Եվ այսպես, Սերժ Սարգսյանի գծած «արևմտյան կորը» եզրափակվեց, իր առերևույթ մասով` Միացյալ Նահանգներ, որտեղ նրան, բարձր մակարդակի ընդունելության փոխարեն, ներգաղթի խորհրդանշական մեդալ նվիրեցին` թերևս հասկացնելով, թե որքան լուրջ է դրված Հայաստանում նրա մնալ-չմնալու հարցը, Ֆրանսիա, որտեղ Սերժ Սարգսյանին խոստացան ներդրումներ Հայաստանի տնտեսական և մասնավորապես էներգետիկ համակարգում, Լեհաստան, որտեղ Սերժ Սարգսյանը Եվրոպային փաստացի առաջարկեց Հայաստանին ներառել էներգետիկ նախագծերում, և Երևան, որտեղ Ֆրանսիայի նախագահը վերհաստատեց ներդրումների պատրաստակամությունը ռազմավարական նշանակություն ունեցող էներգետիկայում:
Եթե նկատեցիք, այդ կորի ընթացքում առերևույթ չի շոշափվել Հայաստանի ներքաղաքական վիճակի կամ ժողովրդավարական գործընթացների մասին որևէ առարկայական թեմատիկա: Այդ թեման շոշափվեց «արևմտյան կորի» մյուս ծայրում` ԵԽԽՎ-ում, որտեղ ընդունվեց Հայաստանի իշխանության համար դրական բանաձև: Այդպիսով, ընդհանուր առմամբ, պետք է արձանագրել, որ «արևմտյան կորը» Սերժ Սարգսյանի համար բավական չոր էր, կոշտ, բայց միևնույն ժամանակ, նաև ամենևին ոչ արմատական և Սերժ Սարգսյանի իշխանական կարիերայի առումով ճակատագրական հարցադրումներ ուղղակիորեն չեն եղել, ինչն էլ նրան, թերևս, հնարավորություն տվեց վերջում ներկա լինել «Հանրապետական» մարզադաշտում «Եվրո-2012»-ի խաղին և լիաթոք ուրախանալ Հայաստանի խփած գոլերով:
Որքան էլ որ տարօրինակ թվա, Սերժ Սարգսյանի համար ներքաղաքական բարդությունները երևի թե սպասվում են հոկտեմբերի կեսերին Մոսկվա կատարելիք այցելության ընթացքում: Սովորաբար հակառակն է եղել, և Հայաստանի նախագահը Մոսկվայում է գտել ներքաղաքական «դարմանները», իսկ Արևմուտքում սովորաբար ենթարկվել ճնշումների: Սակայն այժմ իրավիճակը կարծես թե մի փոքր այլ է լինելու, և Մոսկվայում է լուծվելու Սերժ Սարգսյանի համար ներկայիս ներքաղաքական իրավիճակի, թերևս, գլխավոր ինտրիգը հանդիսացող հարցը` ի՞նչ է անելու Ռոբերտ Քոչարյանը խորհրդարանական ընտրությունների ընթացքում: Եվ դրան զուգահեռ` երևի թե մեկ այլ հարց էլ կա, որ կլուծվի Մոսկվայում` դա ԲՀԿ պահվածքի հարցն է խորհրդարանական ընտրությունների ընթացքում: Ռոբերտ Քոչարյանի և ԲՀԿ հարցերը որքան միմյանց շաղկապված են թվում, այդուհանդերձ դրանք որոշակիորեն տարանջատված են միմյանցից, և թյուր կլինի ԲՀԿ նախագահ Ծառուկյանի պահվածքը պայմանավորել Ռոբերտ Քոչարյանով: Անկասկած Քոչարյանի ներգրավվածությունն ակտիվ քաղաքական պրոցեսներին կարող է ազդեցություն ունենալ Ծառուկյանի համար, բայց ԲՀԿ առաջնորդը իր որոշումներն անկասկած կայացնելու է անձամբ, իսկ հարակից գործոններն ընդամենը հաշվի է առնելու:
Բանն այն է, որ ԲՀԿ-ն այժմ այլ ելք չունի որպես քաղաքական «ծանրքաշային» ուժ: Տվյալ պարագայում հարցն իհարկե այն է, թե ի՞նչ կապ ունի Մոսկվան:
Մի՞թե Քոչարյանն ու Ծառուկյանը Մոսկվայում են համաձայնեցնելու իրենց անելիքները, այսինքն` դրանք պայմանավորելու են Կրեմլի «դաբրոյով»: Իրականում, անշուշտ, այդ հանգամանքը Հայաստանի քաղաքական ուժերի, թերևս, գերակշիռ մեծամասնության համար է կարևոր, բայց տվյալ դեպքում ասելով, որ ներքաղաքական հարցերում Սերժ Սարգսյանի համար բախտորոշ որոշումները կայացվելու են նրա մոսկովյան այցի ընթացքում` նկատի չունեմ այն, թե ինչ հրամաններ է տալու Մոսկվան ԲՀԿ-ին կամ Քոչարյանին: Բանն այն է, որ Կրեմլում շատ լավ պատկերացնում են, որ Սերժ Սարգսյանի համար ներքաղաքական և առաջին հերթին ներիշխանական լուրջ խնդիրներ են Քոչարյանը և ԲՀԿ-ն` միասին, թե առանձին վերցրած:
Հետևաբար Մոսկվան Սերժ Սարգսյանի հետ խնդիրներ ունենալու պարագայում անկասկած կփորձի ինչ-որ կերպ օգտագործել Քոչարյանի կամ ԲՀԿ գործոնը Սերժ Սարգսյանի վրա ազդելու համար: Իսկ այստեղ արդեն պետք չէ դերասանություն անել և հայտարարել, թե Հայաստանի ներքաղաքական հարցերը Հայաստանում են լուծվում: Իհարկե այդպես պետք է լինի և այստեղ երկրորդ կարծիք լինել չի կարող, սակայն մի բան է, թե ինչպես պետք է լինի, և մեկ այլ բան է, թե ինչպես կա իրականում: Իսկ իրականում պարզ է, որ Հայաստանի գրեթե բոլոր հիմնական քաղաքական դերակատարները երջանկությունը դրսի և գերազանցապես Մոսկվայի աջակցության մեջ են փնտրում, ինչ էլ որ հայտարարեն երկրի ներսում: Ընդ որում` նրանցից շատերն իհարկե այդ ամենը անում են ամենևին ոչ ներքին համոզումով, այլ պարզապես համարելով, որ Մոսկվան է այն ռեալ ուժը, որը կարող է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում մեծ ազդեցություն ունենալ և վճռել իշխանության խնդիրը:
Ի դեպ, դա, իհարկե, Հայաստանի քաղաքական դաշտի մեծագույն մոլորություններից մեկն է` թեկուզ այն պարզ պատճառով, որ Մոսկվան Հայաստանի քաղաքական դաշտի վրա ազդեցություն ունի ոչ թե այլ գալակտիկաներում, այլ հենց մեր մոլորակում տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական զարգացումների համատեքստում, հետևաբար այդ ազդեցությունը պայմանավորված է ոչ միայն Ռուսաստան-Հայաստան գծում առկա իրավիճակից ինքնին, այլ ընդհանրապես աշխարհում Ռուսաստանի տեղի և դերի վիճակից: Իսկ այդ առումով Ռուսաստանը ներկայումս ամենևին էլ ամենալավ օրերը չէ, որ ապրում է: Բայց դա, անշուշտ, առնվազն միջնաժամկետ իմաստով, որովհետև կարճաժամկետ կտրվածքով ռուսները դեռ կշարունակեն «կռիվ տալ» Հայաստանում և այդ իմաստով Սերժ Սարգսյանի համար մոսկովյան այցը կարող է լինել անկեղծության պահ` համենայնդեպս ներքաղաքական այս փուլի համար:
