էլ:
Արդյունքում ԲՀԿ-ն դե յուրե դառնում է լրջագույն մրցակից թե ՀՀԿ-ի, թե ընդդիմության համար, իսկ դե ֆակտո՝ նկատի ունենալով կոալիցիոն համաձայնագիրը, ԲՀԿ-ն լուրջ մրցակից է միայն ընդդիմության համար: Այդպիսով, առանձին ցուցակների պարագայում «Բարգավաճ Հայաստան»-ի խնդիրը դառնում է ընդդիմությունից ձայն վերցնելը, ինչը, նկատի ունենալով ընդդիմության ներկայումս ունեցած գրեթե ռեկորդային ցածր վարկանիշը վերջին չորս տարիների ընթացքում, ԲՀԿ-ի համար դառնում է կարծես թե միանգամայն լուծելի խնդիր:
Տվյալ պարագայում ընդդիմադիր դաշտի արձագանքը կարող է լինել միայն համախմբումը և միասնական ճակատով հանդես գալը, այսինքն՝ դաշտը սևի ու սպիտակի բաժանելը: Եթե ընդդիմադիր ուժերը ընտրություններին հետապնդում են իրական հաջողություն, այլ ոչ թե մի քանի մանդատ, ապա սևի ու սպիտակի բաժանումը այլևս այլընտրանք չունի, այլապես բազմերանգ դաշտում իշխանության մարտավարության հաջողության հավանականությունը բավական հեշտությամբ մեծանում է:
