Ազգային ժողովի կրթության եւ գիտության հարցերի հանձնաժողովում երեկ տեղի է ունեցել «Լեզվի մասին» օրենքի նախագծում փոփոխություններ կատարելու հարցի մասին քննարկում: Այսինքն` Ազգային ժողովը կրկին ձեռնամուխ է լինում հանրային մեծ աղմուկ բարձրացրած եւ դժգոհություն առաջացրած այս օրինագծի իրականացմանը: Խնդիրն այն է, որ ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը մի քանի օր առաջ հայտարարել էր, որ «Լեզվի մասին» օրենքում փոփոխությունների հարցը հանվում է օրակարգից, եւ այդպիսի քննարկում չի լինի: Փաստորեն, Հովիկ Աբրահամյանի հայտարարությունը իրականությանը չի համապատասխանում, ինչը նշանակում է, որ նա, լինելով հանրապետության երկրորդ դեմքը, ուղղակի ստում է, կամ էլ լինելով երկրորդ դեմքը` չի տիրապետում նույնիսկ խորհրդարանի իրավիճակին: Ընդ որում, դժվար է ասել, թե հատկապես որ դեպքի հետ գործ ունենք: Բանն այն է, որ մարդուց, ով հայտարարում է, որ քաղաքականության մեջ իրեն խելք պետք չէ, ամեն ինչ հնարավոր է սպասել` թե՛ սուտ, թե՛ պարզապես ինչ-որ մեկի կամակատարություն: Այնպես որ, ավելորդ գուշակությունների գիրկը չընկնենք եւ ընդամենը փաստենք, որ Հովիկ Աբրահամյանն ու ընկերները կամ խաբեցին հասարակությանը, կամ էլ ինչ-որ տեղից` կամ Բաղրամյան 26-ից, կամ էլ Մոսկվայի Կարմիր հրապարակից եկած հրահանգով «Լեզվի մասին» օրենքի փոփոխությունը վերստին վերադարձրին խորհրդարանական քննարկումների օրակարգ: Հավանական է, որ հրահանգը Կարմիր հրապարակից եկել է Բաղրամյան 26, իսկ այնտեղից էլ Բաղրամյան 19, այսինքն` Ազգային ժողով: Եվ ամենայն հավանականությամբ այդ հրահանգը եկել է ճոպանուղով, «չերեզ» Տաթեւ, իսկ «սուրհանդակը» եղել է Տաթեւի «վերածննդի» հովանավոր Ռուբեն Վարդանյանը` ռուսաստանցի հայազգի միլիոնատերը: Հենց նա է Հայաստանում օտարալեզու դպրոցների կառուցման գաղափարախոսը, եւ երեւի թե Հայաստանի իշխանության հետ տեղի է ունեցել պարզապես պարզ ապրանքափոխանակություն` «լեզու` ճոպանուղու դիմաց» ծրագրով: Դե, իսկ եթե խոսքը գնում է այնպիսի «սուրբ» գործի մասին, ինչպիսին ապրանքափոխանակությունն է, ապա այստեղ արդեն Հայաստանի իշխանությունները պատրաստ են ե՛ւ ստելու, եթե պետք լինի, ե՛ւ կամակատարություն անելու, եթե պետք լինի: Այդ դեպքում այլեւս նրանց համար առաջին, երկրորդ, երրորդ դեմք հասկացությունները դառնում են ավելորդություն, եւ գերակա է դառնում «նաղդ» հասկացությունը:
