Երբ միջազգային տնտեսական կամ քաղաքական որևէ կառույց կամ որևէ գերտերության բարձրաստիճան դիվանագետ Հայաստանի զարգացման գրավական է համարում օլիգարխիայի դերի նվազեցումը և դրա համար կարևոր է համարում իշխանության քաղաքական կամքի առկայությունը, առնվազն մնում է միայն մտածել, որ այդ կառույցները, այդ կառույցների տարատեսակ պաշտոնյաները, գերտերությունների դիվանագետները կամ Հայաստանի հասարակությանը ծաղրում են, կամ պարզապես նրանք տառապում են ծերունական սկլերոզով:
Նրանք իսկապես իրավացի են, երբ Հայաստանի զարգացման առաջին նախապայմանների թվում միշտ մատնանշում են մրցակցային միջավայրի, ազատ տնտեսական և քաղաքական դաշտի, ձևավորումը, օլիգոպոլիաների դեմ պայքարը: Այդ առումով որևէ անոմալ բան չկա` նրանք իրավացի են: Քանի դեռ Հայաստանում չկա տնտեսական և քաղաքական ազատական դաշտ, անհնար է մտածել երկրի կայուն զարգացման մասին: Բայց խնդիրն այն է, որ ով-ով, բայց միջազգային կառույցներն ու գերտերությունների պաշտոնյաները այդ մասին խոսելու իրավունք կարծես թե չունեն: Նրանք իրենք են իրենց զրկել այդ մասին խոսելու իրավունքից:
Զրկել են` ճանաչելով Հայաստանի կեղծված ընտրությունների արդյունքները և աշխատելով այդ ընտրությունները կեղծած իշխանության հետ: Մինչդեռ ընտրությունները կեղծում է հենց օլիգոպոլիան, իշխանության և բիզնեսի յուրահատուկ սիմբիոզը, որը Հայաստանում տնօրինում է պետական կառավարման համակարգը, որը Սահմանադրությամբ ժողովրդին պատկանող իշխանության յուրացնողն է: Իսկ ընտրությունները կեղծվում են հենց այն բանի համար, որ այդ օլիգոպոլ սիմբիոզը ոչ միայն շարունակի տիրապետել պետական կառավարման լծակները, այլ տարեցտարի էլ ավելի մոտենա հարատևության բանաձևին: Եթե Հայաստանում օլիգարխիան և իշխանությունը ձեռք ձեռքի տված կեղծում են ընտրությունները, որպեսզի միշտ լինեն, ապա բնական է, որ ընտրություններից հետո նրանք չեն կարող քայլեր ձեռնարկել, որպեսզի դադարեն լինելուց:
Դա անտրամաբանական է: Հետևաբար անտրամաբանական է, երբ որևէ միջազգային կառույց կամ գերտերություն ընդունում է Հայաստանում գործող իշխանությանն ու աշխատում նրա հետ, բայց այդ ընթացքում էլ անընդհատ խորհուրդ է տալիս լուծել օլիգոպոլիաների հարցը: Ուրեմն, այդ կառույցները կամ ծաղրում են Հայաստանի հասարակությանը ակնհայտ ցինիզմով, կամ պարզապես չեն հիշում, որ իրենք ողջունել են այն ընտրությունները, որոնք նկարվել են օլիգարխիայի և իշխանության ձեռքով:
Այնպես որ, երևի թե վաղուց արդեն ժամանակն է բացարձակ որևէ ուշադրություն չդարձնել արտերկրից հնչող այդ հորդորներին և խորհուրդներին, քանի դեռ դրանց հեղինակները գործակցում են ոչ թե հասարակության հետ, որը պահանջում է արմատախիլ անել օլիգոպոլ համակարգը Հայաստանի զարգացման ճանապարհից, այլ գործակցում են այն իշխանության հետ, որին հորդորում են կտրել այն ճյուղը, որի վրա այդ իշխանությունը նստած է:
