Մի երկու տարի առաջ Հայաստանի իշխանությանը կարծես թե հաջողվեց իր համար մի հիանալի բան` հասարակության ուշադրությունը բուն առօրյայի խնդիրներից շեղել դեպի հեռուստաեթեր, տեղափոխել վիրտուալ իրականություն, իրականության համար իշխանության պատասխանատվությունը սահուն կերպով դնելով հեռուստաընկերությունների վրա, իշխանությանն էլ, այսինքն` ինքն իրեն էլ տալով հասարակության աչքին հերոսանալու, առաքինի արժեքների համար պայքարողի կեցվածք որդեգրելու հնարավորություն:
Հայաստանում սկսվեց և ծավալվեց հեռուստաեթերի քննարկման մի հանրային ալիք, երբ բոլորը սկսեցին խոսել, թե ինչքան վատն է հայկական հեռուստաեթերը, ինչքան վատ արժեքներ է այն քարոզում, ինչպես է կրիմինալացնում հանրային գիտակցությունը, փչացնում մատաղ սերնդին: Հրապարակ ելան փորձագետներ, մտավորականների մի մեծ խումբ, որոնք նուրբ հոտառությամբ բաց չեն թողնում իշխանական քիմքին համապատասխանելու որևէ առիթ, սկսեցին քննադատել հեռուստաընկերություններին, դատապարտել հայկական սերիալները, անել ինչ-որ արժեքային գրաքննության մարմին ստեղծելու կոչեր, բնականաբար թաքուն հույս ունենալով տեղ գտնել այդ մարմնում և քիչ թե շատ երաշխավորել իշխանության համար սեփական օգտակարության տևականությունը: Մի խոսքով, երևի թե շատ քիչ է մնացել, որ հեռուստաընկերությունները հայտարարվեն ժողովրդի, ազգի, պետության, «հայկական աշխարհի» թշնամիներ:
Հետաքրքրականն, իհարկե, այն է, որ հեռուստաընկերություններն այդպիսին համարվում են ոչ թե ժողովրդից իրականությունը թաքցնելու, հասարակությանն ապատեղեկացնելու, իշխանական միջոցառումներն ու գործողությունները գովերգելու, իսկ ընդդիմադիր քաղաքացիներին հոգեխանգարվածներ, ամբոխ, հարբեցողներ, թմրամոլներ անվանելու, ընդդիմությանը և նրա համախոհներին ծաղրելու համար, այլ այն բանի համար, որ գոնե սերիալների միջոցով հեռուստաընկերությունների եթերում քիչ թե շատ արտացոլվում է իրականությունը, այն իրականությունը, որ արդեն երկար տարիներ առկա է Հայաստանի Հանրապետություն կոչվող տարածքում: Իրականությունը ցուցադրող հեռուստաընկերությունը ժողովրդի թշնամին է, իսկ իրականությունը խեղելը, իրականությունը ինչ-որ հազարամյա անեկդոտների, ձանձրացնող աստղերի, մինչև վերջ բացված ատամների, ուրախների և հնարամիտների, չկայացած միլիոնատերերի և այլ զվարճալիքների տակ թաքցնելով, համարվում է բարոյականության և բարձրարժեքության գագաթ, որին պետք է ձգտի հայկական հեռուստատեսությունը:
Իշխանությունը թող կյանքը փրկի կրիմինալ արժեքներից, եթե իհարկե կարող է, և որ ամենակարևորն է` եթե ունի ցանկություն: Չէ՞ որ կյանքում կրիմինալը վերացնելու համար իշխանությունը, թերևս, պետք է գնա ինքնասպանության: Մեր կյանքի խնդիրներն ամենևին կապ չունեն հեռուստաընկերությունների քարոզած արժեքների հետ: Դրանք հետևանք չեն, այլ պատճառ: Իսկ հետևանքը վերացնելով, պատճառը չի վերանալու, որովհետև պատճառի պատճառներ կան, որոնց մասին շատ է ասվում, գրվում, բայց որոնց մասին, չգիտես ինչու, որևէ կերպ չի նախաձեռնվում այնպիսի լայնամասշտաբ հանրային քննարկում, ինչպիսին հեռուստասերիալների հարցը:
Չգիտես ինչու, մեր կյանքի բուն խնդիրները, որ կապված են ոչ թե եթերի, այլ իրականության հետ, ոչ այն ժամանակ, ոչ էլ հիմա չեն դառնում այդօրինակ լայն նախաձեռնությունների պատճառ, որ Հայաստանում վերանա քրեական իրականության պատճառը, ոչ թե հետևանքը հեռուստասերիալի տեսքով: Փոխարենը` հասարակության ուշադրությունը մի որոշ ժամանակով էլ շեղվում է այս անգամ էլ դեպի եթերը: Երևում է` արտաքին քաղաքականությամբ այլևս ոչ մեկին չես շեղի, քանի որ առաջիկայում որևէ միջազգային գագաթնաժողով կամ հավաք չկա, որ այնտեղ ելույթների առիթ լինի, ու հետո այդ ելույթները ցուցադրվեն անվերջ ու անդադար: Ի դեպ, կարելի է այսուհետ հենց այդ ելույթները դարձնել սերիալների սցենար: Կստացվեն արվեստի շատ բարձրարժեք գործեր ու նույնիսկ արտասահմանից կարող են մեծ փողեր առաջարկել այդ սերիալների ցուցադրության իրավունքի համար, հատկապես հակաճգնաժամային թեմայով ելույթների հիման վրա նկարահանված սերիալների:
Լուսանկարը՝ Արթուր Վարդանյանի
