Շենգավիթ համայնքի ղեկավար Սերգեյ Հովհաննիսյանը՝ Կադիլակ Սերոժը, հրաժարական է տվել իր պաշտոնից: Սա արդեն երկրորդ այսպես ասած թաղապետն է, որ նոր քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի պաշտոնավարման ընթացքում հրաժեշտ է տալիս իր պաշտոնին: Առաջինը, ինչպես հայտնի է, Արաբկիրի թաղապետն էր:
Իհարկե նրանք բոլորն էլ այժմ ոչ թե թաղապետ են, այլ վարչական շրջանի ղեկավարներ, որոնք նշանակվում են քաղաքապետի կողմից: Սակայն, իրականում նրանք շարունակում են մնալ թաղապետներ և ըստ էության նույնիսկ թաղերի կալվածատերեր: Ավելին, Երևանում կան նույնիսկ համայնքներ, որոնց ղեկավարները իրենց համայնքում տեր ու տիրակալ են ոչ միայն կառավարման, այլ նույնիսկ մարդկանց կենցաղային ազատությունների առումով և իրենք են որոշում ով ինչպես ապրի, իրեն ինչպես պահի և այլն:
Եվ սա Երևանի կարևորագույն խնդիրներից մեկն է, որը պետք է լուծվի և որի լուծումը հրամայական է ցանկացած քաղաքապետի համար, առավել ևս Տարոն Մարգարյանի, որն ինքն էլ եղել է թաղապետ: Ավելին, նա երևի թե շատ լավ պետք է պատկերացնի, որ թաղերում իրականում կան նաև այսպես ասած դե ֆակտո պետեր, որոնք պետական պաշտոնյա չեն, սակայն լինելով մեծահարուստ և օլիգարխ, կատարում են ստվերային իշխանության ֆունկցիաներ, սակայն կատարում են բավական բացահայտ և անպատիժ: Այսինքն, Երևանում հրամայական է ոչ թե մեկ երկու, այլ բոլոր համայնքների ղեկավարների ամբողջական փոփոխությունը:
Եվ հրամայական է նաև կառավարման ամբողջական տրամաբանության փոփոխությունը, որպեսզի բացառվեն ստվերային ֆունկցիոնարները: Այս խնդիրը լուծելու համար Երևանի քաղաքապետն անշուշտ պետք է ունենա կենտրոնական իշխանության աջակցությունը, քանի որ առանց դրա նա անկասկած չի կարող դուրս գալ այդ թաղային տիրակալների դեմ: Դրանք տեղերում տիրակալ են կարգվում կենտրոնական իշխանության հավանությամբ և գործում են կենտրոնական իշխանության հովանավորությամբ: Հետևաբար, կենտրոնական իշխանությունն է որոշելու՝ Երևանն այդ դրածոներն են կառավարելու, թե կառավարելու է Երևանի քաղաքապետը: Սակայն, այստեղ էլ մեկ այլ հարց է առաջանում:
Տարոն Մարգարյանն ինքն ունա՞կ է արդյոք համարձակ հարցադրումների և սկզբունքային կեցվածքի: Այսինքն, եթե նա չի կարողանում կառավարումն ամբողջականորեն իր ձեռքը վերցնել, նա կկարողանա՞ արդյոք համարձակություն գտնել և անմիջականորեն դիմել երևանցիների աջակցությունը ստանալուն, կամ էլ պարզապես հրաժարական տալ, երևանցիներին ներկայացնելով ամբողջ ճշմարտությունը, և ոչ թե դրսի աշխատանքի մասին հեքիաթներ պատմելով և նախագահից շնորհակալություններ հայտնելով, հավատարմության երդում տալով իշխող «թըմին»:
