Այսօր լրանում է Սպիտակի ավերիչ երկրաշարժի 22-րդ տարելիցը: Այսօր մենք բոլորս ազգովի հիշում ենք 88 թվականի երկրաշարժի տասնյակ զոհերին և աղոթում նրանց հոգիների համար: Իսկ աղետից ողջ մնացածները, աղետը վերապրածները այսօր, հատկապես իշխանական և իշխանամերձ շուրթերից, կլսեն շատ խոսքեր և պաթետիկ ելույթներ մարդկայինի, ազգայինի, բարոյականի և այլնի մասին, ինչին մենք ականատես ենք լինում ամեն դեկտեմբերի 7-ին: Բայց այդ ամենը ընդամենը կվկայեն, որ երկրաշարժից 22 տարի անց Հայաստանում ոչ միայն չի վերականգնվել ֆիզիկական աղետի պատճառած վնասը, այլ նաև աղետի է ենթարկվել մարդկային բարոյականությունը: Աղետի գոտին, որը վերածվել է մարդկային ողբերգությունների հուշարձանի, հանդիսանում է իշխանական տարատեսակ սպեկուլյացիաների առարկա: Առայսօր հազարավոր մարդիկ ապրում են տնակներում, անմխիթար վիճակում, չունեն մոտավոր տեսլական, թե երբ կունենան մարդավարի պայմաններում ապրելու հնարավորություն, մինչդեռ իշխանությունները վերջին մի քանի տարիների ընթացքում մի քանի անգամ հայտարարել են, թե իբր աղետի գոտի հասկացություն այլևս չկա: Աղետի գոտու բնակիչների ֆոնին իր ռեյտինգն էր մարզում Ռոբերտ Քոչարյանը, նույն ֆոնին այժմ իր ռեյտինգն է մարզում Սերժ Սարգսյանը, իսկ աղետի գոտու բնակիչները մաշում են իրենց կյանքը: Փոխարենը, իշխանությունը ազգային հերոսի կոչում է տալիս ռուսաստանցի մի պաշտոնյայի` Նիկոլայ Ռիժկով անուն-ազգանունով, որը դեռևս խորհրդային տարիներին մաշեց աղետի գոտու վերականգնման հեռանկարը: Նա էր գլխավորում վերականգնման աշխատանքը, որը, ըստ նրա ղեկավար Գորբաչովի, պետք է ավարտվեր երկու տարում: Բայց աղետի գոտու համար ստացվող միջոցներով և օգնություններով երևի թե շատ խորհրդային պաշտոնյաների համար շատ բան ավարտին հասցվեց, բայց ոչ աղետյալներին պատած մղձավանջը: Եվ այդ ամենի գլխին կանգնած ու վերականգնման պրոցեսը փառավորապես տապալած անձնավորությանը ազգային հերոսի կոչում շնորհելը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ծաղր աղետի գոտու անօթևան բնակիչների հանդեպ: Բայց նրանց հանդեպ ծաղրը դրանով չի սկսվում ու ավարտվում: Ինչ պակաս ծաղր է աղետից ամենաշատը տուժած Գյումրի քաղաքի քաղաքապետի պաշտոնում քրեական նկարագիր և գժի թուղթ ունեցող քաղաքապետի նշանակումն ու իշխանական միջոցներով նրան աջակցելը, ինչ պակաս ծաղր է, երբ սփյուռքահայ մեծահարուստ Քըրք Քըրքորյանը Լինսի հիմնադրամով Գյումրիում շենքերի կառուցման համար միլիոնավոր դոլարներ է հատկացնում, բայց դրանով նախատեսված 5-հարկանի շենքերի փոխարեն, կառուցվում են մեկ հարկ պակաս` 4-հարկանի շենքեր, որովհետև չեն հասցնում տեղավորվել փողի ու ժամանակի մեջ: Կամ ինչ պակաս ծաղր է, երբ «Գլենդել Հիլզին» կառավարությունը պատվիրում է պետական բյուջեի միջոցներով շենք կառուցել Գյումրիում, իսկ շահագործումից օրեր անց շենքը ճաքեր է տալիս, պատի ծեփերն էլ թափվում են բնակիչների գլխին: Այդ ամենը կարելի է երկար շարունակել, այնքան երկար, ինչքան երկար շարունակվում են իշխանավորների պաթետիկ ճառերն ու հոգեցունց ելույթները, որոնցից աղետի գոտու բնակչությունը երևի թե իսկապես ցնցվում է, որովհետև ցինիզմն էլ իր աստիճանով երբեմն լինում է ցնցող:
