Ավարտելով նոյեմբերի 25-ի իր ելույթը՝ Հայ ազգային կոնգրեսի առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, թե փետրվարին և մարտին Հայաստանում հնարավոր են նշանակալի քաղաքական զարգացումներ: «Հայ ազգային կոնգրեսի գործունեության և ժողովրդական զանգվածների գերհամախմբման կիզակետը դառնալու են առաջիկա փետրվար-մարտ ամիսները»,- հայտարարեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանը:
Փետրվար-մարտ ամիսները այդպիսին էին 2011 թվականին, երբ Կոնգրեսի ձմեռային դադարից հետո բավական բազմամարդ հանրահավաք տեղի ունեցավ փետրվարի 18-ին, հետո՝ մարտի 1-ին, հետո՝ մարտի 17-ին, երբ հանրահավաքը շարժվեց դեպի Ազատության հրապարակ, հետո՝ նույն երթուղով ապրիլի 8-ին: Կոնգրեսի հանրահավաքներն իսկապես բազմամարդ էին ու տպավորիչ: Բայց երբ, ի վերջո, ամբողջական հայացք ենք գցում այդ ակտիվ շրջանին և դրա արդյունքին, ապա թերևս միակ արդյունավետ իրողությունը կարելի է որակել քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը, ինչն անշուշտ լուծել է բարոյական, մարդկային կարևոր մի խնդիր՝ մարդիկ ազատվել են բանտից և վերադարձել իրենց ընտանիքներին, բայց ըստ էության ռազմավարական-քաղաքական իմաստով, Կոնգրեսը 2011 թվականի գարնանից որևէ էական և մնայուն արդյունք այդպես էլ չհրամցրեց հասարակությանը:
Այդ դեպքում արդյոք կստացվի՞ նույն բազմամարդ և հոծ գարունը, ինչ 2011-ին: Սոցիալական իրավիճակի առումով հիմքերը կան: Փոխարենը չկա «արաբական գարունը», և նույնիսկ կա այդ գարնան հակառակ էֆեկտը, երբ ժողովուրդը այդ երկրներում դժգոհում է այն արդյունքից, որ եղավ նախորդ գարնանը: Այսինքն՝ դա նույնիսկ իշխանության օգտին աշխատող գործոն է, որը կարող են խաղարկել քարոզչական իմաստով՝ թե տեսեք, որ ժողովուրդը ինքն իր արած հեղափոխությունից է դժգոհ արաբական երկրներում: Սոցիալական իմաստով էլ իրավիճակը կարծես թե հարաբերական է, քանի որ 2012 թվականն ընտրական տարի է, և կասկած չկա, որ իշխանությունն իր, այսպես ասած, բարեգործական խողովակներով և բյուջետային հատկացումների միջոցով փորձելու է սոցիալական նախընտրական պոպուլիզմի դրսևորումներով մեղմել իրավիճակը, ինչը կարող է չաշխատել ընդդիմության օգտին և չարդարացնել «Գարուն 2011»-ի կրկնության հույսը:
Այդպիսով, ընդդիմության սպասումների ռացիոնալությունը տվյալ պարագայում դառնում է բավական կասկածելի: Առավել իրատեսական տարբերակը, որ կարող են հանրային ակտիվություն գեներացնել, կարծես թե մնում են քաղաքական սկանդալները, որոնք կարող են լինել թե իշխանության մեջ, թե ընդհանրապես քաղաքական դաշտում: Այդ տեսանկյունից, հեռանկարներ, անշուշտ, կան և իրատեսական են, քանի որ իշխանությունն, անշուշտ, պետք է գնա կադրային պոպուլիզմի, պետք է շարունակի սկսած ճանապարհը: Բայց այդ ամենի արդյունքում թելադրողը դառնում է իշխանությունը, ու ինչպես ցույց տվեց այս տարվա փորձը, ընդդիմությանը մնում է միայն որպես դիտորդ հետևել զարգացումներին ու տալ գնահատականներ, որոնք ոչ ամենուր են միարժեք ընկալվում:
Ինչ խոսք, գարնանային մթնոլորտը փոխելու հարցում, անշուշտ, կա ընտրության գործոնն ու այն կկատարի իր դերը, բայց խնդիրն այն է, որ նախընտրական շրջանում սովորաբար թացը խառնվում է չորի հետ, առավել ևս խորհրդարանական ընտրություններում, կամ առավել ևս ոչ նախագահական ընտրություններում, ինչը նպաստում է ընդհանուր պատկերի լղոզմանն ու փոշիացմանը:
