ԱՄՆ Հայ դատի գրասենյակի գործադիր տնօրեն Արամ Համբարյանը հայտարարել է, որ «ծափահարում են Քիմ Քարդաշյանին» այն բանի համար, որ վերջինս Twitter սոցիալական ցանցի իր 5.5 միլիոն երկրպագուներին կոչ է արել դիմել Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսիին, որպեսզի վերջինս քվեարկության դնի Հայոց ցեղասպանության ճանաչման մասին բանաձևը: Հիշեցնենք, որ Քիմ Քարդաշյանը աշխարհին հայտնի է իր մարմնով, իսկ նրա հռչակի գագաթնակետը պոռնոհոլովակն էր, որտեղ պատկերված էր նրա սեռական հարաբերությունն ընկերոջ հետ: Այդ հոլովակը հայտնվել էր ինտերնետում` մեծ հռչակ բերելով Քիմին: Եվ ահա Հայոց ցեղասպանության ճանաչման բանաձևը մնացել է այդ պոռնոաստղի հույսին, ինչին էլ ծափահարում են ամերիկահայ լոբբիստական կազմակերպությունները: Դժվար է ասել, այս ամենը ծիծաղի, թե լացի առիթ է: Իհարկե, ծիծաղի առիթ կլիներ, եթե խոսքը չվերաբերեր հայ ազգի համար բավական նուրբ և խորհրդանշական այդ հարցին, որը ունի թե՛ բարոյական, թե՛ քաղաքական մեծ նշանակություն: Եվ քանի որ հարցն այդպիսին է, ապա աշխարհին իր մարմնով հայտնի աստղի հույսին դրա մնալը արդեն ոչ թե ծիծաղի, այլ լացի տեղ է: Իհարկե, կասկած չկա, որ Քիմ Քարդաշյանը կրծքով է պաշտպանելու և հետամուտ լինելու Ցեղասպանության ճանաչման բանաձևի ընդունմանը: Ավելին, գրեթե կասկած չկա, որ նա այդ գործում շատ ավելի մեծ հաջողության կարող է հասնել, քանի որ նրա 5.5 միլիոն երկրպագուները Քիմի մոգական ազդեցության ներքո, առանց անգամ հասկանալու էլ, թե ինչ բան է ցեղասպանությունը, ինչին է այն վերաբերում, ընդհանրապես ինչ է հարցի էությունը, նամակներով կողողեն Նենսի Փելոսիին: Եվ եթե նա տեղի տա և Քիմը հաջողությունների հասնի, ապա ըստ երևույթին ամերիկահայկական լոբբիին այլ բան չի մնում, քան դիմել պլաստիկ վիրահատության և լոբբիստական գործունեության մեջ լայն կիրառում տալ սիլիկոնին: Իսկ ընդհանրապես, այդ ամենը խոսում է այն մասին, թե իրականում ինչպիսին է այն նշաձողը, որին մենք ձգում ենք որպես ազգ, որպես խնդիրներ ձևակերպելու, առաջադրելու և դրանց լուծմանը հետամուտ լինելու ունակ հանրույթ, որն ունի միջազգային իրավունքի սուբյեկտ հանդիսացող կենտրոնակայան, ինչն ընդունված է անվանել պետություն: Այդ նշաձողն այնքան ցածր է, որ այդ ամենով հանդերձ, այն հսկայական ռեսուրսներով հանդերձ, որ ծախսվել ու ծախսվում են իբր ԱՄՆ-ում Հայաստանի շահը առաջ տանելու և սպասարկելու համար, մեր պետական և ազգային շահից բխող կարևորագույն խնդիրը մնացել է Քարդաշյանի կրծքերի հույսին, որին արդեն ծափահարում են ամերիկահայ լոբբիստները: Որևէ խնդիր չկա Քիմ Քարդաշյանի գործունեության հետ կապված` որպես շոու-բիզնեսի մասնակից: Դա նրա անձնական գործն է, նրա ընտրությունը: Խնդիրն այն է, որ նրա այդ անձնական գործը դառնում է Հայաստանի և հայության պետական ու ազգային շահի գործիք` վկայելով, որ «փամփուշտ ալ չունենք» կամ «մեր զենքը մեր կուրծքն» է, ընդամենը:
