Այն, ինչ տեղի է ունենում Փարիզյան սուրճ ընկերության հետ, որի սեփականատեր Վալերի-Աշխեն Գործունյանը ստիպված է վաճառել իր ընկերությունը, որպեսզի մարի հարկային պարտքերը և հեռանա երկրից, իրականում սխալ է դիտարկել միայն սփյուռքահայ ներդրողների տեսանկյունից: Մենք Հայաստանում կարող ենք գտնել բազմաթիվ տեղացի գործարարների, որ կանգնել են նույն խնդրի առաջ և ստիպված են եղել «լուծումը» նույն կերպ գտնել:
Մենք նույնիսկ կարող ենք գտնել նաև օտարերկրացի ներդրողներ, որոնք Հայաստանում ևս ունեցել են նմանօրինակ խնդիրներ և հարկադրված են եղել գնալ նման լուծումների»: Այսինքն, ընդհանուր պատկերն է թշվառ, անիրավ, ընդհանուր սեփականության անպաշտպանության խնդիր է, որ կա Հայաստանում: Թվում է, որ քսանամյա անկախ պետականության ընթացքում, մենք պետք է պետական մակարդակով լուծած լինեինք այդ սեփականության պաշտպանության կարևորագույն խնդիրը, որը ազատ տնտեսության և ժողովրդավարա-իրավական համակարգերի առանցքային, ելակետային հենքն է:
Սակայն, քսան տարիների ընթացքում այդ խնդիրը ոչ միայն չի լուծվել, այլ ներկայումս էլ կանգնած է այն ամբողջ սրությամբ, ինչպես անկախության արշալույսին, երբ տեղի էր ունենում սեփականության վերաբաշխման գործընթացը և նախկին պետական տնտեսությունն անցնում էր մասնավորին: Իսկ եթե երկրում հրատապ է սեփականության վերաբշխման գործընթացը, ուրեմն անիմաստ և բացարձակապես ավելորդ է խոսել պետության կայացման և մրցունակության մասին, պետության կայունության մասին:
Այնտեղ, ուր կա սեփականության վերաբաշխման գործընթաց, ընդ որում տաք գործընթաց, ավելորդ է խոսել պետություն լինելու մասին, քանի որ սեփականության վերաբաշխումը ենթադրում է անցումային փուլ, դա անցումային փուլին բնորոշ իրավիճակ է: Հետևաբար, Հայաստանը կամ դեռ քսան տարի է գտնվում է անցումային փուլում և չի հաղթահարել այդ փուլը, հետևաբար անհայտ է, թե մենք ի վերջո ինչ պետություն ենք, կամ էլ Հայաստանում մի նոր անցումային փուլ է սկսվել, ինչը նշանակում է, որ այն, ինչ կար մինչ այժմ, հայտարարվում է սպառված և վերջացած:
Սրանում իհարկե կա թե դրական, թե բացասական իրողություն: Բանն այն է, որ լավ է, եթե այն ինչ կար, ըստ էության արդեն սպառված ու վերջացած է, որովհետև այդ եղածը բացարձակապես չէր բխում Հայաստանի քաղաքացիների շահերից և չէր նպաստում Հայաստանի հզորացմանն ու արդիականացմանը որպես պետություն, որն ունի բազմաթիվ լուրջ մարտահրավերներ: Մյուս կողմից, այն, եղածից նորին անցումային փուլը տեղի է ունենում նույն ճանապարհով, ինչով որ անցել և ձևավորվել էր նախկինը:
Այսինքն, մենք գնում ենք այն, ինչը մի անգամ արդեն իսկ սպառել ենք: Կամ, այլ կերպ ասած, մենք փաստորեն ընդամենը շրջանագծով ենք շարժվում և հասնելու ենք ընդամենը ելման դիրք: Իսկ դա արդեն չափազանց լուրջ վտանգ է, այն իմաստով, որ ի տարբերություն մեզ, աշխարհն առաջ է գնում, և մենք եթե նույնիսկ տեղում դոփենք ու ընդամենը մի շրջան գծենք, առանց հետ գնալու, ապա աշխարհի առաջընթացի համեմատությամբ մենք հետ ենք ընկնելու ևս մի քանի տարով: