Այսօր Լոս Անջելեսում հրատարակվող «Ժամանակ» օրաթերթի և «Առաջին լրատվական»-ի Լոս Անջելեսի թղթակիցը կապ է հաստատել Սյունիքի մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանի հետ և փորձել մի քանի հարց ուղղել մարզպետին՝ 1918-1920 թվականների Սյունիքի պատմության թեմայով թեկնածուական աշխատանքի վերաբերյալ, սակայն Սուրեն Խաչատրյանը զրույցը այլ ուղղությամբ է զարգացրել:
– Առաջին հերթին ուզում եմ շնորհավորել քո անցած տոները, հին տարին, նոր տարին, սուրբ զատիկը, սուրբ ծնունդը, բանակի տոնը: Դուք բարձրագույն կրթություն ունե՞ք:
– Գիտական աշխատանք եք գրել, ուզում եմ մի քանի հարց տալ…
– Իսկ չի՞ լինի անձնականից խոսանք: Երևի ավարտել եք համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը, ամուսնացած չեք:
– Ինչո՞ւ եք խուսափում իմ հարցերից:
– Ես ոնց որ սիրահարվել եմ, կլինի՞ դուրս գաս խմբագրությունից զանգես, խոսենք: Ի՞նչ կոշիկի համար ես հագնում:
– Ինչո՞ւ, կոշիկներ եք ուզում ուղարկել ինձ համար:
– Այո, այո այո: (Ծիծաղում է)… Չէ՛, որ բոյդ որոշեմ, 1,80, ինչքա՞ն ա բոյդ:
– Հուսախաբ պետք է անեմ, շատ բոյով չեմ: Ձեր ճաշակով չեմ:
– Իսկ կաբլուկներ որ հագնում ես, չե՞ս դառնում 1,80, էլի չե՞ս հասնում, որ կաբլուկներ ես հագնում:
– Չէ՛, չեմ հասնում:
– Բոյը կապ չունի, Անի ջան, կարևորը հոգին ա, հոգին մաքուր լինի, սիրտդ բաց լինի: Դե ես ոնց որ սիրահարվել եմ, Անի ջան: Ինձ այնքան դուր եկավ ձեր ձայնը, ձեր հեռախոսով զանգեք խոսենք, գուցե մեր մոտ մի բան ստացվի:
– Ձայնից ինչպե՞ս սիրահարվեցիք:
– Աստղը չգիտեմ որտեղից, ձեզ մոտ գիշեր, մեզ մոտ ցերեկ, ձայնը ինձ այնքան դուր եկավ, խնդրում եմ ձեր անձնական հեռախոսից զանգեք ինձ, Անի ջան, խոսանք հա՞: Գուցե մեր մոտ մի բան ստացվի: Շատ հաճելի ձայն ունեք, մնացածների նման չի:
– Բայց բոյը համապատասխան չի:
– Դե ասել ես, որ բոյը 1,20 ա, ոչինչ կաբլուկներով մեկ ու հիսուն կդզենք: Շան տարում եք ծնվել, շները շատ հավատարիմ են, կապ չունի, հետո ինչքան էլ կոլոտ լինես, ձայնդ տեղը փակում ա, այնքան անուշ ձայն ունես… հասի տուն ծնողներիդ հետ զանգեք ինձ, կարևոր բան ունեմ ասելու:
– Եկեք անցնենք հարցերին, պարոն Խաչատրյան:
– Ինչքա՞ն են էդ հոդվածի համար քեզ տալու:
– Այնուամենայնիվ հարց ունեմ Ձեզ:
– Հոգնացնում ես արդեն, քեզ ասում եմ տանից զանգի, մամադ, պապադ որ ներկա լինեն, եթե բարեկամներ ունես, բարեկամներիդ էլ բեր, միկրաֆոնը միացրու խոսենք:
– Ի՞նչ ունեք ծնողներիս ասելու:
– Կասեմ կլսես, միայն իրենց ներկայությամբ կարամ խոսամ ու քո հարցերին պատասխանեմ: Անի, կամպյուտր ունե՞ս, կարա՞նք իրար հետ սկայպով խոսանք: Մենակ ներքնաշորերդ սպիտակ կհագնես էլի:
– Իսկ Դուք ընտանիք չունե՞ք:
– 100 հատ ընտանիք ունեք, դուք էդ ձեր դրսերում, ձեր էդ ամերիկացիները, ի՞նչ կա դրամ մեջ որ, թուրքերի հետ են աշխատում, թուրքերի հետ են քնում, ամուսնանում, բան անում:
– Բազմակնությանը կո՞ղմ եք:
– Չէ, Անի ջան, դու ես ինձ դուր եկել, ես բազմակնությանը կողմ չեմ, բայց ձեր ձայնը ինձ շատ դուր եկավ, աշխատավայրից դուրս արի, որ քո հետ ավելի ազատ խոսամ էլի մեր հետագա անելիքների մասին:
– Պարոն Խաչատրյան, ինչի՞, կարող է հասնեք Միացյալ Նահանգնե՞ր:
– Քո խաթր, եթե հանկարծ դուրս եկավ, անպայման, իհարկե կգամ, բայց տոմսը դու պտի առնես:
– Պարոն Խաչարյան, ամբողջ Սյունիքի մարզը Ձերն է, ինձնի՞ց եք տոմս ուզում:
– Ցավդ տանեմ, սաղ Լոս Անջելեսը, քո հեռախոսազանգերը… ինչ ես խոսում…
– Հասկացա, Դուք այդպես եք հարստացել, Սիլվա Համբարձումյանի հետ միջադեպն էլ եթե հիշենք…
– Դու ոնց որ սկսում ես իմ դուրս չգալ, զանգի էսօր մենք ուրիշ բան ունենք խոսալու, հետո նենց ըլնի, որ մամադ, պապադ կողքդ ըլնեն, ես ուզում եմ ծնողներիդ հետ խոսել, ուզում եմ իրանք կողքդ ըլնեն:
