«Հրապարակ» օրաթերթը զրուցել է դերասան Հովհաննես Ազոյանի հետ.
-Հովիկ, հիմա գուցե արդեն մի քիչ մանրամասնե՞ս, թե ինչու էիր այդքան համառում, և որն է պատճառը, որ չես սիրում հարցազրույց տալ:
-Դե, ինչի՞ մասին պիտի խոսես հարզազրույցի ժամանակ կամ ի՞նչ կարաս ասես: էս երկրում 2 հոգի է բան ասում կամ չասում:
-Դե մնացածն էլ քննարկում են այդ 2 հոգու ասածը:
-Ես չեմ ուզում քննարկեմ:
-Հովի՛կ, քո կերպարը մարդկանց մոտ առաջին հայացքից ժպիտ է առաջացնում, ո՞նց ես արձագանքում մարդկանց նման պահվածքին, նեղվու՞մ ես, թե՞ արդեն սովորել ես:
-Ես շատ վաղուց արդեն փիլիսոփայորեն եմ մոտենում հայ ազգի և իմ փոխհարաբերություններին, մարդկանց ժպիտներին: Քանի որ եթերում ես մի քիչ անկեղծ պերսոնաժ եմ, դրա համար Էլ մարդիկ քո մեջ ընկեր են տեսնում, իսկ ընկերոջդ հետ մի քիչ գռեհիկ ես վարվում, անտարբեր ես լինում, այսինքն՝ սուբորդինացիան ընկերոջդ հետ մեկ-մեկ կորում է: Ես իրանց հասկանում եմ ու մտնում եմ նրանց դրության մեջ:
-Իսկ ամեն մեկի հետ պատրա՞ստ ես փողոցում կանգնել-զրուցել՝ ավտոկանգառի հսկիչից սկսած, մինչև խանութի վաճառող:
-Ես հենց այդպես էլ անում եմ, եթե ժամանակ ունեմ, ամեն մեկի հետ զրուցում եմ՝ ավտոկանգառի հսկիչից սկսած՝ վերջացրած… մեծամեծերից:
-Օրինակ ինչի՞ց եք խոսում այդ հսկիչի հետ, ու մեծամեծերի հետ քեզ ո՞նց ես պահում:
-Հասարակ մարդու հետ ավելի հեշտ է զրուցել, որովհետև ինքն ավելի անկեղծ Է… հետո, ինձ որ սիրում են և փողոցում հայտնում են դրա մասին, ես չեմ հավատում դրան, ու դա ինձ չի ուրախացնում, որովհետև ինքը չգիտի, թե ինձ ինչի է սիրում: Ընդհանրապես Հայաստանում ամեն ինչ իր անուններով չի, երգչին չգիտեն, թե ինչի են սիրում, ինչի են իր երգերը լսում, այսինքն՝ Հայաստանում քաղաքացիները կողմնորոշված չեն:
-Դա ո՞նց ես պարզել՝ հարցուփո՞րձ ես արել մարդկանց:
-Հարցուփորձ արել եմ, բայց պատասխանը չեմ գտել իհարկե: Մարդիկ վատ են ապրում Հայաստանում ու էդ վատ ապրելու արդյունքում չգիտեն ում սիրեն, ում չսիրեն, ինչի սիրեն: Քաոս է, իսկ էդ քաոսի մեջ չեմ կարող ինձ լավ զգալ: Երբ ինձ ժպտում են, դա ինձ բավարար չի: Դրա համար չեմ ուզում ինտերվյու տալ, ինչի համար, որ ասեմ` ինչ լավ ա ամեն ինչ, ու հեսա մենք նոր պրոյե՞կտ ենք անելու…սուտ ա դա: Մարդիկ, ասենք, ինձ էլ են սիրում, մեկ ուրիշին էլ, որին ցույց են տալիս հեռուստացույցով, ու որին ես համարում եմ անտաղանդ: Հիմա նրան էլ են սիրում, ինձ էլ, իսկ դա ինձ չարչարում ա:
-Ի՞նչ ես կարծում, ավելի լավ ապրելու համար որտեղի՞ց է պետք սկսել:
-Շատ եմ ուսումնասիրել քաղաքականությունը, Հայաստանը ոտքի կանգնեցնելու միակ բանաձևը հաշտությունն է, բայց էդ հաշտությունը արհեստական չի կարող լինել:
-Հաշտություն մեր հարևանների՞ հետ:
-Չէ, հաշտություն մեզ հետ, բայց պիտի գաս դրան, որ հաշտվես: Եթե չվերասիրենք իրար, մեր երկիրը ոչ մի բանի չի հասնի: Պետք ա սկսել քեզնից, այսինքն` մի հատ դու քեզ վերաարժևորես:
-Հովիկ, սովորաբար մարդկանց մոտ նման վերաարժևորում լինում է այն ժամանակ, երբ նրա կյանքում շրջադարձային մի իրադարձություն է լինում: Քո դեպքում ո՞րն էր այդ շարժառիթը:
-2008-ի նախագահական ընտրություններից սկսած` ես սկսեցի վերաարժևորել ամեն ինչ, որովհետև տեսա…ես չէի ճանաչում մեր ժողովրդին, մեր քաղաքական գործիչներին, չէի ճանաչում էդ պրոցեսը: Երբ ճանաչեցի, էդ ամեն ինչը ստիպեց վերաարժևորել ինձ, վերլուծել, հասկանալ` որտեղ է պրոբլեմը: Մանավանդ էդ Մարտի 1-ի զոհերը…դրանից հետո ես ուղղակի գժվեցի, հասկացա, որ ես անզոր եմ ինչ-որ բան անելու, ու դրա համար սկսեցի ինձ չսիրել: Բայց երբ գժվեցի, հասկացա, որ չեմ կարող գժվեմ ու գիժ մնամ: Երբ դպրոցում ինձ ասեցին, որ Կոմիտասը գժվել ա, ես չէի հասկանում` ոնց կարելի ա էդ օրհասական պահին գժվել ու վերջ: Գժվելը ինչ-որ նպատակի պիտի ծառայի, էս երեք տարիները էս դաժան գժման պրոցեսում անցան, ու ես հասկացա, որ չի կարելի գժվել ու վերջ, պետք ա նաև գործել: Դրա համար ես սկսել եմ ինձանից:
