Եվ այսպես, Ազգային ժողովը շուտով նոր նախագահ կունենա, և ըստ երևույթին` քաղաքականապես ամենաանդեմ նախագահը Հայաստանի անկախության բոլոր ԱԺ-ների պատմության ընթացքում: Բանն այն է, որ Սամվել Նիկոյանն իր քաղաքական կշռով թերևս կարող է մրցակցել միայն Արմեն Խաչատրյանի հետ, որը նույնպես ԱԺ նախագահ դարձավ դեպքերի բերումով, իհարկե, դեպքերի ողբերգական բերումով` հոկտեմբերի 27-ի հետևանքով, երբ սպանվեց նաև ԱԺ նախագահ Կարեն Դեմիրճյանը: Սամվել Նիկոյանը, բարեբախտաբար, ԱԺ նախագահ է լինում ավելի դրական ֆոնի վրա` Հովիկ Աբրահամյանին հեռացնում են իշխանությունից և տանում ՀՀԿ շտաբ Միքայել Մինասյանի վերահսկողությամբ աշխատելու:
Բայց այստեղ, իհարկե, հերթական անգամ դրսևորվում է Հայաստանի խորհրդարան կոչված ինստիտուտի ողջ թշվառությունը, և ըստ էության դրսևորվում է խորհրդարանի ընտրությունից ամիսներ առաջ: Եվ այստեղ միգուցե, բացի խորհրդանշականությունից, կա նաև բավական հմտորեն մտածված մոտեցում: Ըստ այդմ` խորհրդարանի ընտրությունից մի քանի ամիս առաջ այդ օրգանի նախագահ նշանակելով քաղաքական կշռից գրեթե իսպառ զուրկ Սամվել Նիկոյանին, Սերժ Սարգսյանն ըստ երևույթին փորձում է ցույց տալ հասարակությանը, թե որքան անկարևոր մի մարմին է խորհրդարանը և որքան ձևական պետական ինստիտուտ է այն, որի նախագահն անգամ կարող է լինել քաղաքականապես նման անկշիռ մի գործիչ, որը իշխանության մեջ չունի բացարձակապես որևէ հենարան: Այլ կերպ ասած` այս նշանակումը ունի նաև հասարակության մեջ խորհրդարանի հանդեպ հիասթափության մի նոր ալիք առաջացնելու միտում, ինչը կնպաստի խորհրդարանի ընտրությանը հասարակական ակտիվությունը միգուցե որոշակիորեն նվազեցնելուն:
Բոլոր դեպքերում, երբ հերթական անգամ ցույց ես տալիս, թե ինչպիսի խաղալիք է խորհրդարանը գործադիր իշխանության կամ նախագահի ձեռքին, ապա մարդը իսկապես կարող է մտածել, թե արժե՞ արդյոք գնալ և մասնակցել այդ խաղալիքի ընտրությանը: Սակայն այստեղ, իհարկե, քաղաքացիները թող մի պահ կանգ առնեն և մտածեն, որ հենց գնալով, ընտրությանը մասնակցելով և քվեի ուժը գիտակցելով է, որ խորհրդարանը խաղալիքից վեր է ածվելու ժողովրդի իշխանության կարևոր գործիքի:
