Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը երեկ երեկոյան ցնծություն պարգևեց ամբողջ Հայաստանին և թերևս` աշխարհասփյուռ հայությանը: Բոլոր հայերի ուշադրությունը երեկ գամված էր «Հանրապետական» մարզադաշտին, որտեղ մեր տղաները, այսպես ասած, յուրօրինակ կիսաեզրափակիչ խաղ էին խաղում «Եվրո 2012»-ի ընտրական մրցաշարի ենթախմբային փուլում` ընդունելով Մակեդոնիայի հավաքականին:
Մակեդոնիայի համար խաղը ոչինչ չէր որոշում` մարզական պատվից բացի, իսկ մեր տղաների համար հաղթանակը կենսականորեն անհրաժեշտ էր, որպեսզի Դուբլինում Իռլանդիայի հավաքականի հետ վերջին տուրի խաղում վիճարկեն «Եվրո 2012»-ի ուղեգիրը կամ առնվազն այդ ուղեգրի համար պայքարի անցումային խաղի իրավունքը: Մեր հավաքականը Մակեդոնիայի հետ այդ յուրօրինակ «կիսաեզրափակիչում» ուղղակի փայլուն արդյունքի հասավ` հաղթելով 4:1 հաշվով: Պետք էր տեսնել, թե երեկ ինչ էր կատարվում Երևանի փողոցներում: Այլ կերպ, քան համազգային միասնություն, ընդ որում` ակամա, չպայմանավորված, այսպես ասած` բնական միասնություն, թերևս դժվար էր որակել երևանյան մթնոլորտը, և համոզված ենք` նաև մթնոլորտը հանրապետության այլ քաղաքներում, քաղաքացիների տներում:
Երևի թե չափազանցություն չթվա, սակայն անկախության քսան տարիների ընթացքում երևի թե մատների վրա կարելի է հաշվել մեր ապրած այդ կարգի համազգային, համընդհանուր ուրախությունները: Երեկվա հաղթանակի տված բերկրանքը և մթնոլորտը կարելի էր համեմատել, ասենք, Անկախության «այո»-ի կամ Շուշիի ազատագրման բերկրանքի հետ: Երեկ բոլորս վերապրում էինք այդ բերկրանքը, որին երկու տասնամյակ առաջ մենք հասել էինք մեր համառության, մեր տոկունության, մեր համբերության և աշխատանքի, մեր պայքարի ու ազատատենչության շնորհիվ: Եվ այսօր էլ մենք ականատես ենք լինում հենց այդ ամենից ծնված արդյունքին, պարզապես արդեն ոչ թե մեր հավաքական կամքի, համազգային շարժման կամ ազատամարտիկների, այլ մեր ֆուտբոլիստների կամքի, պայքարի, համառության և նվիրվածության արդյունքում:
Եվ այս հաղթանակը երևի թե գալիս է ճիշտ պահին և ճիշտ տեղում, երբ այսօր մեր ժողովրդից, մեր ամբողջ ժողովրդից է նույնը պահանջվում հաղթելու, Հայաստանի Հանրապետության առաջ ծառացած խնդիրները կամքի, համառության, նվիրվածության և պայքարի արդյունքում լուծելու համար: Եվ մեր հավաքականի օրինակը պետք է վարակիչ լինի մեր բոլոր քաղաքացիների համար, մեր հավաքականի օրինակը պետք է ուսանելի լինի բոլոր նրանց համար, ովքեր ուզում են ինչ-որ բան փոխել, ովքեր ուզում են հաղթել: Այժմ մեր հավաքականին սպասում է չափազանց դժվարին հանդիպում Իռլանդիայի հավաքականի հետ` Դուբլինում:
Այդ խաղը մեզ համար «եզրափակիչ» է, որով, սակայն, ոչ թե ավարտվելու է, այլ սկսվելու է մի նոր տարեգրություն, և ոչ թե հայկական ֆուտբոլի, այլ առաջին հերթին հայ մարդու հոգեբանության առումով, որովհետև Հայաստանի հավաքականի այդ հաղթանակի դեպքում հայ մարդը հոգեբանորեն վերագտնելու է հաղթանակի անմիջական զգացումը, իրական հաղթանակը նորից զգալու է «իր մաշկի» վրա: Կեցցե՛ք տղաներ, Հայաստանին և հայությանը անմոռանալի զգացումներ պատճառելու համար, և կեցցե՛ք նույնիսկ այն դեպքում, եթե Իռլանդիայում ինչ-որ բան չստացվի: Միևնույն է, դուք արդեն արեցիք շատ բան, և կեցցե՛ք դուք: Սպասենք Իռլանդիայի հետ խաղին և մաղթենք մեր հավաքականին հաղթանակ, որին մեր տղաները իսկապես արժանի են:
