Ակնհայտ է, որ ներկայումս «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը դարձել է միջանկյալ մի ուժ, որն առանձնահատուկ կշռաքարի դեր կարող է կատարել ներքաղաքական կշեռքի վրա: Դրա համար էլ ԲՀԿ-ին հնազանդեցնելու համար ջանք չի խնայում Սերժ Սարգսյանը, իսկ ԲՀԿ-ին գայթակղելու համար էլ արդեն բացահայտ հայտարարությունների է անցել և փաստացի համակիր չի խնայում նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որովհետև նրա քաղաքական շարժման համակիրների թիվը կարող է նվազել այն ռեվերանսներից հետո, որ Տեր-Պետրոսյանն անում է իշխանության հենասյուներից մեկը հանդիսացող ԲՀԿ հանդեպ:
Իսկ ինչո՞ւ և ինչպե՞ս ստացվեց, որ ըստ էության գաղափարապես անդեմ, և նաև քաղաքական գործունեության տեսանկյունից մեծ հաշվով մարգինալ, և միայն սեփական առաջնորդի որոշակի խարիզմատիկ բնութագրի և նրա տնտեսական ռեսուրսների հաշվին գոյություն ունեցող քաղաքական ուժը դարձավ այդպես կարևոր, առանցքային նշանակության սուբյեկտ: Այդ տեսանկյունից, հետաքրքրական համեմատություն կարելի է անցկացնել Ռուսաստանի հետ, որտեղ նույն ժամանակահատվածում, երբ Երևանում ստեղծվում էր ԲՀկ-ն, ձևավորվում էր նաև «Սպրավեդլիվայա Ռոսիա» կուսակցությունը: Բայց, այդ կուսակցությունը «Եդինայա Ռոսիայի» համար չդարձավ նույն գլխացավանքը, ինչ օրինակ ՀՀԿ համար ԲՀԿ-ն:
Ինչո՞ւ Ռուսաստանում հաջողվեց հստակ վերահսկել Սպրավեդլիվայա Ռոսիային, իսկ Հայաստանում ԲՀԿ-ն դուրս եկավ «հսկողությունից» և դարձավ ընդդիմության ու իշխանության կռվախնձոր: Հազիվ թե այդ դերը հնարավոր լինի վերագրել Գագիկ Ծառուկյանի քաղաքական իմաստնությանը: Բանն այն է, որ կռվախնձոր լինելը քաղաքական ուժի համար այդքան էլ շահեկան կարգավիճակ չէ, առավել ևս իշխանության ու ընդդիմության կռվախնձոր լինելը: Մինդեռ Ծառուկյանը նաև ներիշխանական կռվախնձոր է, կամ գոնե էր մինչ բոլորովին վերջերս՝ Սերժ Սարգսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի կռվախնձորը: Այդ կրկնակի կռվախնձորությունը չի կարող շահավետ տարբերակ լինել ԲՀԿ-ի համար, քանի որ կուսակցությունը չափազանց շատ ռեսուրսների է տիրապետում, ինչը նշանակում է, որ չափազանց շատ կորցնելու բան ունի այդ երկուստեք վիճարկումները հաղթահարելու դեպքում:
Միևնույն ժամանակ, ԲՀԿ-ն չունի չվիճարկվելու այլ ելք, որովհետև կուսակցությունը կարծես թե սպառել է, բաց է թողել ինքնուրույն դիրքերից հանդես գալու և երրորդ բևեռ ձևավորելու շանսերը: Այժմ եթե ԲՀԿ-ն փորձի այդ դիրքերից հադես գալ, ապա ընկալվելու է արդեն որպես ընդդիմության կցորդ: Իսկ մնալով նույն դիրքերում, անխուսափելիորեն իշխանության կցորդ է ընկալվելու: Այդ տեսանկյունից, «Բարգավաճ Հայաստանը» թերևս երանի կտար «Սպրավեդլիվայա Ռոսիային», որն այդքան շուտ ըստ էության հեռացավ ասպարեզից, չդառնալով կռվախնձոր:
Իհարկե, «Սպրավեդլիվայա Ռոսիային» այդ գործում օգնեց այն, որ Ռուսաստանում Պուտինը շատ արագ և առանց ավելորդ ջանքերի լուծեց իշխանության հարցը և այլևս չկար այն մեկը, ում և Պուտինի միջև պետք է կռվախնձոր դառնար ՍՌ-ն: Իսկ Հայաստանում իշխանության հարցը այդպես արագ չի լուծվում, հետևաբար ԲՀԿ-ն հայտնվել է աննպաստ վիճակում: Դա անխուսափելի է ցանկացած երկրորդ իշխանական կուսակցության համար: ԲՀԿ-ն բաց թողեց առաջին իշխանական դառնալու պահը 2007 թվականին, նաև երկրորդ պահը բաց թողեց 2011 թվականի հունվար-փետրվարին: Երրորդը, այս դեպքում, կարծես թե այլևս չի լինի, որովհետև երրորդը համընկնում է մի ժամանակահատվածի, երբ Սերժ Սարգսյանը բավական զգալիորեն ամրապնդել է իր դիրքերը իշխանության մեջ:
ԲՀԿ-ն ի զորու չէ թուլացնել այդ դիրքը: Փորձելու դեպքում, ԲՀԿ-ն ամբողջ իշխանությունը թերևս կարող է քանդել, ինքն էլ մնալով դրա փլատակի տակ: Այստեղ է թե Բարգավաճ Հայաստանի, թե Հայաստանի իշխանության իրավիճակի ամբողջ ծանրությունը, որի տակ սակայն չգիտես ինչու այժմ էլ փորձում է մտնել ընդդիմությունը:
