Ինչ է նշանակում այն լավ կամ լավագույն ընտրությունը, որ իշխանությունը խոստանում է անցկացնել 2012 թվականի մայիսին: Չէ՞ որ ամեն ինչ շատ պարզ է, և իրողությունները շատ հստակ են: Լավ կամ լավագույն ընտրություն անցկացնելու համար պետք է հասարակությունը պարզապես գնա և ձայն տա իշխանությանը կամ նրա քաղաքական մրցակցին, և արդյունքում ձևավորվի նոր իշխանություն, կամ պահպանվի գործողը: Աշխարհում այլ տարբերակ կարծես թե չկա: Իսկ Հայաստանում կա՞ արդյոք այդ տարբերակը, որ հասարակությունը գնա և ձայն տալով, քվեարկելով՝ ձևավորի իշխանություն: Իհարկե կա, բայց հարցն այն է, թե արդյոք կա՞ տարբերակ, որ գործող իշխանությունը չկեղծի այդ ձայնը: Չէ՞ որ լավ կամ լավագույն ընտրությունը պետք է հենց դա լինի՝ չկեղծված ընտրությունը, որովհետև երբ ընտրությունը կեղծվում է անգամ գերքաղաքակիրթ ձևով, ապա դա արդեն չի կարելի որևէ կերպ լավ կամ լավագույն ընտրություն համարել:
Ուրեմն, իշխանությունը, որը խոստանում է լավագույն ընտրություն, պատրա՞ստ է արդյոք չկեղծել ընտրությունը, պատրա՞ստ է արդյոք ընդունել այն արդյունքը, որ կձևավորվի քաղաքացու քվեարկությամբ: Հազիվ թե, որովհետև եթե իշխանությունն այդ ամենին լիներ պատրաստ, ապա մինչ այժմ հրաժարական և արտահերթ ընտրություն կլիներ, գոնե՝ խորհրդարանի մակարդակով, ինչը երկրում տնտեսա-քաղաքական և բարոյահոգեբանական ճգնաժամի հաղթահարման լավագույն տարբերակն էր: Սակայն, իշխանությունն ամեն ինչ արեց արտահերթ ընտրությունից խուսափելու համար, որովհետև պատրաստ չէ հրաժարվել ընտրությունը կեղծելու մտադրությունից: Իհարկե, կարող էին նաև արտահերթը կեղծել, սակայն դա արդեն շատ բռի և կոպիտ կարող էր ստացվել:
Մինչդեռ լավագույն ընտրության համար պահանջվում է պատրաստվելու տևական ժամանակ, ներիշխանական վերադասավորումների լուրջ շղթա, քարոզչական տեխնոլոգիաների կիրառում: Դրա համար էլ լավագույն ընտրությունը ոչ թե արտահերթն է լինելու, այլ հերթականը: Բայց դա լավագույնն է լինելու ընդամենը ընտրակեղծիքների որակի և տեսակի, այլ ոչ թե բուն ընտրության տեսանկյունից, որովհետև իշխանությունը պատրաստ չէ հրաժարվել իր դիրքերից, ինչի մասին անգամ բացահայտ ու հրապարակայնորեն է հայտարարվում, մինչև անգամ վարչապետի մակարդակով, ոչ թե միայն Գալուստ Սահակյանի:
Հետևաբար, բոլոր նրանք, հատկապես եվրապատվիրակությունները, որոնք հուսավառվել են լավագույն ընտրությունների մասին Հայաստանի իշխանության հայտարարություններով, երևի թե ավելի մոտ կլինեն իրականությանը, եթե ուշադրություն դարձնեն «կոտրած տաշտակների» մասին հայտարարություններին: Դրանք են իրականությանը մոտ և անկեղծ հայտարարությունները, ոչ թե հավաստիացումները լավի կամ լավագույնի մասին: Միևնույն ժամանակ, կա, իհարկե, մի հանգամանք, որը այդուհանդերձ վկայում է իրավիճակի փոփոխության մասին:
Այն, որ իշխանությունը չգնաց արտահերթ վերարտադրության, որով կարող էր բավական երկար ժամանակով փակել լեգիտիմության թեման, վկայում է, որ իշխանությունն այժմ ընտրական գործիքների ընտրության հարցում չի կարող իրեն թույլ տալ այն շռայլությունը, ինչ մինչ այժմ: Իշխանությունը ստիպված է հրաժարվել իր շատ մեթոդներից, ինչի համար էլ հրաժարվեց արտահերթի գաղափարից և ստիպված եղավ գնալ հերթական ընտրության:
Վերջին հաշվով, տարօրինակ կարող է թվալ, բայց, նկատի ունենալով վերջին տարվա քաղաքական իրողությունները, հատկապես՝ տարվա երկրորդ կեսից հետո, և գալիք տնտեսա-քաղաքական ռիսկերը, արտահերթ ընտրության տարբերակը թերևս ամենաշատը իշխանության համար կարող էր շահեկան լինել, և դրանից հրաժարվելը, թերևս, ոչ այնքան իշխանության հաջողության վկայություն կարող է լինել, որքան պարզապես նախկին գործիքակազմի ներկայիս սղության:
