Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը երեկ Արագածոտնի մարզում, հանդիպելով զոհված ազատամարտիկների ընտանիքների հետ, հայտարարել է, որ հայկական բանակի հիմնական և անգնահատելի ռեսուրսը մնում է մարդը, և որ հայ զինվորի երակներով հոսող արյունը հազար անգամ ավելի թանկ է, քան խողովակներով հոսող ադրբեջանական նավթը:
Կասկած չկա, որ Սեյրան Օհանյանն այդ խոսքերը ասում է համոզմունքով, բայց դրանք լսելուց հետո հարց է առաջանում, թե ինչու նա նույն համոզմունքով չի գործում: Այսինքն, հետևելով նախարարի գործին, նրա իսկ խոսքերը դրվում են կասկածի տակ: Այլապես հնարավոր չէ հասկանալ, թե ինչու է հայկական բանակում ջրի նման հոսում հայ զինվորի արյունը, և մենք մեկը մեկի հետևից մեր իսկ զինվորների ու սպաների ձեռքով կորցնում ենք հայ երիտասարդներին, իսկ պաշտպանության նախարարությունն այս ամենի համար մեղավորներին պատժելու փոխարեն մեղադրում է այս ամենի մասին ահազանգող հասարակությանը: Երբ մենք տեսնում ենք բանակում կատարվող ողբերգական սպանությունների կամ ինքնասպանությունների հանդեպ պաշտպանական գերատեսչության վերաբերմունքը, ապա, մեղմ ասած, անհասկանալի է դառնում այն, ինչ նախարարի շուրթերից լսում ենք հայ զինվորի կյանքի արժեքի մասին:
Խոսքերի և գործերի միջև կա ակնհայտ տարբերություն, իսկ թե ինչով է պայմանավորված այդ տարբերությունը, դժվար է ասել: Երևի նրանով, որ ընդհանուր առմամբ՝ մարդկային կյանքն արժևորելով հանդերձ, «Հայաստանի իշխանություն» ասվածը շարունակում է այդ կյանքից ավելի արժևորել իշխանական դիրքերը: Պարզապես այդ մասին ընդունված չէ խոսել, քանի որ այդ ամենը, այսինքն իշխանական դիրքերի արժևորումը «մրցակցությունից» դուրս է, դրա մասին կարիք չկա խոսել, որովհետև իշխանությունն ինչն էլ արժևորի հրապարակայնորեն, պետք է բոլորը ինքնըստինքյան իմանան, որ այդ ամենն արժեքավոր են միայն իշխանության արժեքից հետո: Միայն այդ դասակարգման դեպքում է հնարավոր, որ իշխանության խոսքն ու հրապարակային գործը, այդ թվում՝ բանակում, այդպես տարբերվեն իրարից:
Բանակում մարդու արժեքը բարձրացնելուն միտված իրական քայլերը երկրորդ պլան կմղեն իշխանության արժեքը, որին այսօր ծառայում են Հայաստանի զինված ուժերը՝ հանդիսանալով ընտրակեղծարարության, իշխանական վերարտադրության հիմնական գործիքներից մեկը: Իսկ քանի որ իշխանությունը Հայաստանի իշխող դասակարգում գերագույն արժեք է, որևէ այլ համակարգում մարդու արժեքի առաջ մղման մասին մտածելն իզուր է, որովհետև մարդն ու իշխանությունը միմյանց հետ անհամատեղելի արժեքներ պետք է լինեն, քանի որ երբ դրանք դառնում են համատեղելի արժեքներ՝ դուրս գալով օբյեկտի ու սուբյեկտի փոխհարաբերությունից և հարաբերվելով հավասարը հավասարի հետ, իշխանությունը պարզապես կուլ է տալիս մարդուն: