Հայտարարելով Հանրապետականի հետ միասնական նպատակներին հավատարիմ լինելու մասին, ինչը հաստատել էին դեռևս փետրվարի 17-ի կոալիցիոն հուշագրում՝ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը փաստորեն մերժեց Հայ ազգային կոնգրեսի շուրջօրյա հանրահավաքների ընթացքում իրեն ուղղված հստակ մեսիջը, որ հասցեագրեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանը՝ ԲՀԿ-ն որակելով «հայաստանածին» բնական կուսակցություն: «Բարգավաճ Հայաստանը» փաստորեն հայտարարեց, որ ինքը մնում է ՀՀԿ-ի հետ և նախընտրում է այսպես ասած՝ «նաղդ», քան «նիսյա» երկրորդը լինելը:
Պարզ էր, որ Հայ ազգային կոնգրեսը, Ծառուկյանին առաջարկելով գործակցություն ընդդեմ «ավազակապետության», նրան վերապահելու էր երկրորդի դերը: ԲՀԿ նախագահն էլ փաստացի հաշվարկեց, որ ավելի լավ է արդեն իսկ առկա երկրորդի դերը չփոխել ինչ-որ վերացական իմաստով երկրորդի դերով: Այլ կերպ լինել, թերևս, չէր էլ կարող, և Տեր-Պետրոսյանին չհաջողվեց խաղալ Ծառուկյանի՝ առաջինը լինելու հավակնության վրա:
Ավելին՝ չի էլ բացառվում, որ Կոնգրեսը, այդպես բացահայտ մեսիջ հղելով Ծառուկյանին, Սերժ Սարգսյանի առաջ նրան դրեց առավել լուրջ փաստի առաջ՝ նկատի ունենալով, որ Ծառուկյանը համակարգում ունի այսպես ասած՝ քոչարյանական հոսանքի ընկալում: Երբ դրան գումարվում է նաև տերպետրոսյանական հոսանքի հետ գործընկերային թեկուզ մշուշոտ հեռանկարը, ապա Սերժ Սարգսյանի համար Ծառուկյանը դառնում է արդեն իսկապես խիստ վտանգավոր գործոն, որին անհրաժեշտ է հնարավորին մեծ ճնշման տակ ժամ առաջ սանձել, քանի դեռ այն չի դարձել անսանձելի: Թվում է, որ Սարգսյանը լուծեց այդ խնդիրը՝ սահմանափակելով Ծառուկյանի ինքնուրույնությունը:
Գուցե դրանից ելնելով էլ՝ Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց հերթական ընտրությունների գնալու մասին: Շուրջօրյա հանրահավաքների ընթացքում մեսիջ հղելով ԲՀԿ-ին՝ նա, բնականաբար, ակնկալում էր խաղալ ներիշխանական ակնհայտ հակասությունների վրա: Բայց Տեր-Պետրոսյանը կրակի վրա ավելի շատ ոչ թե յուղ, այլ, ինչպես հիմա է պարզվում, ջուր լցրեց, և Գագիկ Ծառուկյանին չհաջողվեց Սերժ Սարգսյանի առաջ ջրից չոր դուրս գալ, ու նա ստիպված եղավ ընդունել Սարգսյանի հրամանատարությունը:
Տեր-Պետրոսյանն էլ, բնականաբար, ստիպված էր ընդունել հերթական ընտրության իրողությունը՝ կորցնելով ներիշխանական հակասությունների վրա խաղալու շնորհիվ դրանց միջոցով արտահերթ զարգացումների էֆեկտ ստանալու հույսը: Այդպիսով, հարկ է նաև արձանագրել, որ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում մի ցիկլ փակվեց, որ սկսվել էր գարնանը և հասունացել սեպտեմբեր-հոկտեմբերին: Բայց բեկումնային այդ ցիկլը այդպես էլ չդարձավ, և ամեն ինչ կարծես թե վերադարձավ գարնանային ելակետին, որտեղից արդեն կսկսվի, թերևս, նոր բովանդակությամբ քաղաքական գործընթաց: