Խոսելով Սերժ Սարգսյանի, Հովիկ Աբրահամյանի, Գագիկ Ծառուկյանի և Արթուր Բաղդասարյանի հանդիպման մասին` ՀՀԿ փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանը երեկ հայտարարել է, թե այդ հանդիպմանը ոչ թե ներքաղաքական ճակատագրական հարցեր են քննարկվել, այլ քննարկվել են օրենսդրական մի շարք նախաձեռնություններ: Իսկ որպես օրինակ` Գալուստ Սահակյանը մատնանշել է «Ընդերքի մասին» օրենքը:
Լրագրողական հանրությունը դա, թերևս, ընդունել է հեգնանքով` կարծելով, որ Գալուստ Սահակյանն, այսպես ասած, խոսքը «ցրելու» համար է հիշատակում այդ օրինագիծը, խուսափելով անդրադառնալ կոալիցիայի ղեկավարների հանդիպման քաղաքական բովանդակությանը: Իրականում, սակայն, ընդերքի հարցը Հայաստանում, թերևս, լուրջ քաղաքական հարց է, և թող ամենևին հեգնական չթվա, որ ասենք` կոալիցիոն ղեկավարությունը Սերժ Սարգսյանի մոտ, այսպես ասած, բարձր մակարդակով քննարկել է այդ հարցը: Անշուշտ, քննարկած կլինեն նաև այլ, ավելի լուրջ քաղաքական գործընթացներին վերաբերող հարցեր, բայց թող չթվա, որ ընդերքի հարցը լուրջ չէ կամ քաղաքական չէ:
Բանն այն է, որ Հայաստանի ընդերքը բաժանված է իշխանական կլանների միջև` քվոտավորված, և դրանից բաժին ունեն գրեթե բոլոր առանցքային դեմքերը: Հայկական մամուլը գրել է հանքերում թե՛ Ռոբերտ Քոչարյանի, թե՛ Սերժ Սարգսյանի, թե՛ Հովիկ Աբրահամյանի, թե՛ Ծառուկյանի ներգրավվածության մասին: Նաև գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում կա հանքերի հարկման խնդիր, հանքարդյունաբերության գերշահույթների հարկման խնդիր: Ադ խնդիրը այնքան լուրջ է, որ դա մեր իշխանության առաջ բարձրացնում են նաև միջազգային ֆինանսա-տնտեսական կառույցները: Խնդիրը հատկապես սրվում է 2012 թվականի բյուջեի նախագծի համատեքստում, երբ նախատեսվում է 101 միլիարդ դրամով ավելացնել հարկային մուտքերը: Դա Հայաստանի տնտեսության ներկայիս վիճակի համար ահռելի խնդիր է, որը հնարավոր չէ լուծել փոքր ու միջին բիզնեսի հանդեպ ավանդական հարկային տեռորով: Թե՛ ընտրական շրջանում ցանկալի չէ այդ շերտին տրամադրել իշխանության դեմ, թե՛ նաև իշխանությունն էլ գիտե, որ այդ շերտն այլևս տալու փող չունի և մի կերպ է գոյատևում: Իսկ փողը հավաքելը կարևոր է, որովհետև ունենալով լուրջ քաղաքական նշանակություն` պետական բյուջեն նախընտրական տարում կրկնապատկում է իր այդ նշանակությունը:
Հետևաբար, դրանով նախատեսված հարկային մուտքերի զգալի, աննախադեպ աճն ապահովելու համար իշխանությունը պետք է մտնի իր իսկ բիզնեսների գրպանը, իսկ այդ առումով ամենամեծ պարունակությունը հանքերում է, հանքային գրպաններում: Հետևաբար, իշխանությունն այնտեղ մտնելու այլընտրանք չունի: Այդպիսով էլ այդ հարցը դառնում է լուրջ քաղաքական հարց, քանի որ խոսքը իշխանական այնպիսի բիզնեսների մասին է, որոնք մինչ այժմ եղել են առավելապես անձեռնմխելի, և ամեն մեկն իր քվոտայից քաղել է գերշահույթներ` հաշիվ չտալով մյուսին: Հիմա ստեղծվում է մի իրավիճակ, երբ իշխանական կլանները պետք է միմյանց հաշիվ տան իրենց ունեցած քվոտաների մասին: Դա նշանակում է երկու բան՝ նախ ամեն մեկը պետք է ինչ-որ հատված կամ ամբողջությամբ դուրս բերի ստվերից, և մեկ էլ` որ բոլորը, փաստորեն, տեղեկանում են միմյանց ունեցածի մասին, թե ով ինչքան ունի այդ հանելուկային ընդերքից, ով ինչ է տարել Հայաստանից ու ինչքան շահույթ է այդ ընթացքում դրել իր գրպանը:
Այլ կերպ ասած` կոալիցիոն քննարկման ընթացքում հարցը եղել է բոլորի խաղաքարտերը բացել ու դնել սեղանին: Այնպես որ, «Ընդերքի մասին» օրենքի քննարկումը ամենևին պետք չէ ընդունել որպես մի շարքային քննարկում, այսպես ասած, օրինաստեղծ գործունեության վերաբերյալ: Սա շատ լուրջ քաղաքական հարց է, հեռուն տանող քաղաքական ազդեցությամբ և հնարավոր հետևանքներով: Ընդերքի, այսպես ասած, բացումը նաև որոշակիորեն բացելու է Հայաստանի իշխանական հարաբերություններն ու քաղաքական գործընթացներն այդ մասով: Այնպես որ, ամենևին պետք չէ զարմանալ, որ կոալիցիան ամենայն մանրամասնությամբ և այսպես ասած` առաջին դեմքերի մակարդակով կարող էր հավաքվել հենց այդ հարցը քննարկելու համար: Սա շատ անձանց շահեր է շոշափում, քանի որ բացի առաջին դեմքերի մակարդակից, ընդերքի քվոտաները նաև այլ, ավելի ներքևի մակարդակներ են հասնում, ինչը նշանակում է, որ նրանց շահերն էլ շոշափվում են: Հազիվ թե առաջին դեմքերը պայմանավորվեն բացել իրենց ընդերքը, առանց ավելի ցածրում գտնվողների ընդերքը բացելու: Ավելին` նույնիսկ չի բացառվում, որ նախ կբացեն այդ ավելի ներքևներին պատկանող ընդերքը և հետո միայն, եթե դրանով հարցը լուծել չստացվի, կանցնեն արդեն իրենց տիրույթին: