Այսօր «Դե ֆակտո» ակումբում «Ժառանգության» փոխնախագահ Ռուբեն Հակոբյանը, անդրադառնալով ԼՂ հակամարտության կարգավորման գործընթացի վտանգներին, նշեց. «Մադրիդյան սկզբունքներով և, ի վերջո, ընդհանրապես բանակցային գործընթացի շեշտադրումներով պետությունը դիտվում է ագրեսոր և, ըստ էության, դա փոխում է հակամարտության բնույթը` այն դարձնելով տարածքային վեճ երկու պետությունների` Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև, և, ըստ էության, Ղարաբաղը անմասն է այդ բանակցություններից, ինչը մեր գլխավոր բացթողումն է»:
Խոսելով Հայաստանի կողմից ԼՂ խնդրի ճանաչման հնարավորությունների թեմայի մասին՝ «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Ստեփան Սաֆարյանը նշեց, թե դրա արծարծմամբ կարողացել են «կարծրացնել այն պարտվողական տրամադրությունները և դիրքորոշումները , որոնք առկա էին քաղաքական դաշտում»: Նա հավելեց. «Այո, մենք ուրախ չենք, և ափսոսում ենք, որ տապալվեց այդ նախագիծը, և փաստացի ՀՀ քաղաքական դաշտում, բացի «Ժառանգություն»-ից և սակավաթիվ այլ քաղաքական և քաղաքացիական խմբերից, կարծեք թե մյուսները դեմ էին ճանաչմանը, բայց մի բանում մենք հաջողեցինք: Մենք կարծրացրինք դիրքորոշումները, որովհետև այս պարտվողական, զիջողական տրամադրությունները ուղղակի վտանգավոր էին Հայաստանի համար»:
«Առաջին լրատվական»-ի հարցին ի պատասխան, թե «Ժառանգությունը» պատկերացնո՞ւմ է նման իշխանությունների առկայության պայմաններում ԼՂ ճանաչման պարագայում հնարավոր հետևանքները, երբ Հարավայի Օսիան և Աբխազիան ճանաչեցին ընդամենը չորս երկիր, Ս.Սաֆարյանը նշեց. «Հյուսիսային Կիպրոսի պետությունը ճանաչվել է մեկ պետության` Թուրքիայի կողմից, Հարավային Օսիայի և Աբխազիայի անկախությունը ճանաչվել է մի քանի պետությունների կողմից, Կոսովոյի անկախությունը ճանաչվել է 60-ից ավելի պետությունների կողմից: Իրականում` 50, 60, թե 1, թե 3, միևնույն է, նրանք բոլորը մնում են մասնակի ճանաչված պետություններ: Բայց նրանց քաղաքական անվտանգության հարցով շատ լուրջ ձեռնոց է նետված, որ` մենք այս տարածքի անվտանգության երաշխավորն ենք: Ի տարբերություն մնացած տարածքների` ԼՂՀ-ի պարագայում ուղղակի խայտառակ աճուրդ է` այս տարածքը կտանք, այս միջանցքի լայնությունը մեզ դուր չի գալիս… Երբ նայում եք քաղաքական դաշտին, ցավոք, խոսքը վերաբերում է հենց ընդդիմադիր կուսակցություններին, օրինակ` Հայ ազգային կոնգրեսի հայտարարությունը Մադրիդյան առաջարկների վերաբերյալ` միջանցքը պետք է ավելի լայն լինի, այս տարածքները չպիտի տրվեն… Իրականում սակարկության մեջ ենք ներքաշված, և այն բոլոր ուժերը, ովքեր դեմ արտահայտվեցին ԼՂՀ ճանաչման մեր նախագծին, իրականում կողմ են և ներքաշված են ԼՂՀ տարածքների սակարկության գործընթացում: Հարավայի Օսիայի և Աբխազիայի պարագայում, եթե անգամ անհամաձայնություն ունեցող արևմտյան պետությունները առաջարկում են, ապա առաջարկում են վերամիավորում, բայց ոչ սակարկություն նրանց հողերի հաշվին: Կիպրոսի պարագայում եթե առաջարկում են, ապա առաջարկում են վերամիավորում հունական հատվածի հետ: ԼՂ-ի պարագայում, զավեշտ է, բառիս բուն իմաստով «տորգ» է գնում», և թե՛ ընդդիմադիր, թե՛ իշխանական կուսակցությունները ուղղակի անհամաձայնություն են հայտնում, թե արդյոք արժե՞ «տորգը» այդ գնին, որը որ առաջարկվում է: Սա է վտանգավորը: ԼՂՀ ճանաչումը եթե լիներ միայն ՀՀ կողմից, սա արդեն միջազգային իրավունքի տեսանկյունից լուրջ հայտ էր այդ տարածքի հետ կապված` վերջ, խոսակցության թեմա այլևս չի կարող լինել, այդ տարածքի մասնատումը, նրա մաս-մաս, փուլային վերադարձը Ադրբեջանի Հանրապետությանը: Սա է, որ մենք չենք կանխել, և այսօր, ցավոք սրտի, շարունակվում է»:
Մնում է միայն մի նշանակալի բան հիշեցնել և հարց ուղղել: Երբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը 1998 թ. ծառայում էր ՀՀ տեղեկատվության ու գրահրատարակչության պետի և «Հայաստան համահայկական հիմնադրամի» գործադիր տնօրենի պաշտոններում, և պաշտպանում էր Ռոբերտ Քոչարյանին, որևէ անգամ բարձրաձայնե՞լ է բանակցային գործընթացից Ղարաբաղին դուրս թողելու քաղաքականության և «տարածքների տորգի», ինչպես նաև` Մադրիդյան սկզբունքների ստեղծման հենց սկզբնական շրջանում` դրանց վտանգների մասին:
