Երեկ Երևանի նորընծա քաղաքապետ Կարեն Կարապետյանի երդման արարողությունն էր: Զարմանալի զուգադիպությամբ հենց երեկ էլ տարածվեց տեղեկություն այն մասին, որ Հայաստանը ռուսական «Գազպրոմ»-ին առաջարկում է այստեղ կառուցել «Գազպրոմ»-ի բիզնես-կենտրոնի շենքային համալիրը:
Մինչ ներկայացնելը, թե ինչ է իրենից ներկայացնում այդ շենքային համալիրը, արժե հիշեցնել, որ Կարեն Կարապետյանը Երևանի քաղաքապետ է դարձել մինչ այդ լինելով 80 տոկոսով «Գազպրոմ»-ի սեփականությունը հանդիսացող «ՀայՌուսգազարդ»-ի ղեկավարը: Իսկ «Գազպրոմ»-ի բիզնես-կենտրոնի շենքային համալիրը Ռուսաստանում բավական աղմուկ հանած մի նախագիծ է, որը ենթադրում է կառուցել Եվրոպայում ամենաբարձր աշտարակը:
Բանն այն է, որ կառուցման վայր է ընտրվել Սանկտ Պետերբուրգը, ինչն էլ հենց դարձել է մեծ աղմուկի պատճառ: Սանկտ Պետերբուրգի բնակիչների մի զգալի հատված, ինչպես նաև զգալի թվով մտավորականներ իրենց դժգոհությունն են հայտնում «Գազպրոմ»-ի նախագծի կապակցությամբ` ասելով, որ այն կփչացնի Սանկտ Պետերբուրգի ճարտարապետական նկարագիրը: Եվ ահա, «Գազպրոմ»-ի նախագահ Միլլերը երեկ հայտարարել է, որ այդ համալիրն իր տարածքում կառուցելու պատրաստակամություն է հայտնել Հայաստանը: Եվ այն, որ Միլլերի այդ հայտարարությունը համընկնում է, այսպես ասած, «Գազպրոմ»-ի կառույցի ներկայացուցչի Երևանի քաղաքապետ դառնալու հետ, իրավիճակը դարձնում է իսկապես հետաքրքիր:
Որևէ մեկը հազիվ թե կասկածի, որ եթե «Գազպրոմ»-ը ցանկություն հայտնի, ապա Հայաստանում նրա բիզնես-համալիրը կկառուցվի, և մտավորականներն այստեղ նույնիսկ ոչ թե բողոքի կամ ճարտարապետական տեսքի մասին մտահոգության, այլ երախտագիտության ձայն կբարձրացնեն նորակառույցի վերաբերյալ: Բայց հարցն այստեղ բոլորովին այլ է: Փաստորեն, Երևանը կրիմինալից «ազատվում» է և հանձնվում ռուսներին: Այսինքն` եթե Գագիկ Բեգլարյանի պարագայում Երևանում իրենց լավ էին զգում «թաղի տղերքը», ապա այժմ Երևանում իրեն լավ կզգա «Գազպրոմ»-ը: Նույնիսկ սարսափելի է մտածել, թե ո՞րն է սրանից նախընտրելին` «հայրենի» կրիմինալի՞, թե՞ ռուսական կայսերապաշտության հենասյուն հանդիսացող «Գազպրոմ»-ի իշխանությունը: Ըստ երևույթին, այդ ամենի մեջ նկատելի է Լուժկովին փոխարինելու հանգամանքը: Բանն այն է, որ Երևանի հետ կապված խոշոր շինարարական ծրագրեր մնացին, այսպես ասած, փշալարին, երբ Ռուսաստանում գահընկեց արեցին Լուժկովին: Իսկ ռուսական փողերով իրականացվող շինարարական պրոյեկտները Երևանի քաղաքապետերի փրկությունն են, այլապես Երևանում քաղաքաշինական կյանքը պարզապես պարապուրդի կմատնվի: Եվ ահա, Լուժկովի դեֆիցիտը փորձ է արվում լրացնել «Գազպրոմ»-ի միջոցով, որին առաջարկվում է Երևանում խոշոր շինարարական ծրագրեր իրականացնել: Այսինքն` Լուժկովը չլինի, «Գազպրոմ»-ը լինի, ինչ տարբերություն: Կասկած չկա, որ խոսքը միայն «Գազպրոմ»-ի բիզնես-կենտրոնի համալիրի մասին չէ: Կարելի է վստահաբար ասել, որ «Գազպրոմ»-ին եղած կլինեն և գուցե դեռ լինում են նաև քաղաքաշինական այլ առաջարկներ: Այլ կերպ ասած` նոր, թե հին մշակույթ, միևնույն է, այն Հայաստանում պտտվում է ռուսական առանցքի շուրջ, և միակ հույսը շարունակում է լինել Ռուսաստանը, և միգուցե սա էր Երևանի քաղաքապետի պաշտոնի շուրջ առաջացած ամբողջ աղմուկի էությունը. այլևս փող չունեցող Լուժկովի մարդուն փոխարինել փող տվող «Գազպրոմ»-ի մարդով:
