Հայաստանի խորհրդարանն այսօր ընդունել է 2012 թվականի պետական բյուջեի մասին նախագիծը: Ընդունել է 66 կողմ և 2 դեմ ձայնով: Իհարկե, որևէ մեկին չի զարմացնի այն, որ խորհրդարանն ընդունել է նախագիծը: Կզարմացներ հակառակը՝ եթե այն մերժվեր: Բայց հետաքրքրականն այստեղ մեկ այլ բան է: Բյուջեի նախագիծը ընդունվել է չափազանց «համեստ» արդյունքով, այն դեպքում, երբ Հայաստանի խորհրդարանում ընդդիմության առկայությունը չափազանց փոքր է:
131 մանդատ ունեցող խորհրդարանում ընդամենը 66 ձայն ստացող բյուջեն ըստ էության վկայում է, թե ինչ լուրջ խնդիրներ ունի կառավարությունն Ազգային Ժողովում: Եվ սա շատ հետաքրքրական է նաև այն առումով, որ ընդամենը երեկ Տիգրան Սարգսյանը նույն ԱԺ-ում հայտարարում էր, որ կառավարությունը՝ ի դեմս խորհրդարանի, ունի ամուր հենարան: Մինչդեռ խորհրդարանում ամուր հենարան ունեցող կառավարությունը թերևս մի քիչ ավելի տպավորիչ արդյունքով պետք է բյուջե անցկացներ, ոչ թե այսպես ասած՝ «մազի վրա» կամ «մազից կախված»:
Տիգրան Սարգսյանը նախօրեին բավական ինքնավստահ էր խոսել թե խորհրդարանում հենարան ունենալու, թե նաև հրաժարական չտալու մասին: Ըստ երևույթին, այդ ինքնավստահությունը անհանգստացրել է ինչ-որ մեկին, չի բացառվում՝ նույնիսկ Սերժ Սարգսյանին, և նա որոշել է բյուջեի քվեարկության արդյունքներով մի փոքր դաս տալ Տիգրան Սարգսյանին և երկնքից իջեցնել ցած:
Սակայն այստեղ նաև մեկ այլ իրողություն կարող է նշմարվել: Խոսքը այն մասին է, որ իրականում բյուջեի քվեարկությունը վկայել է իշխանության մեջ առկա խորը խմորումների մասին, երբ իրավիճակը բացարձակապես անկանխատեսելի է դարձել անգամ կոալիցիոն բացարձակ իշխանության պայմաններում: Այսինքն՝ ակնհայտորեն նկատվում է, որ իրականում երկրում կոալիցիան դառնում է ոչ թե կայունության երաշխավոր, այլ հակառակը՝ ապակայունացման գլխավոր գեներատոր հանդիսացող մի ուժ, որի պայմաններում անգամ պետական բյուջեն ընդունելը կարող է հասնել մի սահմանային իրավիճակի, երբ շատ բան դառնում է հարաբերական: Այստեղ ամենևին էական էլ չէ, թե ով ինչպես է քվեարկել, քանի որ գործընթացները տվյալ դեպքում ոչ թե պետք է անհատականացնել, այլ, ըստ էության, դիտարկել դրանց առավել ընդհանուր միտումները և դրսևորումները: Իսկ այդ իմաստով ակնհայտ է, որ իշխանությունն ինքը ունի ամբողջական ինքնավստահության խնդիր, ինչը ևս մեկ անգամ արտահայտվում է բյուջետային քվեարկության ցուցանիշներով:
Ըստ էության պետք է ընդամենը արձանագրել, որ կոալիցիա՝ որպես քաղաքական միավոր, Հայաստանում այլևս գոյություն չունի, ինչի հետևանքով էլ, օրինակ, կառավարությունը դժվարությամբ է միավորներ հավաքում բյուջեի համար: Թեև կառավարության համար, իհարկե, այդ դժվարությունը կարող է ուղղակի մանկական հոգս թվալ այն մեծ դժվարության համեմատ, որը կառավարությունը կարող է ունենալ արդեն հենց բյուջեն հավաքելու հարցում:
