Հայաստանի իշխանությունը մեկը մեկի հետևից նամակներ է գրում Ֆրանսիային. Սերժ Սարգսյանը` Սարկոզիին, Սամվել Նիկոյանը` Ֆրանսիայի ԱԺ նախագահին, Էդվարդ Նալբանդյանը Ֆրանսիայի խորհրդարանի կողմից հայտնի օրինագիծը ընդունելուց հետո ընդամենը վայրկյաններ անց իր շնորհակալությունը տարածեց: Մի խոսքով, պաշտոնական Երևանն էլ չգիտե, թե ինչպես իր երախտագիտությունը հայտնի Ֆրանսիային, որ այդ երկրի խորհրդարանն ընդունել է հայերի ցեղասպանության ժխտումը քրեորեն հետապնդելի արարք որակող օրինագիծը: Մինչդեռ Ֆրանսիան այն դեռ պետք է Սենատում հաստատի, հետո պետք է Ֆրանսիայի նախագահը ստորագրի:
Բայց խնդիրը դա չէ: Անգամ այդ ամենի բացակայության դեպքում ակնհայտ է, որ այստեղ պաշտոնական Երևանը ի ցույց է դնում իր պատկերացումների և մտածողության ամբողջ ասիականությունը, մինչև գետին հազար անգամ խոնարհվելով Ֆրանսիայի առաջ: Թվում է, որ նախագահի կամ արտգործնախարարի մակարդակով հղված շնորհակալությունն ամենից հարիրը կլիներ ստեղծված իրավիճակում, առավել ևս, որ այստեղ խնդիրը Ֆրանսիայինն է, այսինքն` Ֆրանսիայի խորհրդարանն իր որոշումն է կայացնում, ոչ թե Հայաստանին ինչ-որ նվիրաբերություն անում:
Եվ առավել ևս, որ խնդիրը դեռ ունի անցնելու ընթացակարգ, վերջնական օրենք դառնալու համար, Հայաստանից թերևս բավարար կլիներ բովանդակալից, բայց զուսպ մի շնորհակալությունը որևէ մակարդակից: Բայց մենք տեսնում ենք բոլոր մակարդակների խոնարհումներ: Վաղը երևի թե Հայաստանի կրթության ու գիտության նախարարը Ֆրանսիայի իր պաշտոնակցից շնորհակալություն հայտնի, հետո` մյուս նախարարները հերթով, հետո` փոխնախարարներն ու վարչության պետերը:
Համատարած ասիականություն, որ ի ցույց է դնում պաշտոնական Երևանը: Ասիական ավանդույթների մեջ է մի լավ բանի համար այնքան շնորհակալություն հայտնել, որ հետո կատարողը այդ շնորհակալություններից և խոնարհումներից զզված ինքը փոշմանի, որ կատարել է այդ լավ բանը, դատապարտվելով հավերժական շնորհակալությունների և խոնարհումների: Մինչդեռ, այս պարագայում, Հայաստանը պարզապես հարվածի տակ է դնում Փարիզին:
Բանն այն է, որ Ֆրանսիայի խորհրդարանականները փաստարկում էին, որ այդ օրինագիծն ամենևին էլ հենց հայկական ցեղասպանության մասին չէ, ամենևին էլ հենց անմիջականորեն Թուրքիայի դեմ չէ: Անգամ օրինագծի անմիջական հեղինակ, պատգամավոր Վալերի Բուայեն և իշխող կուսակցության պատգամավորներն էին մի քանի անգամ փաստել այդ մասին` փորձելով խաղարկել հենց այդ հանգամանքը, որ Թուրքիան իզուր է ընդդիմանում և աղմուկ բարձրացնում, քանի որ խոսքը այստեղ ոչ թե Հայոց ցեղասպանության, այլ մարդկության դեմ գործած ոճիրների մասին է, ինչպես գրված է օրենքում:
Բայց, պաշտոնական Երևանն իր անվերջ շնորհակալություններով և երախտագիտություններով, փաստորեն, հերքում է հենց ֆրանսիացիների իսկ փաստարկները, այսինքն` ի չիք է դարձնում դրանք, առանց մտածելու, որ դրանով իսկ փաստարկներ է դնում Թուրքիայի բերանը: Նաև հենց այս պատճառով էր, որ Երևանը պետք է հնարավորինս չեզոք և զուսպ մնար այս պարագայում` չխառնվելով Ֆրանսիայի մարտավարությանը: Ֆրանսիացիները ասիացիներ չեն և հաստատ վատ չէին զգա և չէին նեղսրտի, եթե ասենք` Երևանից օրական քսան շնորհակալության և 40 երախտագիտության փոխարեն, ստանային ընդամենը մեկը, և ամեն ինչ ավարտվեր դրանով: