Բնականաբար, հասկանալի է, որ խոսքը Հայաստանում տեղի ունեցած կադրային հայտնի փոփոխությունների և ներիշխանական հետաքրքիր զարգացումների մասին է, որոնք ամենայն հավանականությամբ դեռ ունենալու են շարունակություն: Եվ այդ առումով հետաքրքրական է մեկ այլ հանգամանք: Վերջին ամիսների ընթացքում ձևավորվել էին հանրային սպասումներ, իրավիճակի զարգացման բեկումնային իրադարձություններ արտաքին քաղաքականության, մասնավորապես Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման տիրույթում: Եվ այդ իմաստով հանգուցային հանգրվան էր ընկալվում ԵԱՀԿ-ի Աստանայի գագաթնաժողովը: Բայց ստացվեց այնպես, որ ԵԱՀԿ Աստանայի գագաթնաժողովը հանգուցային է դառնում Հայաստանի ներքաղաքական իրադարձությունների իմաստով, և զարգացումները բուռն են այն ուղղությամբ, որը թերևս բավական անսպասելի էր հասարակության համար:
Այսինքն` Աստանայից հետո ոչ թե Ղարաբաղի հարցում, այլ Հայաստանի ներիշխանական կյանքում է բեկում տեղի ունենում: Իհարկե, այդ ամենը դե յուրե և նույնիսկ դե ֆակտո որևէ կապ կարծես թե չունի Աստանայի հետ, բայց եթե իշխանությունն իր ներսում գնում է որոշակի արմատականություն պարունակող որոշումների և հակադրությունների, դա նշանակում է, որ Աստանան զգալիորեն թուլացրել է լարումը Ղարաբաղի հարցում` հնարավորություն բացելով ներիշխանական հակասությունների դրսևորման համար: Իսկ որ դրանք կան և բավական խորն են, վկայում են վերջին օրերի իրադարձությունները, երբ մի կայծը բավական է, որպեսզի իշխանական համակարգում բռնկվի իսկական հրդեհ: Եվ այդ իմաստով կարծես թե նկատելի է, որ Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի շուրջ ակտիվ սպասումների գեներացիան իշխանության կողմից օգտագործվում է որպես ներիշխանական կոնսոլիդացիայի գործիք:
Երբ այդ գործիքը չկա կամ դրա ուժը թուլանում է, իշխանության մեջ բռնկվում են ներքին հակասությունները, և կողմերն անցնում են վճռական գործողությունների: Հետևաբար, այս ամենից, թերևս, անհրաժեշտ է անել մի կարևոր եզրակացություն. ամենևին էլ ձեռքը հետ չքաշելով ղարաբաղյան զարկերակի վրայից և պատրաստ լինելով այդ ուղղությամբ ցանկացած զարգացման, այդուհանդերձ, պետք է ներքաղաքական կյանքը հնարավորինս զերծ պահել այդ հարցի անմիջական ազդեցությունից և դրանով պայմանավորելուց:
