«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանը:
– Պարոն Սահակյան, Ազգային ժողովի նախագահի հավանական թեկնածուների թվում նշվում է նաև Ձեր անունը: Ավելին` ասվում է, թե Ձեզ արդեն առաջարկել են, բայց Դուք չեք համաձայնել Հովիկ Աբրահամյանի տեղը զբաղեցնել:
– Նախ ասեմ, որ դա քննարկելու հարց է: Նման առաջարկ չի արվել: Ավելին` դեռևս ԱԺ նախագահը Հովիկ Աբրահամյանն է: Նման խնդիրները գործողության մեջ կդրվեն, երբ Հովիկ Աբրահամյանը հրաժարական կտա:
– Բայց, ամեն դեպքում, նրա հրաժարականի մասին հայտարարությունից հետո Ձեզ նման առաջարկ արվե՞լ է, թե՞ ոչ:
– Որևէ մեկին առաջարկ չէր կարող արվել այս պահին:
– Իսկ նոր հրաժարականներ սպասվո՞ւմ են, թե՞ ոչ: Շարունակվում են հրաժարականների սև ցուցակում գտնվող անուններ շրջանառվել:
– Չէ… Ավելի ճիշտ՝ չեմ կարող ասել: Համենայնդեպս, իմ ինֆորմացիայով նման բան չկա:
– Պարոն Սահակյան, գիտե՞ք ինչն է անհասկանալի. տեսեք, Ալիկ Սարգսյանի պաշտոնանկության առիթով ասում էին, թե շատ լավ է աշխատել: Ի՞նչ է, ով լավ է աշխատել, պետք է այլևս չաշխատի ու հրաժարակա՞ն տա:
– Նոր խնդիրներ են դրվում, նոր մոտեցումներ են ցուցաբերվում, և դերակատարումների փոփոխություն է տեղի ունենում: Ցանկանում եմ ասել, որ այս ամենը ինչ-որ բացասական երևույթների հետևանք չէ համենայնդեպս:
– Իսկ դերակատարների փոփոխությունների նպատակը ո՞րն է:
– Նայած երկրի նախագահը ինչ բարեփոխումների ծրագիր է փորձում իրականացնել ոլորտում:
– Եթե կարելի է՝ հստակեցրեք: Այսինքն` ցանկանում է ավելի՞ ամրապնդել դիրքերը ընտրություններից առաջ, թե՞ ինչ:
– Այս պահին հնարավոր չէ որևէ բան ասել, որովհետև դա ուժային կառույց է:
– Ամեն դեպքում ներկա պահի տպավորությունն այն է, որ իշխանությունը միջոցներ է ձեռնարկում, որ կարողանա դիմակայել ընտրություններին:
– Դրանք բամբասանքներ են, դա ուժային կառույց է, քաղաքացիական պաշտոններ չեն, որ կուսակցական կամ քաղաքական թեմաներով վերլուծվի:
– Տեսեք, Տարոն Մարգարյանին ասոցացնում են Ռուբեն Հայրապետյանի հետ: Տեսակետ է հնչում, որ նա քրեական աշխարհում հեղինակություն է վայելում, և նրան քաղաքապետ նշանակելով՝ քաղաքը ինքնին քրեականացվում է: Ոստիկանապետի պաշտոնում էլ Վլադիմիր Գասպարյանի նշանակմամբ համակարգը է՛լ ավելի է կոպտանում և դաժանանում: Արդյոք սրանք ընտրություններից առաջ, ընտրություններին և ընտրություններից հետո դիրքերը ամրապնդելու և հակառակորդ ուժերին դիմադրելու նպատակով արված քայլե՞ր չեն Սերժ Սարգսյանի կողմից:
– Դա հասարակական կյանքի բնավորություն է, որևէ մեկը երբ որոշակիորեն հեղինակության իմաստով բարձրանում է, փորձում են հասարակության մեջ տարբեր թիմեր տարբեր խոսակցություններ տարածել: Այդպիսին է մարդը, երբ մարդիկ իշխանություն են՝ դա հասարակությանը փորձում են որպես բոբո ներկայացնել: Իսկ երբ իշխանությունը թողնում է, մի քանի տարի անցնում է, ու ընդդիմություն են դառնում, արդեն հասարակությանը վերածում են շերտերի: Այնպես որ, չեմ կարծում, որ նման երևույթներին պարտադիր պետք է գնահատական տալ: Դա բնավորություն է, ժամանակի ընթացքում, կարծում եմ, դա էլ հասարակության մեջից դուրս կգա: Բամբասանքը, համենայնդեպս, ախտածին երևույթ է:
– Հայաստանի ներիշխանական դաշտում դերակատարների փոփոխությունը տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ Սերժ Սագսյանը վերադարձավ Մոսկվայից: Այստեղ Մոսկվան ինչ-որ դերակատարում ունի՞:
– Կարծում եմ, որ այդ հանգամանքը ոչ այդքան ներդաշնակություն է ապահովում, որքան որ մեր լրագրողների և քաղաքական դաշտի կեցվածքի խնդիր է: Պետք չէ ամեն ինչը կապել ինչ-որ բանի հետ:
– Ուզում եք ասել, որ Մոսկվան այստեղ դերակատարում չունի՞:
– Կարծում եմ, որ Մոսկվան ոչ միայն դերակատարում չունի, այլև չեմ էլ կարծում, որ Մոսկվան որևէ խնդիր ունի:
