Ներիշխանական ճակատում տեղի ունեցող խմորումների ֆոնին հետաքրքրական են դառնում պրոցեսներն ընդդիմադիր ճամբարում: Այստեղ իրավիճակը կարծես թե բավական հանդարտ ու կայուն է և այսպես ասած՝ վերադասավորումների նախադրյալներ գրեթե չկան: Վերջին նշանակալից իրադարձությունը կարելի է համարել այն, որ Հայ ազգային կոնգրեսը հայտարարեց Սերժ Սարգսյանի մեկուսացման լայն քաղաքական ճակատ ձևավորելու մտադրության մասին, ինչը, սակայն, ընդդիմադիր քաղաքական ճամբարի այլ ուժերի մոտ արձագանք չգտավ, համենայն դեպս՝ առայժմ: Չի բացառվում, որ նրանք սպասում են Կոնգրեսի առավել առարկայական հայտարարության կամ պարզապես սպասում են, թե այդ կապակցությամբ ինչ կասի Կոնգրեսի առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը վաղը կայանալիք հանրահավաքում, քանի որ փաստացի հենց նրա խոսքն է վճռականը Կոնգրեսի պարագայում:
Հոկտեմբերի 28-ի հանրահավաքն այդ իմաստով դառնում է հետաքրքրական, թեև առանձնապես շրջադարձային սպասելիքներ այն չի առաջացնում՝ գոնե առայժմ: Մնացյալ առումով ընդդիմադիր ճամբարում հարաբերական կայունություն է, հատկապես ներիշխանական լուրջ խմորումների ֆոնին: Այստեղ, մի կողմից, բնական է թվում այդ կայունությունը, երբ ընդդիմադիր ուժերը փորձում են ավելորդ աժիոտաժով չշեղել միմյանց հետ հաշիվներ մաքրող իշխանական ուժերին, մյուս կողմից՝ թվում է, որ ընդդիմադիր ճամբարը կարող է համարժեք չգտնվել առկա իրավիճակին և հետ մնալով քաղաքական գործընթացներից, պարզապես հայտնվել իշխանության թելադրած մթնոլորտի պատանդի կարգավիճակում՝ չկարողանալով հետո փոխել այդ մթնոլորտը:
Բանն այն է, որ ներկայումս ընթանում է ընտրական փուլից առաջ ոչ միայն ուժերի վերադասավորման, վերախմբավորման և սեփական դիրքերի անվտանգության ապահովմանն ուղղված ակտիվ գործունեություն, այլ նաև պայքար նախընտրական մթնոլորտի ձևավորման համար: Հարցը միայն նախընտրական օրակարգը չէ, առավել ևս, որ, դատելով քաղաքական ուժերի ներկայիս հռետորաբանությունից, բովանդակային առումով բոլորը մոտեցել են մի ընդհանուր շրջանակի: Հարցն այստեղ արդեն մթնոլորտն է, այն մթնոլորտը, որում քննարկվելու, արծարծվելու, դիտարկվելու է այդ օրակարգը: Ինչպիսի մթնոլորտ կձևավորվի, ով կձևավորի այդ մթնոլորտը, նա էլ կկարողանա վերահսկել զարգացումները նախընտրական փուլում:
Այդ իմաստով է, որ ընդդիմադիր ճամբարում առկա այդ կայունությունը մտավախություն է առաջացնում, որ ընդդիմադիր դաշտը ոչ միայն կամ ոչ այնքան մարտավարական նկատառումներից ելնելով է լռում, որ չխանգարի ներիշխանական հաշիվների մաքրման գործընթացին, այլ պարզապես հայտնվել է իշխանության թելադրած մթնոլորտում, երբ պարզ է հարցերի շրջանակը, պարզ են խնդիրները, սակայն ոչ մի կերպ չի որոշակիանում անելիքը:
