Առաջնային հարցը, որ պետք է հուզի հանրությանը ներկայիս ներիշխանական գործընթացներում, այն է, թե ինչով է փոխվելու իշխանության գործունեությունը, և որն է լինելու դրա արդյունքը հասարակության, պետական կյանքում ունեցած ազդեցության առումով: Օրինակ՝ երբ պաշտոնանկ արվեց քաղաքապետ Բեգլարյանն ու նշանակվեց Կարեն Կարապետյանը, շատերը, ոչ առանց հիմքի, ողջունեցին այդ փոփոխությունը՝ համարելով, որ «ավազակապետությանը» բնորոշ իմիջից դուրս Կարեն Կարապետյանը իսկապես նոր որակ է բերելու: Պարզվեց, որ նա ընդամենը սոցիալական նոր լարում և նոր դժգոհություններ բերեց իր հետ: Երբ արդարադատության նախարար Գևորգ Դանիելյանին փոխարինեց Հրայր Թովմասյանը, շատերը, ոչ առանց հիմքի, ողջունեցին հանրային բարձր վարկ ունեցող անհատի նշանակումը կարևոր պաշտոնին: Բայց Հայաստանի արդարադատությունը ներկայումս, կարծես թե, առանձնապես ավելի արդար չէ, քան նախկինում էր: Նույն կերպ, Հայաստանում էլի նախարարներ են փոխվել, գերատեսչությունների ղեկավարներ, բայց նրանց համակարգերում գործունեության որակի էական փոփոխություն երբևէ չի արձանագրվել:
Ու հիմա մարդիկ, բնականաբար, արդարացիորեն հարց են տալիս, թե՝ ասենք, Հովիկ Աբրահամյանին կամ Արմեն Գևորգյանին, կամ Ալիկ Սարգսյանին պաշտոնանկ արեցին, է, հետո ինչ: Եվ իսկապես՝ հետո ինչ, առավել ևս, եթե, օրինակ, Ալիկ Սարգսյանին փոխարինում է ընդամենը Վովա Գասպարյանը: Սակայն հանրային, քաղաքացիական այդ արդարացի հարցադրումով հանդերձ, ակնհայտ է, որ Հայաստանի իշխանության մեջ իսկապես մի բան կա, և այդ մի բանն այնպիսի ծավալի է, որ պահանջում է նման փաթեթային կադրային լուծումներ: Եվ այդ բանը միայն ընտրությունները չեն, առավել ևս, որ նոր նշանակումները, համենայն դեպս՝ մինչ այժմ, հասարակության ընկալման տեսանկյունից, մեղմ ասած, առանձնապես օպտիմալ չեն կարող լինել: Կամ, ավելի շուտ, Հայաստանում երևի թե բանը նոր ընտրությունները չեն, այլ Հայաստանում ներկայումս են տեղի ունենում ընտրություններ, պարզապես քվեարկողները ոչ թե քաղաքացիներն են, այլ իշխանությունը: Իշխանության ներսում տեղի են ունենում ընտրություններ, որոնք իրենցից ներկայացնում են բնական և քաղաքական ընտրության մի սիմբիոզ, մի խառնածին, ինչի արդյունքում էլ շատերի համար ընտրության ելքը լինում է բավական անմխիթար և խորքային առումով՝ նույնիսկ դաժան:
Բանն այն է, որ այս հեռանկարը համակարգի համար անխուսափելի էր լինելու, որովհետև եթե քաղաքացիներին զրկում ես ընտրության հնարավորությունից, իրավունքից, ապա վաղ թե ուշ ինքդ ես ստիպված լինելու կատարել այդ ընտրությունը: Բոլոր երկրներում էլ լինում են ընտրություններ, այդ ընտրությունները կամ կատարում են քաղաքացիները, կամ իշխանությունն է ընտրում: Հայաստանում միշտ էլ ընտրել է իշխանությունը, սակայն եթե մինչ այս իշխանությունը եղել է մոնոլիտ, ապա այսօր մոնոլիտ չէ, ինչի արդյունքում էլ իշխանության ներսում սկսել են նշմարվել համեմատաբար «արդար» կամ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ մրցակցային ընտրություններ:
