ՌԴ վարչապետ, 2012 թվականից վերստին այդ երկրի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի մամուլի քարտուղարը հայտարարել է, որ Պուտինը մինչև 2012 թվականը չի պատրաստվում դուրս գալ Ռուսաստանից արտերկրյա գործուղման և շրջելու է միայն երկրի ներսում: Այս հայտարարությունը վկայում է Պուտինի սնապարծության եւ բարդույթների մասին: Նա փաստորեն չի ցանկանում որևէ երկրում լինել Ռուսաստանում երկրորդի թեկուզ դե յուրե կարգավիճակով:
Բայց նրա մամուլի քարտուղարի հայտարարությունը մեզ համար ուշագրավ է իհարկե մեկ այլ ասպեկտով: Բանն այն է, որ շաբաթներ առաջ ռուսական գործակալությունները տարածեցին տեղեկատվություն այն մասին, որ Պուտինը նոյեմբերին կայցելի Հայաստան, որպեսզի մասնակցի էներգետիկ ոլորտի զարգացման մասին նոր համաձայնագրերի կնքմանը: Դա հիշեցնում էր ռազմակայանների պատմությունը, որն այս անգամ, ըստ ամենայնի, կրկնվելու էր էներգետիկ ոլորտում:
Սակայն հիմա փաստորեն պարզ է դառնում, որ Պուտինն այդպես էլ չի պատրաստվում գալ Հայաստան: Ի դեպ, հատկանշական է, որ իր վարչապետական պաշտոնում նա այդպես էլ ոչ մի անգամ չայցելեց Հայաստան, սակայն նոյեմբերյան այցի մոտիվներն իհարկե պարզորոշ ուրվագծվում էին: Նախ, դա թե ներքաղաքական զարգացումներն ու նախընտրական մեկնարկն է Հայաստանում, թե նաեւ այն, որ Հայաստանը բավական բաց հայտարարություններ արեց Արեւմուտքի, մասնավորապես Ֆրանսիայի հետ էներգետիկ գործակցության մասին:
Այժմ, երբ հայտարարվում է այն մասին, որ Պուտինը Ռուսաստանից դուրս չի գալու, թերեւս պարզ է դառնում, որ նա իրեն հետաքրքրող հարցերը մասնավորապես Հայաստանի հետ կապված պարզել է Սերժ Սարգսյանի հետ մոսկովյան հանդիպմանն ու բավարարված է դրանով, ինչի համար էլ թերևս Պուտինը չի այցելի Հայաստան, թեև պետք է նկատել, որ նրա հավանական այցի մասին պաշտոնական հայտարարություն էլ չի եղել:
Այդուհանդերձ, կարծես ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանին հաջողվել է Պուտինի հետ հասնել թերեևս այսպես ասած գլոբալ պայմանավորվածությունների, ինչի արդյունքն էլ դարձել է Մոսկվայից վերադարձից հետո Հայաստանում կադրային պաշտոնանկությունների նոր, ու թերևս առավել ուժգին ալիքի մեկնարկը: Ակնհայտ է, որ Պուտինը գալու էր ռեվիզիայի, սակայն Սերժ Սարգսյանին հաջողվել է նրան հետ պահել այդ մտքից: Միայն թե հարցն այն է, թե ինչի՞ շնորհիվ:
Այսինքն, Հայաստանում կադրային ալիքին զուգահեռ մենք ականատես ենք լինելու այսպես ասած պռոռուսական բռնկման հերթական ալիքին, արդեն նոր ոլորտներում, ասենք հումանիտար, ինչի մասին ի դեպ Սերժ Սարգսյանի մոսկովյան այցի ընթացքում համագործակցության հուշագիր ստորագրվեց Հայաստանի եւ Ռուսաստանի միջև, թե՞ այս անգամ մենք ականատես ենք լինում աննախադեպ մի իրողության, երբ Հայաստանի իշխանությունը կարողանում է Ռուսաստանի հետ փաստարկված քննարկումներ ունենալ և ոչ թե ինքն է անվերապահ հասկանում և ըմբռնում ռուսական պատկերացումներն ու ցանկությունները, այլ Ռուսաստանին է «օգնում» հասկանալ իրեն:
Այստեղ իհարկե գլխավոր հարցը այն է, թե հասնելով նրան, որ Մոսկվան կարող է որոշակիորեն հասկանալ կամ այսպես ասած «մտնել իր դրության մեջ», Հայաստանի իշխանությունը դա ինչպես կծառայեցնի պետության եւ հասարակության շահին:
