Երեկ «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի ամենամյա հեռուստամարաթոն-հանգանակությունն էր, այսօր Երևանում Հայ ազգային կոնգրեսի հերթական հանրահավաքն է: Թվում է, որ այս երկու իրադարձությունները իրար հետ կապ ունեն այնքանով, որքանով դրանք առնչվում են հայերին, հայությանը՝ Հայաստանում և սփյուռքում: Իրականում, սակայն, այդ երկու միջոցառումների կապը շատ ավելի խորն է, շատ ավելի օրգանական և առարկայական:
Մենք ամեն տարի նույն օրը փորձում ենք ազգովի հավաքվել և նվիրատվություններ կատարել Հայաստանի ու առաջին հերթին Արցախի ռազմավարական և ավելի մանր կարիքների համար: Սակայն երբ փորձում ենք համադրել այն արդյունքը, որ անկախությունից ի վեր փորձում ենք ապահովել համազգային այդ հանգանակություններով, ապա տեսնում ենք, որ առկա արդյունքը բացարձակապես չի համապատասխանում այն պոտենցիալին, որ ունի աշխարհասփյուռ հայությունը: Բնականաբար հարց է առաջանում, թե ինչու: Եվ այստեղ արդեն ուղղակիորեն առնչվում ենք այսօր կայանալիք հանրահավաքին, որտեղ մեր հասարակության, այսպես ասած, ակտիվ պայքարող մասը նորից կհավաքվի Հայաստանի ժողովրդավարության համար պայքարի իր շրջանակում:
Մի կողմ թողնենք Կոնգրեսի ղեկավարության մարտավարությունը, մի կողմ թողնենք ղեկավարության քայլերն ու հայտարարությունները, որոնք տարակույսներ են առաջացնում քաղաքական առումով: Այդ ամենի մասին կարծիքներն ու մեկնաբանությունները տարբեր են: Հանրահավաքը կարևոր է այնտեղ հավաքվող ժողովրդով, ու կարևոր չէ այդ ժողովրդի քանակը, քանի որ դա այն ժողովուրդն է, որը ակտիվորեն պայքարում է ոչ թե իր անձնական խնդիրների, այլ հասարակական ու պետական կարևոր հարցերի լուծման, պետության ժողովրդավարացման համար:
Բանն այն է, որ հենց ժողովրդավար, մրցունակ ու արդիական Հայաստանը կարող է միայն առավելագույն արդյունավետությամբ համախմբել համայն հայության պոտենցիալը և էապես մեծացնել համազգային հանգանակությունների արդյունավետությունն ու արդյունքը Հայաստանի և Ղարաբաղի համար ռազմավարական ծրագրեր իրականացնելու առումով: Եվ այդ իմաստով, Կոնգրեսի այսօր կայանալիք հանրահավաքը մի կարևոր քայլ է հենց համազգային հանգանակության տեսանկյունից, այդ հանգանակության արդյունավետության կարևոր մի գրավական է, և մեծ հաշվով, համազգային պոտենցիալի արդյունքը մեծապես կախված է նաև հենց այդ հանրահավաքների, Հայաստանի պայքարող քաղաքացիների գործի արդյունավետությունից և հաջողությունից:
