Այս օրը նշվում է որպես սոցիալական աշխատողի օր, և օրվա խորհրդի հետ կապված՝ այսօրվա մամուլի ասուլիսում ոլորտի խնդիրներից և ձեռքբերումներից խոսեցին ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարի խորհրդական Նարինե Բալայանը, նույն նախարարության սոցիալական աջակցության վարչության պետ Աստղիկ Մինասյանը և հայկական «Կարիտաս» բարեսիրական ՀԿ-ի գործադիր տնօրեն Անահիտ Մխոյանը:
ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարի խորհրդական Նարինե Բալայանը նշեց, որ սոցիալական աշխատանքի ինստիտուտը Հայաստանում կայացած է, սակայն ոչ հարյուր տոկոսով: Սոցիալական աշխատողները կայացած են այնքանով, որքանով մեր ներկայիս հասարակությունը: «Ասել, որ կայացած է՝ ինչպես Դանիայում, այդպես չէ, բայց ետ չենք մնում Ռուսաստանից, Բելառուսից, Ուկրաինայից, շատ առաջ ենք Ղազախստանից, Տաջիկստանից, Ուզբեկստանից և Վրաստանից»,- ավելացրեց Նարինե Բալայանը:
Երբ նույն նախարարության սոցիալական աջակցության վարչության պետ Աստղիկ Մինասյանը նկատեց, որ դեռ մի շարք ծրագրեր ընթացքի մեջ են, լրագրողներից մեկը նկատեց՝ միշտ այդպես է ասվում, բայց հասարակությունը այդ ծրագրերի արդյունքը չի տեսնում: Ի պատասխան՝ Մինասյանը դա պատճառաբանեց տնտեսական ճգնաժամով, ավելին՝ նկատեց, որ բարի լինելը հեշտ է, չար լինելը՝ դժվար, իսկ սոցիալական խնդիրները բազմազան են: Ստեղծված իրավիճակում իրենց խնդիրն է՝ լինել արդար և իսկապես օգնել նրանց: Բայց միշտ չէ, որ բոլորը գոհ են մնում:
Հայկական «Կարիտաս» բարեսիրական ՀԿ-ի գործադիր տնօրեն Անահիտ Մխոյանը ավելացրեց, որ իրենք պետությունից առաջ ընկնելով՝ կարող են ասել, որ աղքատությունը աճում է, ինչն իրենք իրենց մաշկի վրա են զգում:
Մեր հարցին՝ կարո՞ղ եք թվեր նշել, պատասխանեց. «2010թ․-ին նրանց թիվը հասավ 14 հազարի, իսկ 2009թ․-ին 12 հազար էր: Խոսքը անմիջական օգնության մասին է, ոչ թե ինչ-որ զանգվածի օգնելու կամ տրեյնինգի: Մենք այս տարի այնպիսի դեպքեր ենք ունեցել, երբ արդեն սովալլուկ մանուկների ենք օգնության հասել: Մարզերում ունենք շատ տխուր պատկերներ, որոնք անթույլատրելի են մեր երկրին:
Շատ հաճախ մենք ասում ենք՝ ինչո՞ւ են մեզ համեմատում Աֆրիկայի հետ և այլն, բայց մենք պատկերներ ունենք, որոնք իրոք բավականին մտահոգիչ են: Լոռու մարզում ծայրահեղ աղքատությունը հասնում է ինը տոկոսի: Դա այնպիսի լուրջ ցուցանիշ է, որ մեր պետությունը չպետք է ասեր՝ պետք է անենք, մինչդեռ գիտենք պլաններ, որոնք վեց-յոթ տարով հետ են ընկած: Իսկ հաշմանդամ երեխա ունեցող ընտանիքներում սոցիալական պատկերը առավել ընդգծված է․ Յունիսեֆն էլ է արձանագրել, որ հաշմանդամ երեխաների յոթանասուն տոկոսը ապրում է ծայրահեղ աղքատության մեջ»:
