Երեխաների նկատմամբ իրագործվող սեռական բռնությունները Հայաստանում միջազգային տվյալների համեմատ թեեւ այնքան էլ շատ չեն, սակայն մեր երկրի համար սրանք մեծ տոկոս են կազմում: Պաշտոնական վիճակագրության համաձայն` 2005-2009 թթ ընթացքում Հայաստանում 19 բռնաբարության դեպք է արձանագրվել անչափահասների նկատմամբ եւ 1 դեպք` մանկահասակի նկատմամբ: Սեքսուալ բնույթի բռնի գործողությունների 19 դեպք է արձանագրվել անչափահասների եւ 8 դեպք մանկահասակների նկատմամբ: Սակայն, սրանք ընդամենը ոստիակնության ձեռքում առկա տվյալներն են, որոնք հայաստանյան հասարակության դեպքում այնքան էլ չեն համապատասխանում իրականությանը: Իսկ սա ընդամենը այն պատճառով, որ մեզ մոտ սեքսուալ բնույթի հանցագործությունների, բռնաբարությունների դեպքերը բարձրաձայնելը չի սպառնում միայն տուժողի ներաշխարհին ու նրա ապրած տրավմային, մեր դեպքում պետք է մտածել, թե ինչ կմտածի այս մասին, հարեւանը, բարեկամը եւ այլն: Եւ վախը առ այն, որ շրջապատը եւ հասարակությունը կփոխի իր վերաբերմունքը տուժողի հանդեպ ստիպում է նրան թաքցնել իր հետ կատարվածը: Արդյունքում մեկուսի վայրում կամ ինտիմ միջավայրում կատարված հանցագործությունը, որի դեպքում հաճախ ինֆորմացիայի միակ աղբյուրը տուժողն է, մնում է նույն պատերի արանքում, իսկ հանցագործը շարունակում է ազատ շրջել` վտանգ ներկայացնելով հասարակության համար: Հենց սրանից էլ կարելի է ենթադրել, որ ինչպես ՀՀ-ում, այնպես էլ աշխարհի այլ երկրներում նշված բնույթի գրանցված հանցագործությունների ցուցանիշները չեն արտահայտում այդ հանցագործությունների իրական պատկերը: Ինչեւէ, նույնիսկ ոստիկանության տվյալները հստակ ներկայացնում են, որ բռնաբարությունների թիվը վերջին 6 տարիների ընթացքում աճել է: Եթե 2004թ.-ին Հայաստանում արձանագրվել է այդ բնույթի հանցագործությունների 48 դեպք, ապա 2008թ.-ին՝ 63 դեպք: 2008թ. ընթացքում արձանագրված մարդու դեմ ուղղված 1087 հանցագործություններից 63-ը կամ 5.7 %-ը սեռական ազատության – սեռական անձեռնմխելիության դեմ ուղղված հանցագործություններ են: Տուժողներից 50-ը կամ 79 %-ը անչափահասներ են: