Մեր արտաքին քաղաքականության ինչի՞ն է պետք փողը

– Деньги? А зачем вам деньги?
У вас же нет фантазии! Ладно, ладно…
Եկող տարվա բյուջեում Հայաստանի արտաքին քաղաքականության համար կառավարությունը պահանջել է նախորդ տարվա գումարը գրեթե 600 միլիոնով գերազանցող գումար:
Միանգամայն հասկանալի է այս հոգատարությունը հայրենի դիվանագետների նյութական վիճակի նկատմամբ: Դա, թող թույլ տրվի ասել, մեր քաղաքական վերնախավի ամենաշատ տուժած, ավելին` առհասարակ ամեն Աստծու օր տառապող խավն է: Այդ նրանք են ծանր լուծի նման իրենց վրա կրում արտասահմանում իշխանության իմիջը ձեւավորելու, ընդհուպ մինչեւ սեւը սպիտակ ներկայացնելու անշնորհակալ բեռը: Նրանք` այդ տառապյալներն են ստիպված լինում այս աշխարհի հզորներին բացատրել բարձրաստիճան ղեկավարության «նախաձեռնողական արտաքին քաղաքականության» հմայքը, որից հետո մնում են միայն կարգին քաշքշված թշիկներ եւ հեռուստախցիկին ուղղված բութ հայացք: Այդ նրանք են ստիպված լինում արդարանալ հերթական բարձրաստիճան «ընտրյալի» յուրաքանչյուր «խոցելի» հարցազրույցից հետո, այդ նրանք պետք է ապահովեն ղեկավարության երեւութական լեգիտիմությունը, այդ նրանք են… Նրանց ոչ միայն լրացուցիչ փող, այլեւ անվճար կաթնամթերք է հասնում: Որպեսզի նրանցից ոմանք չհայտնվեն ՀԴԲ-ի` ԱՄՆ-ում ապօրինի հայտնվածներին վերաբերող թղթապանակներում, որպեսզի կեցության իրավունք ձեռք չգցեն` դեսպանատներում, հյուպատոսություններում, միջազգային կազմակերպություններում ծառայության ժամկետն ավարտելուց հետո: Զարմանալի է արտաքին քաղաքականության գերատեսչության ղեկավարության մեծահոգությունը. ախր կարող էին ընդհանրապես փող չտալ: Մինչդեռ նրանք նույնիսկ նոր դեսպանատներ են բացում, Աստված գիտի` որտեղ, երեւի նրա համար, որ «նախաձեռնողական արտաքին քաղաքականությունը» էլ ավելի նախաձեռնողական դառնա: Դժվար է ասել, սակայն մեր դարի երկրորդ տասնամյակում ռուս-հայկական հարաբերությունների տրամաբանությունը թույլ է տալիս ենթադրել, որ փողը, առավել եւս` լրացուցիչ փողը, մեր արտաքին քաղաքականությանը պետք չէ: Ավելի էժան կնստեր, եթե այն, ռազմաբազաների, գազի, հոսանքի, հեռախոսի, երկաթուղու նման, մի հիսուն տարով փոխանցվեր մեր ռազմավարական գործընկերոջը` հերթի դնելով դպրոցների, երթուղային տաքսիների եւ ոստիկանության փոխանցումը: Միանգամից կարելի է դրանով նաեւ կես միլիարդանոց պարտքը մարել, որը, ըստ Տիգրան Սարգսյանի, մեծ մասամբ ծախսվել է, այդ թվում` նաեւ շինարարության վրա: Բայց այս մասին` մեկ ուրիշ անգամ, երբ Փրիթ Բհարարայից նորություններ կլինեն… Ու առհասարակ, ո՞ւմ են պետք էդ դիվանագետները, եթե կա Լավրովի գերատեսչությունը, որը նրանց փոխարեն ամեն ինչ գիտի եւ ամեն ինչ էլ անում է: Հայաստանի իշխանությունների ինչի՞ն է պետք դիվանագիտությունը, եթե կան Լավրովի օգնականների հեռախոսահամարները, առավել եւս` անձամբ Պուտինինը: Դե լավ, մեր հարկատուները բարի են, ավելորդ հարցեր չեն տալիս, հաշիվ չեն պահանջում, իսկ հեռուստաէկրանին «նրանց» տեսնելիս ալիքը փոխում են ու սերիալ նայում, կյանքն էլ շարունակվում է` ինչպես հին խորհրդային ժամանակների երգում. լայնարձակ է հայրենի երկիրն իմ… Ընդհանրապես, շատ բան չկա ավելացնելու այն հարցին, թե մեր արտաքին քաղաքականության ինչի՞ն է պետք փողը: Եթե այն ուղղակի չկա, ինչպես եւ չկա դրա անհրաժեշտությունը:
Ռուբեն Մեհրաբյան
www.1in.am «Առաջին լրատվական» ռուսական խմբագրություն