Ներքաղաքական իրավիճակի ֆոնին բավական հետաքրքրական և ինչ-որ տեղ նաև անսպասելի լուծում ստացավ Թռկանի ջրվեժի հարցը: Մինչ այս կառավարությունը փորձում էր գտնել մի կողմից հանրային բողոքը մեղմելու, մյուս կողմից էլ հէկի սեփականատիրոջը չնեղացնելու լուծում: Սակայն ինչպես ներիշխանական խմորումներն են անսպասելի շրջադարձեր ունենում, այդպես էլ անսպասելի շրջադարձ ունեցավ Թռչկանի հարցը, և Տիգրան Սարգսյանը հայտարարեց, որ ոչ միայն ներկայիս ռիսկերն էր պետք վերացնել, այլև պետք է վերացնել հետագա ռիսկերը՝ ջրվեժին տալով հատուկ պահպանվող տարածքի կարգավիճակ: Այդպիսով, սա իշխանության անսպասելի շրջադարձն է նաև այս հարցում, ինչն իսկապես զարմանալի է:
Հնարավոր է, որ իշխանությունը պարզապես որոշել է Թռչկանի հարցն օգտագործել՝ որպես հասարակությանն ընդառաջելու տրաֆարետ՝ բավարարելով բնապահպանների հետևողական բողոքը: Սակայն, մյուս կողմից, այստեղ կարող է նաև բավական հետաքրքրական ներքաղաքական հետք ուրվագծվել՝ հաշվի առնելով իշխանության դաշտում ներկայումս տեղի ունեցող պրոցեսներն ու դրանց միտումները:
Բանն այն է, որ Թռչկանի ջրվեժի վրա հէկ կառուցելու թույլտվությունը Ռոբշին ընկերությանը տրվել էր 2004 թվականից, այսինքն՝ երբ Ռոբերտ Քոչարյանն էր նախագահը: Իսկ Հայաստանում հազիվ թե որևէ մեկը հավատա, որ նման կարգի տնտեսվարման թույլտվություններ կարող էին հենց այնպես լինել, կամ հենց այնպես ծնվել այդպիսի նախաձեռնություններ ու ստանալ իրացվելու թույլտվություն: Ի վերջո, Քոչարյանի պաշտոնավարման ժամանակահատվածը Հայաստանում կլանային տնտեսության ծաղկման ժամանակահատվածն էր: Հետևաբար, Թռչկանի հէկի պարագայում մենք, ըստ երևույթին, գործ ունենք հենց նման կլանային իրողության հետ, և արդյունքում, ներկայումս կլանային շահերի բախման հետ, որոնք ներիշխանական սրացված հանգուցալուծումներում ստանում են իրենց հանկարծակի լուծումը, ինչպես որ հանկարծակի լուծում են ստանում ներիշխանական հակադրությունները սարգսյանական և քոչարյանական իշխանական թևերի միջև:
Ահա այն հետաքրքրական զուգահեռը, որ կարծես թե նշմարվում է Թռչկանի հարցում անսպասելի հանգուցալուծման տեսքով: Ամենևին չնսեմացնելով բնապահպանական բողոքի ակցիայի մասնակիցների դերը, արժեքը, հետևողականությունն ու ուժը՝ այդուհանդերձ, երևի թե արժե անկեղծ խոստովանել, որ անակնկալ շրջադարձը, այն էլ՝ հիմնարար կերպով, թերևս իրենց համար էլ անակնկալ էր: Սակայն մյուս կողմից, միգուցե նաև մեզ համար է անակնկալ այն, որ իշխանությունը կարող է և հանկարծ տեղի տալ նման հասարակական, քաղաքացիական շարժումներին և նախաձեռնություններին:
Այսինքն՝ գուցե մենք էլ ունենք դեռևս մեր իսկ այդ ակտիվության իրական պոտենցիալն ու ուժը հասկանալու անհրաժեշտություն, ինքներս մեր քաղաքացիական կարողություններին լիարժեք հավատալու անհրաժեշտություն:
Ներկա պահի հմայքը պարզապես այն է, որ ներիշխանական և ներքաղաքական լարված, միաժամանակ բավական անորոշություններ պարունակող իրավիճակը ունի իր դրական նշանակությունն այն առումով, որ պատեհ առիթ է հանրության մոտ քաղաքացիական ինքնագնահատականի գործնական բարձրացման համար:
Լուսանկարը` Էդգար Մարուքյանի
