Ամփոփելով 2010 թվականը` կինոռեժիսոր, «Սարդարապատ» նախաձեռնության անդամ Տիգրան Խզմալյանը նշեց, որ հասարակական կյանքում ակնհայտ են երկու հակառակ միտումներ: Մի կողմից բռնատիրությունը կարծրանում է և դրանով մեռնում է, որովհետև այն, ինչ կարծրանում է, այն, ինչ հաստ է ու պինդ, մեռնում է, ինչպես սովորեցնում են չին փիլիսոփաները, իսկ այն, ինչ երիտասարդ է, ապրելու է, մեղմ է և փափուկ. երկրորդ միտումն էլ` «մեղմ է ու փափուկ», որը, ըստ ռեժիսորի, հենց քաղաքացիական հասարակությունն է, որի ծիլերը 2010-ին բազմիցս երևացին. այն է` տարրական բնույթ կրող պոռթկումները, որոնք սկսվում էին այգիների պաշտպանությունից, Կինո Մոսկվայի ամառային դահլիճից, Սյունիքի բնակչության հակաուրանյան ցույցերից, հղի կանանց սոցիալական նպաստների կրճատումից և այլն: Այս ամենը, Տիգրան Խզմալյանի խոսքերով, նշանակում է, որ որքան էլ փորձեն ստորացնել և ստրկացնել ժողովրդին, անհնար է. մեր ժողովուրդը ազատատենչ է: «Մենք տասնամյակներ ապրեցինք ոչ նրա համար, որ այսօր զիջենք մի խումբ տգետ, տգեղ, թերուս մարդկանց: Վստահ եմ, որ այդ շարժումը հզորանում է: Մեծանում է մի երիտասարդ սերունդ, որը երբեք չի համաձայնի 30 արծաթով վաճառել իր երիտասարդությունը, իր գործը, իր ապագան և իր հայրենիքը»,- ասաց Տիգրան Խզմալյանը: Նրա խոսքերով, թեև այս տարին պսակեց դատարկ զրոյական թվականները, դատարկ տասնամյակը (մենք իսկապես ապրեցինք 2000-ական` զրոյական թվականները) 21-րդ դարի տասը թվերը տարբերվելու են զրոյականներից, և թեև պայքարը շատ ծանր, շատ դժվարին է լինելու, բայց ոչ ոք դա մեր փոխարեն չի անելու: «Մենք դուրս ենք գալու ճաղերի հետևից, տակից, միջից և ստեղծելու ենք այն պետությունը, որին արժանի ենք, որովհետև անցած տասնամյակի հիմնական ողբերգությունն այն է, որ իշխանական կառավարման համակարգը չէր համապատասախանում ժողովրդի սպասելիքներին և ժամանակի մարտահրավերներին», -եզրափակեց Տիգրան Խզմալյանը: