Այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանն անդրադառնալով Տեառնընդառաջի ակունքներին՝ նախ նշեց, որ անվանումը զուտ հայկական է`կապված Քրիստոսին ընծայաբերելու ավետարանական ավանդության հետ: Ըստ նրա՝ ինչպես բոլոր քրիստոնեական տոները, այնպես էլ Տեառնընդառաջը սնվել է ժողովրդական ակունքներից. « Տեառնընդառաջի ժողովրդական ծեսը խիստ հայկական չէ, այն մուտք է գործել Առաջավոր Ասիայից: Իսկ խարույկ վառելու արարողությունը տարածաշրջանային մշակութային տարր է: Ուստի խարույկ վառելու ավանդույթը հայոց մեջ եկավ կրակի պաշտամունքից և տեղավորվեց մեր քրիստոնեական ծեսի մեջ»:
Ազգագրագետի հավաստմամբ՝ աշխարհում չի եղել մի մշակույթ, որտեղ կրակը սրբազան երևույթ չընկալվեր: Կրակն ի սկզբանե ունեցել է մաքրագործող, բոլոր տեսակի չարիքները վերացնող նշանակություն. «Մինչ օրս էլ երեխաներին հանկարծահաս աղետից պաշտպանելու համար երեխայի ծոծրակին, գլխին, մազերին, հիվանդ տեղերին մոխիր են լցնում, շաղ են տալիս բնակարանի չորս անկյունները»:
Իսկ ավանդական սովորույթներին անդրադառնալով՝ Հրանուշ Խառատյանը նշեց, որ հատկապես գյուղերում վառում էին երկու կրակ. «Մի կրակը վառվում էր եկեղեցու բակում, որը պարտադիր պետք է վառեին այդ տարվա նորափեսաները, ինչն այդ ժամանակ մեծ պատիվ էր համարվում, մյուսը՝ իրենց օջախներում, որտեղ կային նորապսակներ»:
Ազգագրագետի խոսքերով՝ ժողովրդական ավանդույթի համաձայն՝ Տեառնընդառաջն անվանում են ձմռան քառասունք, որից հետո պետք է ակնկալել եղանակային փոփոխություններ:
Նա նաև նշեց, որ այժմ ՀՀ ոչ բոլոր տարածքներում է Տեառնընդառաջը տոնվում մեծ շուքով. «Արցախում, Տավուշի լեռնային հատվածում, Լոռվա մարզում առհասարակ այն չեն տոնում: Անգամ շատ երիտասարդներ ամաչում են դուրս գալ կրակի մոտ` դա համարելով գավառական և ոչ ժամանակակից տոն»: